Bir hikâye yazmalýyým dedim, üstelik bugün kandil gecesiyle ilgili anýlarým. Hani dua etmeliyim, hani ilahi moda girmeliyim hani geçmiþimi, dinimi, milletimi düþünüp hayýr yönünde yâd etmeliyim ama illaki yazmak istiyorum.

Çocuðum ve eþim yatmýþlar daha saat gecenin ortasýna dakikalar var. Yanýmda çayým, yemiþlerim kýsacasý dünyayý iyice yanýma yaklaþtýrmýþým. Bir tek güneþ eksik oda gölge olarak elektriðin yaydýðý ýþýkla baþýmýn üstünde duruyor iþte.

Kandil geceleri, mübarek üç aylarýn manevi sofrasý… Çocukluðumda geceler televizyondan kandil dilenirdi naklen. Kadýnlar örtünür erkekler takke giyer, ellerde tespihler… Çocuksu saflýðým bunlar ne yapýyor gibi cahilce bakmakla, ne yapýyorlarsa taklit etmekle geçerdi. Kandil simitleri, çaylar ve okunan Kuran’lar eksik olmazdý. Bazý zenginler düðün gibi mevlit okutup yemek daðýtýrlardý.

Þimdilerde o cahil bakýþlý büyükler çoðunluktalar. Ne Kur’an okunuyor nede onlara bakan çocuklar var.  Hikâyemin kahramaný bir çocuk olmalý diyorum. Örneðin köyden gelmiþ ve konuþmayý doðru dürüst beceremeyen ama dürüst bir çocuk ve çalýþkan da...

Babasý ilkokul mezunu ama zengin olmalý, paranýn deðerini pek bilmeyen sanki hep kazanacakmýþ garantisi içinde har vurup savuran gösteriþli biri olmalý. Onunda, lüksü doðuþtan görmüþ ve çocuklarý nimete doymuþ bir ortaðý olmalý. Ýki zýt insan ortak müteahhit olmuþlar ve aileleri ise bu ortaklýðý paylaþmak zorunda kalmýþlar olsun. Bir kadýn ki, köyden gelmesine raðmen asil ve çocuklarýna sahip dürüst bir idealist ve o çocuðun annesi, diðer kadýn ise, her lükse raðmen oldukça alçak gönüllü ve sevgisini açýkça gösterebilen baþka bir idealist kadýn olsun. Ýki kadýn bir araya geldiðinde, hep yapýcý sohbet ve paylaþýmlar yapýyor olsunlar. Yalnýz çocuklarýnda tam terine bu tarz iliþkiler görünmesin ve gerçek bir paylaþým olmasýn. Birisi gururu, diðeri aþaðýlýk kompleksine indirgenmiþ iki çocuk farkýyla paylaþsýnlar…

Gel zaman git zaman, iþler yolunda gitmeyip iki ortak ayrýlma aþmasýna gelip, iflas etsinler. Ýki kaynar kazanda görünen manzara, lükse alýþýk çocuklarýn birbirlerini suçlar hali ile daha da araya mesafe koyduklarý gururu ile suçlasýnlar, aðýz münakaþasý ile…

Aþaðýlýk kompleksindeki bu çocuk, kendisini ispat etme derdinde okumak zorunda olduðunu anlamýþ olsun. Oyunlar ve teknoloji pek elinde olmadan yýllar geçer olsun. Köyden gelmiþ ortak yeniden eski gücüne kavuþup kendine gelecek ve bu sefer parasýna sýký sýkýya sarýlacak ve bir nevi cimrileþecek olsun. Diðer ailenin kadýný vefat edecek, çocuklar üvey anne ile tanýþacak ve toplumun ahlaksýzlýðýna bürünen sosyete kurallarýný uyarak sözüm ona özgür irade ile yaþayacaklar, sevgiden, dinden, baþarýdan uzak rüzgârýn savurduðu ilkelliði yine lüks içinde aþacak olsunlar.

Ýki ayrý manada yetiþen bu çocuklar yýllar sonra karþýlaþsýnlar. Hala suçlar halde ve hala kin bürümüþ anýlarý kusarlar mý bilinmez ama hikâye bu ya mutlu sonda olmayacaktýr. Acýnýn izi de acý olacaktýr gölgesinde… Lüks içinde yaþayanlarýn çocuklarý sevgisizdirler, kendileri ruhen ayakta duramayan aþaðýlýk kompleksi içinde kalmýþlardýr, güçsüz ve öylesi zavallýlardýr. Köyden gelenlerin görüntüsü ise dinine ve topluma saygýlý ve sevgi fýþkýran çocuk olmuþlardýr. Ýntikam veya kini tanýmamýþlardýr.  Ýki ayrý çocukturlar yine, toplumun zýt kutuplarý. Ýkisinde de refah dolu yaþamý vardýr ama depresyon ve geleceðini bilme çizgisinde ayrýlmýþlardýr.

Kandil ruhuyla, bu gece ilahi bir þey yazayým dedim ama yine alýþkanlýklar var ya… Yazmalýyým diyen o ses! Hikâye bitti galiba ve gece yarýsý baþladý. Vaktin en verimli zamaný ve huzura eriþme pastalarýdýr þu anlar. Dýþarýdan gelen soðuk ve temiz hava var ya, kim bilir ne rahmetin habercisi, nefes alýyorum derinden.  Hikâyeler biter, ömür biter, hep aynýlar devam eder… Ne dünya menfaati nede acýlarý deðiþmez. Hiç mutluyum diyen var mý? Hiç sonsuz mutluluk var mý? Kalem bile yazarken aðlayarak tükeniyor. Þeklin yansýdýðý zaman kandil gecelerinde, bir ibret duraðý gibi düþünmeye sevk ediyor biz fanileri… Ama yok, hala barlarda içkiler, içilen sigaralar, hala hýz tutkunu gençler, hala birileri cinayet iþliyor, hala akiller örnek olamýyor beyaz insana, insanýna, diyor zenci inciler! Yahu karanlýk yüzde mi kalpte mi… Sahi biz nereden geldik ki, köyden mi, doðudan mý, Afrika’dan mý? Bizim babamýz kime benziyor ki? Aslýnda benzeme tanýmý da kalmadý ve öyle kötü ki, tarifsiz, tanýmadýðýmýz insanlar olduk… Artýk göle maya atýlmýyor ki tutsun, insana atýlsa da tutmuyor!  

Ýnsanlar hikâye okumuyor, yaþamý okumuyor… Eþeðe tersten binecek hocada yok. Artýk eþekte yok gerçi de…  Neyse birileri kandili yaþýyor, Hikâye yazýyor okuyor,  o yazanlarý ve yaþayanlarý kutluyorum.

Saffet Kuramaz