Üzgündü, bunu onun yaþadýðý þehrin üzerindeki kara bulutlardan pekâlâ anlayabilirdiniz. Eðer aþkla bakmayý bilseydiniz!

               O üzgün diye bulutlar yaðmuru topluyordu.

               O üzgün diye çiçekler baþýný eðiyordu.

               Ve inanmazsýnýz ama ben bunu hissediyordum.

Tuttum ona “merhaba” diye yazdým.

Ötelerden bir ses geldi. Ýçime bir güneþ doðdu. Yaðmur bulutlarýný attý. Beni sýmsýcak sardý. Bir insanýn baþýndaki kara bulutlarý bir merhaba daðýtýr mý? Bir nasýlsýn savurur mu hüznü? Varlýðý cana mihnet olan deðiliz minnet olanýz.

Göðü nasýl da güneþlenir bunu anlarsýnýz hemen.

Etrafý nasýl da çiçeklenir, görürsünüz.

“Merhaba, merhabalarýn en güzeli” diye yanýtladý merhabamý. O böyle deyince ben durur muyum? Göðe kanat çýrparým, uçuruma gül dikerim.

Bir insan bir insana bu kadar mý iyi gelir?

Bu kadar mý güzel olur?

Bu denli mi þifa olur?

Ýnanmazsanýz gelin görün.

Tuttum kalbinden öptüm bu sesin sahibini.

Yüzünde güller açtý.

“Sen de baharý yaþýyorum.” dedi.

O böyle deyince avucunun ortasýndan öptüm. Doyamadým kirpiðinden öptüm. Kýyamadým göðüs kafesini kýrarcasýna sarýldým.

Hissetti, “sol yaným” dedi bana.

O böyle deyince kocaman bir kalp oldum ve tek onu sevmeye baþladým.

“Caným” dedi usulca.

Caným çýkayazdý. “Sana ben kötü geliyorsam sol yanýmý söker atarým göðsümden.

Aklýmý zayi ederim. Bir gülüþüne inan canýmý yakarým.” dedim ona. Nasýl da gürül gürül bir yaþam olup aktým üzerine. Sýrf yalnýzlýðýný, karanlýðýný ve sessizliðini alýp gitsin diye. O, iyi olmayý hak ediyordu benim gözümde, o her türlü güzelliði benim gönlümde hak ediyordu.

“Ýyi olmaya çalýþýyorum.” dedi.

‘Ýyileþmeyen bir yara’sýn dedim.

“Evet” dedi “yarayým, kapanmayan.” Bunu deyince hüzünlü moda girdi. Onun gözleri yaðmur ormaný bulutlarý gibiydi. Hemen doluyordu.

“Uzat yaraný öpeyim, öpüþüm iþe yarasýn.” Açtý yüreðini gösterdi yarasýný. Öptüm yarasýndan bulsun istedim þifasýný.

“Kýzma” dedi “bana kimsesiz gibiyim.” Kýzmadým ama beni kendisinden soyutlamasýna içerledim ama fark ettirmedim. “Deðilsin yürüyüþünü sevdiðim, süzülüþüne kurban olduðum, gülüþüne hayran baktýðým, seviþini kalbime katýk yaptýðým” dedim ona. Ýstiyordum ki yüreðimi çýkartýp önüne koyayým. Göreydi yüreðimi nasýl da bir sarmaþýk gibi sardýðýný. Bir komutan gibi nasýl da fethettiðini… Bir güzellik gibi nasýl da süslediðini… Ve bir tanrý gibi nasýl da can verdiðini o kalbe.

“Çok doldum, aðladým. Kaybetmiþim her þeyimi sanki” dedi. O böyle deyince içimi kýþ sardý. Üþüdüm iliðime kadar. Kaygan bir zeminde olduðumu hatýrladým. Ufacýk bir hata onu kaybetmeme sebep olabilirdi. “Yanýndayým iþte, tut beni sar. Bu adam sadece senin için var. Sen beni sadece can verdiðimde kaybedeceksin. Onun dýþýnda mümkün deðil.” dedim ve ekledim: “Benim senin dýþýnda kaybedecek hiçbir kimsem yok.”

Beni çok iyi anlýyordu. Ama hiçbir zaman kimse yanýnda olmamýþtý. Düþtüðünde el uzatan, aðladýðýnda mendil olan… “Istýraptayým ve caným yanýyor. Yýkýlýyorum.” dedi. Kýyametim oldu bu sözleri. Bir çýð koptu yüreðimden, bir þimþek çaktý gözlerimden. “Bana gelsin her ne varsa sana eziyet olan. Kahýrsa kahýr, zehirse zehir… Tek sende eksik olsun.” Benim böylesine onunla dolduðumu görünce gelip sarýldý sýmsýký. Kirpiðini kirpiðime deðdirdi, yüreðini yüreðime…