UNUTTUN

Bahar güneþi gibi doðdun yorgun kalbime;

Kýþtan çýkmýþtým yeni üþüyordum, ýsýttýn;

Koskocaman aþk oldun, geldin sýðdýn kalbime;

Derin yalnýzlýklara düþüyordum ki tuttun.

Gözlerine baktýkça aþkýn þavký yansýrdý;

Yaþananlar benimle toprak olacak sýrdý;

Senden uzakta geçen her saniye asýrdý;

Öyle uzaklaþtýn ki beni elle bir tuttun.

Bir zaman yaþananlar aþkýn en þaheseri;

Kalp bu aþkla yazdýrdý en þaheser eseri;

Sebepsiz kaybolmanýn ne zamaný, ne yeri;

Sesinin bana nefes olduðunu unuttun.

Ayrýlýk rüzgârlarý belirince enginde;

Coþari’nin gözünde yaþlar akþam renginde;

Gönlümden dökülenler bir þiir ahenginde

Sana doðru akarken, sen deryayý kuruttun.

Ýbrahim COÞAR