Ey sevgili;

Seni sevmek kendini bilmek gibi bir þeydi bana.

Her doðan güneþ seni yeniden görebilmenin habercisiydi adeta.

Sabahýn ilk ýþýklarýný kuþlarla birlikte ben kutlardým bu þehirde.

Onlar; güneþin yeniden doðuþunu þarkýlarla kutlarken,

Ben elimde bir bardak demli çay karýþtýrýrdým gönlünü gönlüme.

Meydanda ki kahvehanenin çýraðýna ilk ben seslenirdim;

Hey kahveci çýraðý!

Getir bir bardak tavþankaný çayda içelim,

Ýnce belli sevgilinin bal dudaklarýndan öpelim.

Hep benden sonra dolardý kahvehaneler ve çorbacýlar.

Oysa adým gibi bilirdim senin evden çýkýþ saatlerini.

Gün boyunca nelerle meþgul olduðunu da saat saat bilirdim.

Yine de tahammülüm yoktu gözlerimden uzak,

O evinizin demir sürgülü kapýsýný açmana.

Ey sevgili;

Saat sekiz on oldu mu ardýna düþerdi aðýr adýmlarla bir âþýk,

Ama sen hiç bunun farkýnda olmazdýn.

Sahi ya söylesene

Beni hiç mi fark etmemiþtin.

Ayak seslerim kulaðýna hiç gelmedi mi?

Ya orman yeþili gözlerin karþýsýnda

Ýçine hapsettiðim nefesimi de mi ensende hissetmedin.

Ardýna düþmüþken aðýr adýmlarla

Dilimde her sabah ayný dua olurdu.

“Allah’ým þuan önümüz sýra bir meltem estir.

Estir ki sevgilinin kokusunu ciðerime çekeyim.”

Her meltem esiþinde kokunu deðiþtirirdin.

Oysa ben her esiþinde melteme seslenerek sana iletmesi için derdim ki:

Söyle sevgiliye;

Çeþit çeþit kokularý sürmesin kardan beyaz tenine,

Sevgilinin ter kokusu amberden hoþtur gönlüme.