-Seyretmek kendimizi bir aynada tahammül edebilir mi bu gözler? Kendi halinde sanýrken kendinde olmayan bir benliðe tahammül eder mi insan? Anlatýr mý ayna sözlerle, maskelenmiþ bir suratýn arkasýný gösterir mi? Ayna ayna olmaktan usanmýþ? Anlatamamaktan dili lal olmuþ, canlý cenazeleri suretin de aks görürken dünden ölmüþ, tahammül ederek var mýsýn sen kendini aynada kendi gerçeðinle seyretmeye? Yoksa gerçekleri saklayan sýrsýz aynalara bakarak mý kendini avutuyorsun? Sendeki senin avaz avaz çýðlýðýyla saðýr olan seni duymayan seni göstermeyen aynanýn gösteremediðini görerek mi avunuyorsun? Okþa aynayý tatlý sözlerle diline bal sür haftalarca yatýr yanýnda sýmsýcak duygularla, ayýksýn kendine gelsin ayna, gör bakalým tahammülsüzlüðünü! Kýskanarak bakan yakan gözlerindeki alevi! Ben ben diyerek deðil sen sen diyerek kendini görmeyen benliðinin feryadýný çýðlýðýný!

Gönül aldý sözü

-Tahammül edemezsin bakacak göz yok sende, arama bulamazsýn içinde var olmayaný. Kendi ellerinle kapý dýþarý ettin tüm güzellikleri, aynanýn sýrrýný, kestin ellerinle dilini kör ettin gözlerini unuttun mu? Yanýldýn en baþta yanýldýn! Bir bakýþ ama nasýl bir bakýþ? Bir söz ama nasýl bir söz? Bir geliþ ama nasýl bir geliþ? Âþýðýn halleridir bunlar, yâri düþündükçe kendinden geçer. Canýný verecek kadar aþkla cömerttir. Aþkla gönül baðýndan gezer gülleri açtýrýr gül gibi kokar bunun akabinde ve detayýnda sevgiliden gelen her türlü eziyete rýzayla katlanýr, çünkü adý aþktýr… Bunca meþakkate nazý çekmeye raðmen sevgili en son olarak onu hatýrlar, hatýrlasýn yeter ki. O her onunla aþkla dolu iken sevgili, herkese çok çok iyi davrandýðý hâlde kendini daima ihmal eder, belki kýyamýyordur sözle gözle kýrmaya ezmeye, hep sarýyordur gönlünde, kim bilebilir… Belki aþk böyledir böyle söyletir gösterir sevgili yüz vermedikçe âþýðýn aþký her gün artar artar… Oysa sen ayna bir gün senin gerçek yüzünü aþksýz gönlünü gösterdi diye sen paramparça ettin, artýk sýrsýz baktýðýnda göstermeyen bir ayna aldýn… Belki kalpsiz olduðun için aynanýn dili tutulmuþtur, var mýsýn kendi gerçeðini görmeye? Ah aynalar ah sýrrýnýzla yok oldunuz! Göstermiyorsunuz gerçek yüzleri ya da bizler bakarken görmüyoruz körleriz! Yoksa siz benim gözümle dee deeðil… Benim sahibim olan insan gözüyle göstermediniz…

-Ah dünya nelerimizi aldýn ne verdin? Aldýn aldýn boþ kâseleri içi boþ verdin! Önce gülümsedin gel gel dedin, sonra elimiz gönlümüz bomboþ gönderdin! Sen mi aynalarýn dilini kestin gözlerini kör ettin, aynalar gerçeði göstermez? Yollarda koþturdun elimde elmas altýn var diyerek oyaladýn, güzellikleri görmeden, dýþ kapýya uçurumun dibine koydun. Neden aldýn karþýmýzda sýrýtarak durdun? Hep vurdun sonra kapýndan kovdun, mutlu mu oldun? Ah gönlüm sana uymadým dilindeki sözleri alaycý bir ifadeyle ret ettim, olmaz dedim, bu aþk çok meþakkatlidir çekemem dedim bin beterini çektim ah ah! Ah ahlar ah her sabah dedim güleyim, ama aþksýz gülünmezmiþ, aynalara baktým kendimi gülümser gördüm güldüm oysa! Aðlar beni görmeden boþuna mý güldüm, ey dünya sen mi gýdýklayarak kandýrdýn gülüdür dün?

-Ey sýrlar yanlarla nereye kayboldunuz? Neden sustunuz? Konuþma anlatmak bu kadar zor mu? Sýrsýz bir küpün içinde beklemekten sýkýlmýyor musunuz? Özel bir þey mi arýyorsunuz? Özel olan ben insan deðil midir? Yoksa sizleri hep aldattýlar mý? Cevap verin, az yamacýma gelin, sesime ses olun, içinizi boþaltýlar boþ musunuz? Anlat ne olur beni kendini iki kelime, gitmez inan gücüme. Seher yeli gibi hakikati beni göstererek gönlüme ferahlýðý estirin yeter artýk susmayýn!

Konuþur ayna

-Ey kendini beðenmiþ insan ne kendinde ne bizde býraktýn bir can! Sen bazen oluyorsun hayvan… Kýzma çatma kaþlarýný dinle, konuþ dedin konuþuyorum… Neden için dolu iken boþaltýn dünya denilen boþla içini içimizi boþalttýn? Bak gönlüne gülümse dedi, sen biter dedin, kazancýndan ver dedin yeter konuþma dedin! Aðlayan var koþ yardýma dedi, benden bir þeyler ister veremem eksilir dedin dedin sadece yedin! Hiç sevmedin kendinden baþkasýný, gitmedin bekledin, gelenleri geri çevirdin gülmedin! Yollara taþlar dizdin, kimsenin yolu kapýma çýkmasýn bir istemedin vermeyeyim dedin, çirkefe battýn çirkef suratýnla karþýmýza geçtin bizi öldürdün, söyleyecek sözleri dilimizi tükettin laftan sözden anlamadýn, suratýmýza tükürdün oysa tükürdüðün surat senindi. Kendi korkunç yüzünü gördün sýr dolu hislerimizi köreltin, dilimizi acý sözlerinle nefretinle lal ettin. Kendi gerçeðinin korkunç mezarýna bizi gömdün… Daha sayayým mý tahammül edebilir misin kendi gerçeðini duymaya? Var mýsýn uyanmaya?

-Ey talihsiz gönlüm, ben miyim böyle sen mi ettin beni böyle? Ben miyim görecek gözüm varken ey gözüm seni ret ederek görmeyen? Bu ne feryat dolu bir adým, ben nelere nasýl kandým? Nasýl yandým öylesine yakarken baktým? Neden engel olmadýn ey dilim elim, gönlüm hislerim… Sizleri de mi duymadým? Kapýma mý koymadým? Neler söyler bu aynalar? Ben miyim tek suçlusu baþka suçlu yok mu? Diðer insanlarýn hýrsý yok mu? Yoksa o bencil dediðim insanlar ben miyim? Ah sözler neden manasýz gözlerle bakarsýnýz? Neden bende ki beni anlamama yardým etmezsiniz? Sizleri de mi kýrdým incittim? Olamaz bu kadarý da olamaz! Sen konuþ ey sözlere söz olan kelimeler her neyse ey sözler…

Söz konuþur

-Söz dediðin nedir? Anladýðýn nedir? Bir kelamý? Lakýrtý mý? Baðýrtý mý? Bir düþüncenin gülümsemesi mi? Sana defalarca sordum boþa lakýrdý zamaný kaçýran bir engelsiniz dedin! Uyum birliðimizi daðýttýn uyumsuzlukla bizi sardýrdýn, kaçýrttýn… Asalet dedik, kefaret anladýn, kelam dedik, selamý kes anladýn. Deðirmen taþýma suyuyla dönmez dedik, yuvarlanan taþý yosun sarmaz dedik, sen oyun sandýn. Bir ömür geceleri aya un elettirdin bak saçlarýn beyaz oldu anlamadýn. Sustuk anlamadýn dedik boþa gitmez kelimeler sözler suskun kalarak kötüye bir ceza verilince. Dallarda açan tomurcuklar gibi gülümsemen için açmaya çalýþtýkça sen yara sandýn kopardýn… Sana gözyaþlarýmýzla koparma diye aðladýk, sen yaðmur yaðýyor sandýn! Ah siz insanlar kendine gelince hep bana, baþkasýna gelince bana ne sana ne kime ne! Taþ baðrý olan taþlar dile aþka geldi paramparça oldu, taþ oldu çakýl oldu, sen hala bir kayadan daha sert anlayýþsýz nankör birisisin… Sana þiirlerle anlattýk, Gül bahçesi sevgiliden haber geldiði için süslendi ve güzel kokular sürünür dedik, süslensin bana ne dedin, dinlemedin idrak edemedin, þimdi en güzel cümlelerimizi alarak bize karþý söyleme, Benim kaderime ve yalnýzlýðýma ýrmaklar bile aðladý. Diyerek duygu sömürüsünde bulunma. Kendin ettin kendin buldun, þimdi gül gibi soldun.

Eyvahlar olsun bana! Nazlý yârim neden küskün bakar anladým… Güller kýzarýr eyvah benim utancýndan o gonca gül yârim gülünce bende gülerdim þimdi hatýrlarým… Sümbül laleler bükülürdü ben zülüflerini sevince kýskancýndan kâkül zülfü gönlümde bükülünce, aþkla kokunca, kendi kokularýný kaybederek aþk kokunca… Ah benliðim ah ben bilmeliydim Yârin o gül yüzünü görmem için doyasýya bakmam için her gün güneþ bakmak için doðuyordu anlayamadým ey yârim, neredesin dön bana yönünü gönlünü... Bak anladým senden ayrýyým ondandýr bu sýzým yanlýþlýðým edepsizliðim… Gel artýk ne olur kelebeðim, gönlümde açan aþk cennette çiçeðim, söz bir daha seni üzmeyeceðim.

Sevgili çýkar meydana

-Yýllardýr gömdün beni gönlündeki karanlýk dehlizlere sana olan aþkýmdan görmemezliðinden eridim bittim, görmedin benim sesimi duymadýn! Bana dar gelen makberi ellerinle sen kazdýn içine yerleþtirdin aceleden üstünü kapatmayý unuttun da canlý kaldým… Yüksek gönlün tepelerinde ne bir çiçek ne alçaðýnda vardý lalen, dikendi güllerin sadece diken, gülleri dökülmüþ parçalanmýþ… Sana dedim gönlünde ben yoksam parçalar seni dünya benliðin arzularýn ihtiraslarýn dinlemedin, beni bir kenara attýn, üzerime kapýlarý kapattýn… Madem tutun benliðinin ucundan kuyruðundan savur gitsin çöplere kendin çýk meydana, sen çýkarsan bende karanlýklarda çýkarým sana koþarým. Bensizliði sensizliðini anlayarak aç ikimize bir kapý, birsin artýk ey sevgilim artýk bu sancý.

-Açýyorum tüm kapalý pencereleri sevgili. Hemen bakma gözlerin ýþýða bir anda bakma kamaþmasýn, güzel sözlerimi duyarak gönlün gözlerinle kamaþsýn, aç kollarýný sar beni zaman dursun, gönlüm aþkla seninle buluþsun. Ben hep geceleri beklemiþim ondan içimde karanlýk vardý, hislerimi duygularýmý da karanlýk ettim senide karanlýða kapattým, af et beni sevgili yeni anladým. Aþsýz sensiz deli eder insaný bu dünya, artýk demiri atarak yanýnda gönül limanýna yanaþayým kalayým, aþkýnla kokunu daha çok koklayayým…

Sevgili söyler

-Açtým kollarýmý gel sarýlalým doyasýya, hasreti özlemle býrakmayalým artýk kapýya.Oysa yýllardýr bakýþlarýn deldi bir fýrtýnaydý, duruþun hýrçýn dalgalý bir suydu, beni aþk denizinde bu halinle alabora ederek boðmak isterdin, þimdi farkýna vardýn, sarýlmayý sevilmeyi hak ettin, koþ gel kollarýma bana sarýl, aþk denizinde çaðlayalým akalým gürül gürül… Bir benliðe bir dünyaya meyil verdin soldurdun bizi pare pare, gel sarýl sana hayran olan bu yâre…

Mehmet Aluç ©