YOL

Aþký mekân bildik, yollara düþtük;

Çýktýðýmýz her yol canana gider.

Bazen yandýk, bazen donduk, büzüþtük;

Gönül, kalbe sevgi salana gider.

Biz önce insanýz, insana saygý;

Derinin rengiyle deðiþmez duygu;

Fakiri zengini duymasýn kaygý;

Yol, eþitlik denen alana gider.

Yunus rehberimiz, adadýk caný,

Rab için hoþ gördük yaratýlaný,

Ateþ, kan ve zulüm sarmýþ dört yaný,

Ölüm kul eliyle insana gider.

Düþersen dünyanýn en aymazýna,

Düzen veremezsin kýrýk sazýna,

Kazanma hýrsýyla gücün hazzýna

Aldanýrsan yolun þeytana gider.

Kul, cahil hocaya dini sorarsa

Her imam sünneti baþka yorarsa,

Her mezhep fetvayý ayrý verirse

Akýl, kutsal kitap Kur’an’a gider.

Ýnsanýn kendinde varsa asalet,

Yapýlan hatayý örtmez apolet.

Ýnsanýn düþmaný kara cehalet,

Gaflete düþenler yýlana gider.

Her türlü zehiri akýtsa çirkef,  

Kuru iftirayla kirlenmez sedef.

Bizde bayrak kutsal, çaðdaþlýk hedef,

Atatürk’ün yolu vatana gider.

Biz Hakk’ýn sesine kulak vermiþiz.

Biz halk bahçesinden güller dermiþiz.

Biz dünya malýna bakar körmüþüz.

Sanmayýn bu vicdan talana gider.

Coþari diyor ki n’olacak halim;

Halk adýna kalem tutuyor elim;

Zulmün karþýsýnda çözülen dilim;

Sanmayýn yanlýþa, yalana gider.

Ýbrahim COÞAR