Beynimde ki sarkaçlar, devinimini yaparlarken ara ara çarpýyor fikrimin duvarlarýna. Aman Allah'ým bu nasýl bir aðrý? Sanrýsal düþünceler içinde kayboluyorum. 

Yok oluþumdan doðan bir hayat var, sevinçlerim dünyadan gökyüzüne ayrýlmýþ, acýlar ise ömürlük gölgeme yapýþmýþ. Bak þu yaðmurlar, bak bu deniz, bak yüreðimde ki solan çiçekler, bak acýlarýmdaki su damlalarý, bak yalnýzlýzlýk... 

Doluyum ama taþamýyorum mutluluklara, gittiði yeri bilmeyenler gibiyim.

Yeryüzündeki silinmiþ bir kavimin son savaþçýsýyým ben ve öleceðimi bildiðim halde hâlâ yazýyorum, yokluðundaki sýzýyý.

Çiziyorum boþluklara yüzünü, dedim ya boþ boþ oturamam ben. Yemeliyim, bitirmeliyim gücümü o zaman belki son bulur, bendeki yerin.

Gariplikten gelip, garipliði doldurmaya çalýþýyor yüreðim. Sesi çarpýyor, kendi içinde kendine. O kadar boþ, o kadar senli sensizim. Bu sýzý yakýyor bedenimi. Damarlarýmda ölen mutluluk pýhtýlarýna cenaze töreni düzenliyor hüznüm. Ne kadar tuhaf deðil mi? Hüznüm bile yas içinde ölen mutluluk pýhtýlarý için. Acýnýlasý bir haldeyim. Ama vakitli gelen sonsuzluk, vakitsiz huzurdan iyidir boþver sen;

Boþver!!!

Nede olsa yitip giden benim gülüþlerim...