KAYBOLDUĞUM
MEMLEKETİM
Gözümde
tüter gibi karanlığın
Örttüğü sisli
misli bacalar
Nereye
gittiğimi
bilmesin diye
Başımı
çevirdiğim o
teyze
Özlerken
kaybolduğum
memleketim
Ağlarım seni
görünce
Sevdiklerim
yanımda kol
kanat gerer
Sıkılmayayım diye
Yine
toprak kokusu alırım burnuma
Sevinçten
dört köşe olduğum o
günü
Kazımışım hafızama
bulamasınlar
Diye
saklandığım bir
gün içinde
Kaybolduğum
memleketim
Ağaçlar
erik verirdi toplardık eteklere
Ağacı
bitiresiye kurudu ağaç dalları
Tazesi
bitti bir tek kaldım diye
Arkasını döndü
çekti gitti hayaliyle
Issız kaldı
pencere üzerine perde çekildi
Yalnızlığa kaldı
duvarlar
O
güzelim yıllara terk edildi
EBRU ÇİMEN 23 09 2014
bu şiiri mahalleden taşınırken yazmıştım