Ankara ya ilk askerlik görevim sebebiyle gittim ama sevemedim kim bilir denizsiz, imbatsýz bir þehir beni eksik hissettirdi belki de daha sonra iþ seyahatleri falan ama sevemedim iþte (Anýtkabir hariç)

Haluk Levent in yeri bende hep farklýdýr ve öyle kalacak ki þarkýlarýnýn en iyilerinden bir tanesi olan “Ankara” beni her seferinde 90 lý yýllara sürüklemiþtir ve hatta denizi olmayan bu þarkýda bile demirleyip bir ömür boyu bu limanda yaþlanmak istemiþimdir. Ýstemiþimdir çünkü asidi kaçmýþ bir gazoz kývamýndaki uyandýðým sabahlarý artýk sevmiyorum, sevemiyorum. Güneþ bile uykusuz ve yorgun doðuyor,  gece ise yaþlanmýþ bir fahiþe kadar sarhoþ ve kimsesiz.

Diyorum ki

Ýnsanlýk faktörüyle oluþturduðumuz bu sanal uçurumlarýn kýyýsýna hep beraber dizilsek, mesela cep telefonlarýmýzdan baþlayýp bizi bizden koparan tüm teknolojik aletleri, çýkarcýlýklarý, yalakalýklarý, þerefsizlikleri, kadýna kalkan ve masumluða uzatýlan o kirli elleri fýrlatsak boþluða, kýçlarýna koltuk yapýþmýþ dünyadaki tüm egolardan rengarenk legolar yapýp daðýtsak tüm yoksul çocuklara ne güzel olurdu deðil mi.

Onu bunu bilmem arkadaþ

ki ben cebimdeki üç kuruþla,

özenle oluþturduðum sýralý listemi kaydettirdiðim kasetlerimle,

 efkar söndürdüðüm hatýrý sayýlý sigaralarýmla,

ocaktan eksiltmediðim demli çayýma eþlik eden gerçek dostlarýmla,

yaz akþamlarýnýn bunaltýcý sýcaðýnda bile kumsallarýmýzda (þimdilerinin “beach” dedikleri) yanan odunlarýn çýtýrtýsýnda ritim bulan gitarýmla (Akdeniz akþamlarý)

ve de utangaç sevgililerimle çok ama çok mutluydum.

Ýþte böyle bir þey 90 lý yýllarýn Haluk levent þarkýlarýnda kaybolmak ve bulunmamayý dilemek…

Sen ellerimde 
Sen gözlerimde 
Issýz geçen her gecemde 
Her þeyinle yanýmdasýn 
En zor bu gerçekten 
Sevdiðimi söylemeden 
Ayrýldým yine senden 
Yoksun sen aslýnda 
Yalnýzým bu kumsalda 
Neler neler yapýyorsun 
Bensizken Ankara'da

ilhanaþýcý