(Tablo: Ýbrahim Çallý-Yeþil Elbiseli Kadýn)

 
Koþturmaktan nefes nefese kalan bedenini sedirin üzerine býrakýverdi. Orta boylu, hafif kilolu, esmerce bir kadýndý Þahinde. Kalýn kaþlarý, uzun ve gür kirpikleri yüzünün en sevdiði bölümüydü. Ah, dudaðýnýn üstünde de siyah tüyler çýkmasa ne iyi olurdu ya Allah da onu öyle yaratmýþtý iþte. Eþinin arada bir "Kaytan býyýklým, haydi yap bir kahve de içelim, selvi boylum…” demesine bile alýnýyordu son aylarda. 

Oysa daha on dokuzunda o zamanlar narin olan vücuduna övgüler yaðdýrýp gönül almasýný da nasýl bilirdi Ekrem. Þimdi kýrkýný çoktan geçmiþ altý doðumdan sonra kendini tanýyamaz hale gelmiþti. Çocuklardan sadece biri hayatta kalabilmiþ, diðerlerini ya doðuma yakýn ya da ilk aylarýnda topraða vermiþti. Olsun, analýðý tatmýþtý ya, Allah bir evladýný baðýþlamýþtý ya buna da þükürdü. O da bu yýl beþ yaþýna giriyordu hayýrlýsýyla.

"Þahinde... Evde misin bacým?"

Pencerenin dýþýndan seslenen yan komþusu Zeynep, her ikindi sonrasý kendisini bir kez yoklar, iki çift laf eder, eþinden, sorumsuz çocuklarýndan, kayýnvalidesinden þikayetlenir, delik kovanýn devrilip içini boþaltmasý gibi rahatlar, beklendiðinden emin bir halde "gelirim gene" diyerek evine giderdi.

"Gel gel, içerdeyim."

Sedire uzanmýþ azýcýk dinlenecekken gelmesine de kýzmýyordu da uzattýðý bacaklarýný kendine çekecek dermaný da kendisinde bulamýyordu. Sanki biri dizlerinin üstüne çöreklenmiþ gibi aðýrlaþmýþtý bacaklarý. Zeynep, tahta kapýnýn telini çekip girmiþti. Ýki göz odanýn içinde bütün gün hiç iþi bitmeyen komþusuna "Hiç rahatsýz olma gurban olduðum" diyerek eliyle de iþaret ederek topal haline diðerleri gibi alýþmýþ komþusunun eski kilimlerle bezenmiþ sedirinin ucuna iliþiverdi. 

Ayakucuna dolaþan þalvarýný toparlayarak hemen oturur vaziyete geçti Þahinde. Ayýp olurdu, misafir beþ yaþýnda dahi olsa saygýda kusur edilmeyeceðini rahmetli anasýndan öðrenmiþti ki bu kadýn nerdeyse beþ yýl erken doðmuþtu kendisinden. Hoþ beþin ardýndan konu günün yorgunluklarý, sarý ineðin buzaðýlamasý, kaybolan bel küreðinin þaþý Necmi’nin bahçesinden çýkmasýna kadar uzamýþ Þahende’nin çay teklifine defalarca “hayýr” demiþti. 

"Senin neyin var, çapa mý yordu seni?"

"Yok..."

"Yine mi memelerin?"

"He ya, süt desem süt deðil, anlamadým bir akýntý bir akýntý... Atletim gömleðim sýrýlsýklam oluyor."

"Gideydin bir doktora. Þehir bir saat mesafe bacým..."

"Demesi kolay, herif bunun için gidilir mi diyor, býktý tabi."

"Býktýysa býktý sen istemedin ya o kadar evlat kaybetmeyi. Mecbur götürecek... Olmadý ikimiz gidelim."

Zeynep ikna etmiþti komþusunu. Hatta iknada o kadar ileri gitti ki memesini açtýrýp ucuna baktý. Ucunda kan gibi kurumuþ beyazýmsý akýntýlar vardý ve meme derisi pütürümsü bir haldeydi. Akýl erdirmek mümkün deðildi. Bunu Þabanlarýn Melahat görse bilirdi ya o kör olmayasýca da geçen hafta kýzýnýn yanýna gitmiþti.

Ertesi gün sabah erkenden ilçe dolmuþuna binen iki komþu hastanede sýra alýrken, sýra beklerken sürekli hastane anýlarýný konuþmuþlardý. Þahende saatlerce beklediði sýrasý geldiðinde ise adýmlarýný içeri korkuyla attý.

Genç doktor, önce muayene etmiþ, memesini gösterirken utandýðý için de biraz azarlamýþtý. Ardýndan anlamadýðý sözlerle önce mamografi çekimine ardýndan da biyopsi alýnmasý için baþka bölüme yollamýþtý. Bu iþler hiç Þahinde'ye göre deðildi ya ne yapsýn idi, "orasý nerede, bu nerede imzalanacak?" derken akþam oluvermiþti iþte. Ve hiç biteceðe de benzemiyordu.

Hastane koþuþturmalarýnýn dýþýnda ilçeden gelip gidiyor olmak ve ilk seferden sonra komþusunun de gelemiyor olmasý çok üzmüþtü Þahende’yi. Olsun Emirhan’ýna göz kulak oluyordu ya gün boyu. O da yeterdi. 

Biyopsi sonucunu almaya gittiði günün dönüþünde baþý dönmüþ, üzüntüsünden hem yolda hem evde durmaksýzýn “Neden ben Allah’ým, acaba sonuçlar mý karýþtý? Bununla baþ edebilir miyim? Yoksa…” sorularýyla gözyaþlarýna boðulmuþtu. Evet, sonuç kötü çýkmýþtý ve bu kadarýný beklemiyordu.

O akþam Ekrem, gözleri þiþmiþ halde sofra getiren hanýmýna yine takýlmadan edememiþ, sonucun ne olduðunu bile sormaya da gerek duymamýþtý. Elbette bir krem verirler, belki birkaç hap ile de iyileþtirirlerdi avradýný. Doktor dediðin tedavi ederdi elbette.

“Ne o gýz? Ne aðladýn? Akþama kadar þehirde az gezdim diye mi?”

Ekrem’e cevap verecek, onunla didiþecek hali de morali de yoktu. Korkuyordu. “Ya ölürsem?” sorusu içini kemiriyor, bütün gün koþturmaktan uyuyakalmýþ oðlunu gelip gidip öperek daha da duygusallaþýyordu. Ekrem birkaç kez sorduysa da cevap alamadý. En sonunda dinlediði radyoyu da kapatýp söylene söylene yatmaya gitti.

“Demezsen deme… Sorsan kabahat sormasan kabahat, bu karý milletini de hiç anlayan olmamýþ ki!”

Þahende içinde yaþadýðý gelgitlerin arasýnda Ekrem’i de düþünüyordu. Doktorun bir hafta sonraya verdiði ameliyat gününde ya masadan bir daha kalkamazsa? O vakit bu el kadar bebeye Ekrem sahip çýkamaz illa yeniden evlenirdi. Üvey anaya mý býrakacaktý þimdi yavrusunu? Öpmelere doyamadýðý Emirhan “Anam nerde baba?” diye sormaz mýydý? Sorardý elbet, sorardý da cevap alýr mýydý acep? Ya konu komþu? Onlar da üzülür müydü dünyadan göçtüðünde? “Vah, el kadar bebesini býrakýp kanserden öldü garip Þahende, hiç de gün görmediydi kadýn” mý derlerdi yoksa “zaten kocasý da kýymetini bilmezdi, öldü de kurtuldu mu?”

Bir hafta boyunca gözüne uyku girmedi, Ekrem’le konuþtuðunda ise önce masraf olup olmayacaðýný, ardýndan hastanede kaç gün yatmasý gerektiðini, son olarak da ameliyat sonrasý tedavi için daha kaç kez þehre gideceðini sormuþtu. O da çok bilmiyordu. Doktorun dediklerinden aklýnda kalanlarý söylemiþti. “Ameliyat yaklaþýk bir buçuk saat sürecek, göðsünün biri alýnacak, bir hafta boyunca hem pansuman yapýlacak hem de sargýlý kolunu oynatmadan duracak, sonraki iþlemleri sýrasý geldikçe öðreneceksin” demiþti. O da bunlarý anlattý. Ekrem, durumdan hiç memnun deðildi, artýk bu kadýnýn eve hiç faydasý olmuyor, sarý ineði bile saðamýyordu. Sütü saðma, çocuða bakma iþi gibi Zeynep’e kalmýþtý. Hoþ, o da son günlerde suratýný iyice asar olmuþtu ya ne yapsýn idi, çaresizdi.

Ameliyattan sonra Ekrem, mahalle muhtarýnýn arabasýyla getirmiþti hanýmýný. Benzin parasý bile almamýþtý adam “Ne olacak caným, o da bizden olsun,” deyip þaþýrtmýþtý Ekrem’i. “Rahmetli ananesi de bu illetten öldüydü, hatýrlarým, inþallah yengemiz atlatýr, bu hastalýk akrabasýnda olanlara daha çok musallat olurmuþ, diye duyduydum,” diyerek de eklemiþti. Cahil insan nerde ne konuþacaðýný nerden bilsindi ki?

(Devamý bir sonraki yazýmda)