BEN PAKET UMUYOM ZARİFEM !

                                            Herif sen erdin mi?

 

           Günler haftaları, haftalar ayları kovalarken yazın sıcak günleri geride kalmış, yerlerde yaprakların gazelleri uçuşurken insanlar da kış giyeceklerine bürünmeye başlamışlardı bile.

            Sonbaharın yüzünü göstermesiyle köylüler kış hazırlıklarına yiyecek, giyecek, yakacak tedarikiyle başlarlar. Bağından, bahçesinden, tarlasından, bostanından elde ettiği ürünleri dedelerinden, ninelerinden evvelden beri görüp bildikleri şekillerde değerlendirirler.

            Bağların bozumuyla üzümler kaynatılarak pekmez yapılıp küplere doldurulur, evin sofasına (kiler) tuluklarda peynir, küplerde turşu, yağ, arıstağa sızgıtlar asılırken düğ, bulgur, yarma, un, yufka ekmek tereyağ, salça gibi adını sayamadığımız yiyecekler yerli yerince konulurdu.

            Eskiden köylük yerin kar yağınca şehirle ulaşım irtibatı kesileceği için bu hazırlıkları yapması zaruri ihtiyaçtı. Üzümler ve kavunlar hevenk yapılıp samanlığın arıstağında yerini alırken karpuzlarda samanın veya sapın üstüne serilirdi.

            O yıl çok bereketli geçmiş Yemliğin Memmet her yıla oranla bu yıl biraz daha fazla mahsul almıştı. O küçük gözleri adeta yatağına sığmıyor sevinçten fır fır dönüyordu. Diğer köylülerin aksine bağını, bostanını daha erken bozmuş, az ama verimli tarlasını oğullarının da yardımıyla erken biçip erken harmandan kalkmış, yeni tohumu tarlaya ekmişti bile.

           Artık eskisi gibi gözleri iyi görmüyor, ayakları onu taşımak için desteğe ihtiyaç duyuyor, bırakamadığı pis, nalet sigaradan dolayı da ciğerleri öksürüğe boğuluyordu.

           Babasını kıt sat hatırlıyordu. En son gördüğünde askerden köye bir kaç günlüğüne kaçak gelmişti. Giderken kendisinden küçük iki erkek kardeşine, sonra kendisine, daha sonra da anasına sarılıp ayrıldığını bir daha da babasından haber  alamadıklarını emmi dayı ve akrabalarının yardımıyla büyüdüklerini anlatırdı.

            Yemliğin Memmet zamanla köyün güzel kızlarından Zarife’yle görücü usulüyle evlenmiş çoluk çocuğa karışmıştı. Zarife “erini ev eden” tutumlu bir kadındı. “O bu eve gelin geleli evin beti bereketi arttı” diye kaynanası komşularına fırsatını buldukça gururla övünürdü.

            Zarife kadın bir gün önceden tandırı, unu, ekmek edecek kadınları ayarlamış, ertesi gün de ikindiye kadar beraber tandırda kışlık için yufka ekmek yapmışlardı.

             Vakit ikindiyi geçtiğinde işi biten kadınlar evlerine gitmiş, tandır boşalmıştı. Zarife kadın bir gün önceden hazırladığı keşkafı tandıra üzlüğü'yle koyduktan sonra diğer işlerini bitirmek için kızı Fadime'yle oradan ayrıldı.

            Akşam ezanı okunduğunda Yemliğin Memmet oğlu Dursun’la beraber ahır'dı, samanlık'tı, inek'ti, danay'dı derken işleri bitirmişler yorgun argın tandırda kurulan sofrada soluğu almışlardı.

            Zarife kadın keşkafı üzlükten kuşaneye (yemek tepsisi) döktüğünde ortalığı yemeğin buharı kaplarken mis gibi kokusu da aynı anda etrafa buram buram yayılmaya başlamıştı bile.

            Aradan bir müddet sonra yemeğini yiyen çocukları sofradan sağa sola dağılmış Memmet ağa ile Zarife kadın tandırda baş başa kalmışlardı.

            Zarife kadın iniliye tısılıya yaşlılığın verdiği hareket kısıtlığı ile tandırın içini bir güzel külünden temizledikten sonra tandıra bir iki kürek kadar kenarda duran közlü külü salıp içine bir kaç patates gömüp kocasını tandıra ayağını uzatması için çağırırken kendisi de yavaş yavaş tandıra ayaklarını uzattı.

            Yemliğin Memmedin üşüyen ayakları tandırdan gelen sıcaklıkla kendine gelmiş, haliyle vücudu da gevşemiş, sigaranın birini yakarken diğerini de sarmayı ihmal etmiyordu.

           Çenesi de açıldıkça açılmış, lafın birini koyup diğerine başlıyor, gelmişten geçmişten konuştukça konuşuyordu.

          Vakit bir hayli ilerlemiş gaz lambasındaki gaz artık dibine doğru çekiliyordu. Kızı Fadime bir tepsi içerisinde iki bardağa doldurduğu ekşili pekmez şurubuyla tandırdan içeri girip yanlarına geldiğinin farkında bile değillerdi. “Buyurun şunu içinde yatın” dediğinde karı koca daldıkları hayal aleminden irkilerek uzatılan tepsiye el attılar.

           Fadime kız baharın başlarında köyden akrabalarının oğlu olan Eşref’le nişanlanmıştı. O gün Eşref nişanlıya geleceğini haber salmıştı. Eşref’te aksi gibi bula bula bugünü bulmuştu. Her gün erkencecik yatan anası babası o gün tandırın rehafetinden bir an olsun yatağa gidip yatmayı asla düşünmüyorlardı.

            Fadime tandırdan çıkıp beş on dakika oyalandıktan sonra tekrar oraya dönüp tepsi ve bardakları alırken ana ve babasına kızmanın verdiği tedirginlikle “haydi daha ne duruyorsunuz gayri yatınsane, bu saate kadar kaldığınız baki değil, gecenin bir vakti olmuş daha siz birbirinize doymadınız mı” deyi verdi.

            Yemliğin Memmet şimdi yaşlandıysa da zamanında “gençlik onun başında duman” değilmiydi. Kızının bu tedirginliğinden meseleyi kavramış ama “gıcıklık olsun” diye “gızım biz yatmıyoruz, sen git odana çekil yat” derken bıyık altından gülüyordu.

          “Şüphe gerçeği doğrur” misali kızından huylandı ya bir çıtırtı da duysa kulağını pür dikkat o yöne dikiyordu. O anda tandırın pınarasından üstlerine ufacık bir çakıl parçası düştü. Zaten deminden beri arada sırada oradan kulağına fısıltılı sesler geliyordu da o bunu dışarıda esen rüzgarın sesi zannediyordu.

             Sigarasından son nefesi çektikten sonra bir diğerini saracaktı ki o an tütünün bittiğini boş tabakadan anlayınca sesini damdakiler ine duyuracak şekilde “gördün mü bak Zarifem tütünümde bitmiş” dedi.

             Akşam yemekten sonra oğlu Mustafa’yla damadı Eşiref kahvede buluşmuşlar, birer bardak çay içtikten sonra da köyün içinde biraz dolaşmışlar fakat havanın soğuk olmasından dolayı üşümüş'ler beraberce hem nişanlıyı görmek, hem de laflamak için eve gelmişlerdi. Kapıda onları karşılayan Fadime daha ana ve babasının henüz yatmadığını söyleyince onlarda dama çıkarak tandırın punara'sından olanları yerinde izlemek, yatıp yatmadıklarını öğrenmek amacındaydılar.

           Gece ilerledikçe dışarıya sis ve pus çökmüş göz-gözü görmezken hem kırağı, hem soğuk yüzünden kayın ve enişte ısınmak için sigaranın birini yakıp birini söndürüyorlardı.

           Babasının sigarasının bittiğini duyan Mustafa bacadan aşağı bir sigara attı. Kucağına düşen sigarayı eline alan Yemliğin Memmet hiç bir şey olmamış gibi gayet sakin bir vaziyet de onu tandırın közüyle yakarken yan gözüyle de hanımı Zarife’ye bakmayı ihmal etmiyordu.

           Zarife’nin gördüğü manzara karşısında nutku durmuş kocasına aval aval bakıyor olanlara ne diyeceğini bilemiyordu.

            Memmet Ağa durumdan haliyle memnun kalmış, sigaradan bulmuşa dönmüşcesine keyifle durmadan dumanını içine çektikçe çekiyordu. Kendine az buçuk gelen Zarife kadın birden “bunca yıllık kocasının acaba kendisinin bilmediği olağanüstü özellikleri vardı da niçin farkında olmamışım” veisine kapıldı.

            Birden gözleri fal taşı gibi açılan şaşkın kadın hayret dolu bakışlarla kocasını süzerken “yoksa sende mi erenlere  karıştın Memmed'im(?)” deyip kocasının ellerini öpmeye başladı.

           O an Memmet Ağa kendi kendisine öyle bir keyif dalgasına kapıldı ki adeta hangır hangır gülmeye başlamıştı, fakat tutan öksürük nöbeti onu bu zevkinden mahrum bıraktı.

           Güccük boccadan bir damla içine su çekip öksürüğü geçirdikten sonra yukarıya duyuracak ses tonuyla “Zarife’m bu nedir ki, bir sigara ne oluyormuş, daha ben paket umuyom!...” dedi.

           Mustafa ile Eşiref aşağıdan gelen mesajı almışlar almasına da, değil bir paket sigarayı bulmak, aradan geçen süre içerisinde içe içe bir teki dahi kendilerinde  kalmamıştı.

           Boş paketi erinip üşenmeden ve dışarıdaki kavurucu soğuğa aldırmadan punaranın külüyle tıka basa doldurup ağzını tükrük'le yapıştırdıktan sonra punaradan  Memmet ağanın kucağına düşecek şekilde aşağı doğru attılar.

          Paketi daha Memmet Ağanın açtığı avucuna gelmeden havada gören Zarife kadın olduğu yere yığılıp kaldığında paket kocasının avucuna gelmişti bile.

         Az sonra Zarife’nin gözlerini açtığını fark eden Memmet Ağa büyük bir iştahla sigara paketini açtığında şok olma sırasının kendine geleceğini nereden bile bilirdi ki. “VAAA PAKET DEN SİGARA YERİNE  KÜL ÇIKTI ZARİFE'M” diyebildi.

ERDOĞAN ÇALIŞKAN KIRŞEHİR 19 11 2016 GERÇEK YAŞANMIŞLIKLAR   

 

 

( Ben Paket Umuyom Zarifem başlıklı yazı İpciERDOĞAN tarafından 16.03.2019 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
 

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu