GARELÝNÝNEN ÝÇ BÝDE BANA VER EMMÝM!

                Yýllar önce köylerde yaþam çiftçilik ve hayvancýlýk üzerine endekslenmiþ, hayat da bu çizgide uzun yýllar devam etmiþtir. Zaman þartlarý, geliþen teknoloji bu geleneði bozmuþtur.

              Köylerde hayat þehre göre en az iki iki buçuk saat önce baþlardý. Ahýr, samanlýk gibi vs. iþler bittikten sonra çocuklar okuluna; gençler de “mezerin baþý” denilen yere giderlerdi. Gençler burada o günün gözde oyunlarýndan biri olan ‘aþþýk’ oynarlar vaktin nasýl geçtiðini bilmezlerdi.

            Gençler, orta yaþ ve daha üzeri olanlar ise köyde bulunan birkaç kahveye gider vakit geçirmek için çaylýðýna veya ortaya iddia girerse (yedirme, içirme gibi vs.) bunu çýkýþmaya ‘üçlü, bülüm, atmýþ altý, piþti’ gibi kaðýt oyunlarý bazýlarý da tavla, domino, kaðýt çekiþme gibi oyunlar oynarlardý.

             Kaðýt oyunlarý karþýlýklý dört kiþi arasýnda eþli oynanacak olursa bu iþe en hevesli Cingi oðlu Cemal’le kimse masaya oturup ortak oyun oynamaya yanaþmazdý. Çünkü Cemal ortaðýna kaþ-göz iþareti yapar, bu da yetmezmiþ gibi masanýn altýnda olan ayaðýnýn topuðuyla ortaðýnýn ayak parmaklarýný ezercesine “þunu at, bunu atma” gibi ikazlar yapar, eðer oyunda ola ki yenilirlerse ”hep senin yüzünden yenildik, dediðimi yapmadýn” diyerek mýzýkçýlýk yapar, hesabý ödemekten kaytarmaya çalýþýr, bu yüzden de ortaðýyla hýr çýkarýrdý.

            Köyün ’torun torbaya’ karýþmýþ yaþlýlarý da kahveye gitmeye utandýklarý için köy odalarýna, bulduklarý gölgelik yerlerde, ya da namaz vaktinden önce gittikleri cami duvarý diplerinde gelmiþten-geçmiþten ezana kadar laflayýp þaka yaparlar, namazdan sonra da ara-sýra ‘gogu Halil’in küllemeç oyunlarýna maruz kalýrlardý.

           Akþam olunca da evlerine en yakýn köy odalarýna akýn ederler, radyosu olanlardan ajans dinlerlerdi. Köye dýþarýdan (baþka yerlerden) gelenler çerçi, yolcu, celepçi, düvenci, çelikçi gibileri köy odalarýnda misafir olurlar, duyduklarýný, bildiklerini orada anlatýrlar, orada anlatýlanlarý da can kulaðýyla dinleyip daðarcýðýnda toparlarlar gittikleri baþka yerlerde anlatýrlardý. Motorlu araçlarýn çoðalmasýyla oda geleneði zamanla son buldu.

          Oda açmak her babayiðidin harcý deðildi, gelen misafirlerin aðýrlanmasý, yedirilip-içirilmesi, yatak-yorgan, yastýk tedarik etmek yetmezmiþ gibi bir de yanýnda getirdikleri hayvanlarýnýn ahýrý, yemi, samaný, bir de bunlara bakacak oda sahibinin oðlu, gelini, kýzý, hanýmý, yetmezse bunlara yardým edecek yardýmcýlar. Oda sahibi demek ‘Aða’ demekti. Þimdi bu aðalarýn esamesi kalmadý. Sadece dilden dile dolanan rivayetleri kaldý.

          Etem ahýr, samanlýk iþlerini bitirdikten sonra köpeði zor zor’la beraber usulen bahçesine gider, orada yalancýktan biraz çalýþýr, yoldan gelip geçenlerin selamýný alýr, yanýna gelen olursa þuradan-buradan, gelmiþten-geçmiþten laf eder, eðer geleni kafasý sarmaz ise ”Eften-püften” bir bahaneyle baþýndan sepetler, hemen evine yakýn olan emmi oðlu Hacý Nuru’nun Halil’in odasýnda soluðu alýrdý. Halil ile hem hem emmi uþaðý, hem de arkadaþ olduklarý için  odaya girip çýkmaya ’el gibi çekinmez’, bu yüzden de rahat hareket ederdi. Nede olsa emmisinin konaðý idi.

         Halil odayý genelde hep açýk bulundurur eðer bir iþi çýkarsa yada; köyünde veya baþka köylerde kýrýk-çýkýk gibi insan yaralanmalarýna tedaviye giderse o zaman odasýný güvendiði Etem'e emanet ederdi.

         Halil sýnýkçýlýðýnýn yanýnda odasýnda boþu boþuna oturup sýkýlmak tansa tedariklediði sülüksyon'la akraba ve komþularýnýn o yýllarda birinci sýnýf ayak giyeceði olan mest ve onun lastikten ayakkabýsýný kimseden para, pul almadan tamir ederdi.

         Hele çocuklarýn patlayan lastik toplarýný tamir ederken onlarýn keyif almalarýna çok sevinirdi. Bu yüzden oðlu Mehmet’in arkadaþý hiç eksik olmazdý.

         Mehmet Halil’in üçüncü oðluydu. Daha henüz yedi-sekiz yaþlarýndaydý. Top yapýþtýrmaya gelen arkadaþlarýyla odada oyun oynar onlar gidince de o odadan ayrýlmazdý.

         Babasýnýn yada misafirlerin bir yumuþu olursa üþenmeden hemen koþar, onu yerine getirir, orada konuþulanlarý hayalinde canlandýrýr, bundan da büyük zevk alýrdý. Oda iki katlýydý. Mehmet her günkü gibi sedirde otururken yine sýrtýný yastýða dayamýþ, ayaklarýný da minderden boþluða taþacak þekilde uzatmýþ, bir yandan elindeki keçeden yapýlma topla elden-ele, ya da duvardan duvara vurarak oynuyor, bir yandan da can kulaðý ile odada kelime atlamaksýzýn konuþulanlarý dinliyordu.

        Odaya ikindi güneþi vurmuþ, Mehmet pencere kenarýnda oturduðundan, bir yandan da topla oynayýp hareket ettiðinden, ayrýca o gün için cemaatin çok olmasýndan dolayý oldukça terlemiþ, bu yüzden da aðzý, dili kurumuþ, çok susamýþtý.

        Mehmed’in oturduðu minderin bir iki metre uzaðýnda giriþ kapsýnýn hemen ilerisinde bir boz testi ve onun aðzýný kapatmýþ vaziyette duran aliminyum kulplu bardak (tas) ýþýl ýþýl parlýyordu. O gün için eringeçliði tutan Mehmet yerinden kalkýp ta bir bardak su içmeye her nedense üþeniyordu. Birden gözleri, karþýsýnda oturan Etem emmi’sine takýldý. Emmisi kendisine sanki o an için Hýzýr Aleyhselam kesilmiþti. Bütün cesaretini toplayarak ”Emmi kalk ta bana bir bardak su ver, vallaha çok susadým” diyebildi.

        Yýllarýn Etemi bu emir karþýsýnda þaþýrýp kalmýþtý, birden ne diyeceðini bilemedi, sanki nutku durmuþtu. Þimdi þu koca adam yerinden kalkacak ve el kadar þuncacýk çocuða hizmet edecekti. Yok, yook Etem bu yükü asla kaldýramazdý. Yarýn bu durum ilerde odada bulunanlarca baþýna kakýnç edilir, iþin doðrusu el aleme 'madara' olurdu.