Ey sevgili;

Kurudu bastýðýn yerde yeþeren çimenler.

Boy boy atýp filizlenen meþe aðaçlarý da kurudu.

Annelerinin ardý sýra meleyen kuzular küstü hayata.

Beþ kuruþa satýldý

O alýmlý, o çalýmlý ve dünya incisi güzeller bu þehirde bilesin.

Þimdi sensiz bu þehir;

Gündüzün ýþýðýnda karanlýðý,

Bollukta darlýðý,

Ustalýkta çýraklýðý yaþýyor artýk.

Ne bir bülbül gül için feryadý figan eðliyor,

Ne de selvi boylu âþýklar el ele tutuþup ta boyu endam ediyor.

Gelen yabancýlara sokak aralarý dar ve ýssýz.

Daha birkaç gün öncesine kadar;

Sen kokan caddelerde yerle bir oldu kaldýrýmlar.

Öyle ki;

‘Sevgilinin basmadýðý bedenimi kimselere çiðnetmem’

Diyerek isyan bayraðýný þehrin en görünesi yerine astý.

Ah sevgili,

Bilsen gökte bulutlar aðlýyor,

Yerde Kelkit Çayý çaðlýyor hasretinden.

Çevre yolunun altýnda çakýl taþlarýyla donatýlmýþ küçük bir okul,

Böyle koca bir sevdayý nasýl taþýyor bilemezsin.

Akýllara ziyan gelir koca bir sevda öyküsü bu.

Öyle bir sevda ki bu;

Ne dillerde bir halk türküsü,

Nede zamana ve mekâna göre deðiþikliðe uðrayan halk öyküsü.

Gerçek ve yaþanmýþlýða adanýlmýþ bir ömür varsa eðer

Ýþte onun taa kendisi.

Belki yoktu bu aþkta kýzýn bir efendisi,

Ama erkek sevgili diyerek tüketmekteydi nefesi.

Gülüþlerin sahte olduðu bu þehirde;

Elemler, kederler, ýstýraplar gerçeðin taa kendisiydi.

Mutluluk diye bir þeyden bahsediyorlardý

Bilmem orasý acep neresiydi.