B.






1957 yýlýnda Ýstanbul Týp Fakültesinden mezun olup ihtisas yapmak üzere ABD’ye giden doktor Ömer Musluoðlu görev yaptýðý hastanede baþýndan geçen bir hadiseyi þöyle anlatýr :


“Amerika’ya gittiðim ilk yýllar , New York’ta Medical Center Hospital isimli bir hastanede görev almýþtým . Bir hastaya gittim. Yaþlýca bir adamdý ve kanser hastasýydý . “ Kan vereceðim ,kolunuzu açar mýsýnýz ?” diyerek nazikçe kolunu açýnca gözlerime inanamadým . Ýhtiyarýn kolunda dövme bir Türk bayraðý vardý .

Büyük bir onur duydum ve çok ilgimi çekti . Kendisine sormadan edemedim “ Siz Türk müsünüz ? “ Kaþlarýný yukarý kaldýrarak “ Hayýr” iþaretini yaptý . Ama ben hala merak ediyordum .” Peki ,bu kolunuzdaki Türk bayraðý nedir ? “ diye bir soru daha sordum . Ýhtiyar cevaben :
“ Aldýrma , iþte öylesine bir þey “ dedi . Ben yine ýsrar ettim “ Benim için bu bayrak çok önemli . Çünkü benim milletimin bayraðý , benim bayraðým “ dedim. Bu söz üzerine gözleririni açtý ve derin derin yüzüme bakarak mýrýldandý :

“ Yýl 1915 . Çanakkale diye bir yer var Türkiye’de . Orada savaþmak üzere bütün hýristiyan devletlerden asker topluyorlardý . Ben Avustralya Anzaklarýndaným . Ýngilizler bizi toplayýp “ Barbar Türkler hýristiyan dünyasýný yakýp yýkacaklar . Bütün dünya o barbarlara karþý cephe açmýþ durumda , birlik olup üzerine gideceðiz , bu savaþ çok önemli “ dediler.

Biz de inandýk sözlerine ve savaþmak isteyenlerin arasýna katýldýk . Bizi gemilere doldurup Mýsýr’a getirdiler . Mýsýr’da birkaç ay talim gördük . Ondan sonra Çanakkale’ye getirdiler . Savaþýn þiddetinin ben ilk orada gördüm . Öyle ki , denize düþen gülleler sularý metrelerce yukarý fýrlatýyor , gökyüzünde havai fiþekler geceyi gündüze çeviriyordu . Her taarruzda bizden de Türklerden de yüzlerce insan hayatýnýn baharýnda can veriyordu . Fakat hepimiz Türklerdeki gayret ve cesareti gördükçe þaþýrýyorduk . Teknolojik yönden çokçok üstün olduðumuz gibi . sayý bakýmýndan da fazlaydýk .Peki onlara bu cesaret ve kuvveti veren þey neydi ?

Ýlk baþlarda zannediyorduk ki Ýngilizlerin bize anlattýðý gibi Türkler . barbarlýktan böyle saldýrýyorlar . Meðer barbarlýktan deðil kalplerindeki vatan sevgisinden kaynaklanýyormuþ. Bunu nereden anladýðýmý söyleyeyim. Bir taarruz sýrasýnda baþýmdan yediðim bir dipçik darbesiyle kendimden geçmiþim . Gözlermr açtýðýmda kendimi yabancý insanlarýn arasýnda gördüm . Yaralarýmý sarmýþlar , bana hiç de öfkeli bakmýyorlar , çantalarýnda bulunan yiyeceklerden ikram ediyorlar . Ýyi biliyordum ki onlarýn yiyecekleri çok çok azdý ,kendileri yemeyip bana ikram ediyorlardý . Kendi kendime dedim ki “ Bu adamlar isteseler þu anda beni öldürürler . Oysa biz esirlere misafir gibi davranýyorlar . Böyle insanlarla niye savaþýyorum ? “ diye piþmanlýk duydum . Ama bu piþmanlýðým fayda etmiyordu artýk . Bu iyiliðe karþý ne yapsam diye günlerce düþündüm . Nihayet bizi serbest býraktýlar , memleketime döndüm . Ýþte memlekette Türk milletini ömür boyu unutmamak için koluma Türk bayraðýný yaptýrdým . Talihe bak ki o zaman ölmek üzere iken yaralarýmý iyileþtirenler Türkler idi . Þimdi de Amerika gibi bir yerde iyileþmem için çaba sarf eden bir Türk . Ne garip deðil mi ? Avustralya’dan Amerika’ya gelirken bir Türk ile karþýlaþacaðýmý hiç tahmin etmezdim . Size minnettarým . Siz Türkler gerçekten çok merhametli insanlarsýnýz . “

Anzaklý Mr. Jozef Miller ile sohbetimiz günlerce sürdü ve bir gün Müslüman olmaya karar vererek “ Ömer” adýný aldý . O günden sonra Ýslam dini hakkýnda çok þey öðrendi ve hasta yataðýnda Müslüman olarak öldüðüne þahitlik edebilirim . Son gördüðümde sol elinde tesbihi, kelime-i þehadet getiriyordu. O þekilde ruhunu teslim etti. Ýlk defa bir Çanakkale gazisi görmüþtüm .”