ÖYLE  BÝR  ÞEHÝR KÝ GAZÝANNTEP

          Ahmet AYAZ

Gaziantep Ekspres Gazetesi 18.12.2018

………………………………………………………….

        Öyle bir þehir ki Gaziantep, sesi kulaðýna gelen bir þehirdir.  Sayýsýz kahramanlarýmýz, sanatkarlarýmýz, ustalarýmýz, þair ve yazarlarýmýz  ayrýca  baklavamýz, çið köftemiz. kebabýmýz adýna  övünmeyi  deðiyor,  Gaziantep’imiz.  Bunu size aþaðýda teker  teker anlatmaya çalýþacaðým diyorum ama, anlatmaya da kalemim yetersiz kalýr, diye düþünüyorum. Tamý tamýna anlatmaya gücümün yetmeyeceði  kanaatindeyim.

          Geçen yýl 2017 de Çanakkale de gezerken Arkadaþýmýz Fahri Bulut, arkadaþlar þurada size birer portakal suyu içireyim diye bizi bir küçük dükkana davet etti. Üç kiþiydik, içeriye  girdik ve bir masaya oturduk. 3 Kiþiye birer portakal suyu getirip önümüze  indirdikten sonra, bir de  hesap kaðýdý  masamýza  indi. 3 Portakal  suyuna 27 TL  hesap geldi.  Biz itiraz  ettik ve dedik ki, biz çarþýda birkaç yerde gördük ve içtik. Portakal suyunun fiyatý 2  veya  3 Tl idi. “Garson “Çok haklýsýnýz” dedikten sonra “Siz hangi ilden  geldiniz”? dedi. Biz  “Gaziantep’ten” dedikten sonra,  garson yüzünü bize çevirip, siz, farz et ki,  Gaziantep de,  Güllüoðlu’dan baklava, veya Çaðdaþtan kebap yediniz. Ara sokaklardaki dükkanlarýn fiyatýný mý ödüyorsunuz?  Deyince,  bize söyleyecek bir söz kalmadý ama,  Gaziantep ile de sevincimizi  anlatamayýz. O kadar mutlu olduk ki, anlatýlýr gibi deðil. Çanakkale deki bir garsonun, Gaziantep’teki Çaðdaþý, Güllüoðlunu tanýmasý ve bize  örnek vermesi, bizi çok þaþýrttý. Çanakkalede, kalenin içinde “Antepli Sirkeci Ali” püstünü görünce o kadar duygulandým ki, Gazi Þehirde doðup büyüdüðüm için bir defa daha mutlu oldum.

       1960 lý yýllarýnda dini bayramlarda hudut  kýyýsýnda Suriye deki  akrabalarla bayramlaþmaya  giderdik. Bayramlaþma  zamanýndan önce bize gelen mektuplarda, Suriye deki akrabalar, bizden ne isterlerdi biliyor musunuz?.  Býçakçý Kasým Ustanýn “Kasým Üstüner” kemik saplý býçaklarýndan ve þimþir kaþýk dediðimiz süslü nakýþlý tahta  kaþýklardan  isterlerdi. Aslýnda Gaziantep deyince akla baklava, baklava deyince de akla Güllüoðlu gelir. Rahmetli Hatice Güllüyü de saygý ve rahmetle anýyorum. Ticaret Lisesinin gece bölümünde, benim  Ýngilizce öðretmenimdi. Öðretmenliðin dýþýnda bir anne idi. Mekaný cennet olsun diyorum. Þimdi burada baklava ile ilgili bir þey daha anlatacaðým.

       Daha emekli olmamýþtým. Daire arkadaþlarýmdan birisi Þanlýurfadan  evliydi. Eþinin amcasý Ýngiltere’ye doktora görmeye  gitmiþ. Türkiye’ye dönmemiþ, orada bir üniversitede görev yapýyormuþ. Þanlýurfa’ya izinli geldiðinde, arkadaþýmdan, Ýngiltere’ye götürmek üzere Güllüoðlu’dan baklava istiyor. Bir arkadaþýmýz da, ben  güllüoðlu’nun yanýnda çalýþtým. Güllüoðludan baklava kutusu alalým, baklavayý ben evde yaparým, bu kutularýn içine koruz  götürsün, ve baklava  Güllüoðludan desin orada dedi. Arkadaþýmýz ben amcama söyleyip ondan izin almalýyýz,  ucuza çýkacaðýný da söylemeliyim dedi. Arkadaþýmýz Þanlýurfa’ya  telefon açtý  ise, amcasý fiyat  önemli deðil, baklava güllüoðlu’dan olacak demiþ. Orada Gaziantepli baklavacýlarýn bir çoðunun adýný bizim Türkler biliyorlar. Hepsinin tercihleri Güllüoðlu demiþ. Elbette  bizim de  Güllüoðlu ile  övünmemiz gerekir. Gaziantep adýna. O zaman biz, baklavayý  Güllüoðludan aldýk. Basbayaðý kayda deðer bir miktar dý o zaman. Baklava deyince þimdi, Koçak Baklavalarýný  ve  Çelebioðlunu da unutursak sözü edilen baklavacýlara haksýzlýk olur diye  düþünüyorum. Ben burada onlarý da kutluyorum.

       1980 li yýllarda  eski genel kurmay baþkanýmýz ve 7. Cumhurbaþkanýmýz  Rahmetli  KENAN  EVREN  PAÞA bir televizyon konuþmasýnda  “Ben Konya ilimizde komutan  iken, askeri araçlarýmýzýn tamiratý Gaziantep’te mümkün oluyordu. Askeri araçlarýmýzýn hepsini  Gaziantep’e gönderiyorduk, tamiratlarý Gaziantep’te yapýlýyordu” demiþti. Bu gibi güzellikler Gazi Þehrin marka bir þehir olmasýna büyük bir destek ve tasdik deðil midir?

       Kültür-Sanat ve Edebiyattan söz edecek olursak, Ömer Asým AKSOY, Mehmet HENGÝRMEN gibi dil bilimcilerimiz, ayrýca Mütercim Asýmlarýmýz var. Gaziantepten Dr. Ahmet Çevik ile Ahmet Ayaz’ýn þiirlerinden bazýlarý, Azerbaycan da, Azerbaycan  dili ile yayýnlanýyor.  Gaziantep’imiz adýna anlatacak çok þey var. 1967-1968 Yýllarýnda Ankara da asker iken,  Mehmet Köyatasý  adlý binbaþýmýz  yüzünü bana  çevirerek “Gazianteplisin, peki Þahinbey’i  biliyor musun”? dedi. Ben Gaziantepli olup da Þahinbey’i  bilmeyen olur mu? Dedim. Hemde Gaziantep’in  kahramanlarý sadece Þahinbey deðil ki, daha nice kahramanlarýmýz var dedim. Kimler deyince, ben saymaya baþladým. Þahinbey, Karayýlan,  Özdemir Bey, Aslan Bey,  ve  daha niceleri deyince, binbaþým boynuma sarýldý  ve benim Þahinim diye höngür  höngür aðlamaya baþladý. Peki Þahinbey’in  türkülerini de bilir misin dedi. Ben iki kýta Þahinbeyin türküsünü .söyledim. Türkü þöyle idi.

…..

Þahinim düþmana ilk kurban oldu,

Sevgili Antepe düþmanlar doldu,

Analar bacýlar saçýný yoldu,

Uyan þahin uyan gör neler oldu

Sevgili Antep’e düþmanlar doldu.

….

Þahini sorarsan 30 yaþýnda,

Düþman  süngüledi köprü baþýnda.

Analar bacýlar aðlar baþýnda

Uyan þahin  uyan gör neler oldu.

Sevgili Antep’e düþmanlar doldu.

…

Daha sonra da Karayýlandan, iki kýta söyledim.

Karayýlan Türküsü de þöyle idi. Bunu da söyledim.

Karayýlan der ki gelin oturak

Kilis yollarýndan kelle getirek

Nerde düþman varsa orda bitirek

Vurun Antepliler namus günüdür

*****

Kolumu salladým toplar oynadý

Karataþ içinde asker kaynadý

Birinci kurþunda Þahin uyandý

Vurun Antepliler namus günüdür

…

 Binbaþým Mehmet Köyatasý, “Sesin de çok güzelmiþ”   diyerek, tekrar boynuma sarýlýp,  Þahinim benim diye  beni, hem kokluyor,  hem de aðlýyordu. Adam bir Gaziantep, bir Þahinbey hayranýydý. Nereden, nasýl etkilenmiþ ? Onu da bir türlü  bilemiyorum.

         Yazýmýn baþýnda Gaziantep’imizi anlatmaya kalemimin kafi gelmeyeceðini söylemiþtim. Elbette ben bu  yazýma  “Sesi Kulaðýna  Gelen Þehir” baþlýðýný kullandým. Þimdi aþaðýya Azerbaycan da, Azerbaycan dili ile  yayýmlanan “TÜRK ÞÝÝRÝNDE  EÞO”  adlý  antoloji kitabýnýn 14  sayfasýnda yer alan “Son Mektuplarýn Sonu” adlý þiirimi  aþaðýya alýyorum. Azerbaycan dili ile alýrsam,  anlamakta zorlanacaðýnýzý düþündüm.  Sizler ile paylaþmak da çok güzel bir þey  deðil mi?

SON MEKTUPLARIN SONU

Haberim yok duruþundan cisminden,
Kaþýn, gözün yine öyle kara mý? 
Hiç kimseye söz edemem isminden,
Benim gibi kara baðrýn yara mý?

…

Ýnce aðrý gibi kaldýn içimde,
Þekillendin baþka baþka biçimde.
Ben giderken sevdalýlar göçünde,
Bakýþlarýn karanlýða çýra mý?

…

Sana deðil kaderime küstüm ben,
Talihimi çið ipliðe astým ben.
Diyemedim Felek ile dostum ben,
O’nun ile çoktan açtým aramý.

…

Ayaz’ým ben, umudumu yitirdim,
Neyim varsa bohça yapýp götürdüm.
Gençliðimi hayallerle bitirdim,
Göç zamaným, bekliyorum sýramý.

Ahmet AYAZ