Çocuk, bir sabun köpüðü þiþirdi. Nefesini, sabun zerreciklerinden bir zara hapsetti ve uçurdu onu bir balon gibi. Bir tane daha ve bir tane daha... Elindeki halkalý çubuðu, deterjanlý suya daldýrýp daldýrýp üflüyordu. Büyük bir dikkatle yapýyordu bunu. Eðer çubuðu sertçe çekersen, sabun zarý oluþmaz halkada. Eðer hýzlý üflersen, baloncuk olamadan parçalanýr zar. Kararýný bilmek lazým. Çubuðu daldýrýp kaba, saða sola hareket ettireceksin bir iki kez, çember gibi çevireceksin yavaþça. Deterjanlý sývý yapýþacak halkaya iyice sonra usul usul çekeceksin çubuðu ve hafifçe üfleyeceksin sonra da. Aceleye gelmez, dikkatsizliðe gelmez. Balon balon olamadan patlar yoksa.

                                                 Ve çocuk, havada uçuþan baloncuklarý seyre daldý. Müzik gibi, flüt sesi gibi süzülüyorlardý. Yumuþakça, rüya gibi... Bazýsý bayaðý yukarý çýkýyordu. Hatta tavana çarpýp patlayanlar bile oldu. Kimisi küçük daireler çiziyorlardý. Kimisi, duvara, eþyalara çarpýp yok oldu. Her birinin yüzünde ayrý bir güzellik vardý. Hiç biri, bir diðerine benzemiyordu. Kimisi büyük, kimisi daha küçük. Hatta çifter çifter, üçer dörder çýkanlar vardý. Bazen biri patlýyor yapýþýk balonlarýn, kalanlarý devam ediyordu havada yüzmeye. Ve sonra onlar da...

                                               Hep patlýyorlardý. Kýsacýk bir süreydi yaþamlarý. Sönüyordu hemen güzellikleri. Oysa ýþýk ne güzel yansýyordu yüzlerinden. Hem içleri görünüyordu, arkalarýndaki her þey; hem dýþlarý yansýtýyordu önlerindekileri. Her þey birbiri içine geçmiþ sanki. Her þey renk- ahenk. Oysa ne güzel uçuyorlardý birer kelebek gibi...

                                               Hep yeniden yapmak zorunda kalýyordu balonlarý. Hep yapacak, hep yapacak... Yoksa bitiyorlardý. Baþta hoþuna gitmiþti bu baloncuk üretme iþi. Acemilik tabi, e biraz baþarýsýz olmuþtu ama sonra alýþmýþtý. Peþ peþe onlarca balon yapabiliyordu. Ama býkmýþtý artýk. Hiç patlamasýnlar, o da seyretsin istiyordu. Balon yapmaktan, sanki seyretmeye zaman kalmýyordu.

                                              Sonra aklýna müthiþ bir fikir geldi. Balonlar, dedi, genelde hep bir yere çarptýklarý için patlýyorlar. Ben de dýþarýda yaparým onlarý. Hem tavan da yok. Belki taa bulutlara kadar giderler, seyrederim ben de. Ýçini kocaman bir heyecan kapladý. Hemen koþtu dýþarý. Büyük bir sevinçle baloncuk yapmaya baþladý. Ama o da ne, balonlar yine patlýyordu. Rüzgardan olmalý. Rüzgar yoktu ama, az da olsa vardý demek ki. Balonlarýn narin bedenleri dayanamýyor, parçalanýyordu yine. Oysa ne kadar isterdi, bulutlara gidecek bir balon yapmak. Ama olmuyordu iþte. Olmuyordu...

                                              Sonra arkadaþlarý geldi yanýna. Onlarla paylaþtý sevincini ve üzüntüsünü. Onlar da balon yapmak istiyorlardý. Birbirleriyle yarýþtýlar en uzun ömürlü balonu yapmak için. Çocuk artýk hiç patlamayacak bir balon yapmak hevesinde deðildi. Biliyordu ki, hep sönecekler.

                                             Ve usandý çocuklar, býktýlar geçici balonlardan. Haydi top oynayalým dedi birisi. Býraktýlar deterjanlý su dolu kabý, halkalý çubuðu... Kendi baloncuklarýný yaþamaya koþtular.