...ne güzel unutmuştum 65 yaş emekli biri olduğumu her şey yolunda ve güzel devam ediyordu ta ki bu sabah öylesine minibüse atlayıp alışverişe gitmeye karar verdiğim ana kadar , meğer saat 09.00 muş ve ben 10.00 dan önce eve mahkum olarak dışarı çıkmamamalı y mışım evde saatin gelmesini beklemeli y mişim , önce şaka mı bu ? der gibi bakındım , genellikle sabah akşam gün içinde sürekli arabamızla çıkıp dolaşıp işimizi gördüğümden alışkanlık olmuştu , ilk kez bu sabah minibüsle gitmeye karar vermiştim , minibüs geldi fakat kart basmıyor ,bir iki üç olmuyor,şöför ona kadar deyince ben de zannediyorum ki on kez bas işlem görür , ne kadar masum saf sabah mahmurluğu içinde olmalıyım ki bir yolcu hatırlattı amca sizin 10.00'a kadar dışarı çıkmamanız lazım..'' ve arkasından şöför de ''..abi bunu biliyor olmalısınız size kısıtlama devam ediyor..'' , ufff yaa ! bunları duymak acıtıcı ve bir tuhaf hissettim ,dışlanmış ötekileştirilmiş farklı bir insan muamelesi görüyordum , Allah'tan sakin ve anlamaya çalışan bir durgunluk içindeydim , kös kös , mos mor tabi minibüsten inmiştim , neyse , tamam , doğru ve yerinde bir uygulama herhalde dedim ama kendi içimde şunu sorgulamadan edemedim , saat 10.01 de ne değişiyor ? yani 10.00 dan sonra ne değişiyor , ben gürbüz zıpkın gibi sağlıklı dışarı çıkmışsam , iki büklüm öksürük tutan çok yaşlı bir halde değilsem bu neyin sınırı !? , neyse ya ! fakat gerçekten 65 yaş içinde olduğumu uzun zaman oldu hem unutmuş hem mutlu sağlıklı dinamik gayet neşeli hal içindeyken bu sabah hatırlatanlar yüzünden sabah moralim sıfır oldu , yine içime kıvrıldım , mutsuz ve canı sıkkın kalbi incitilmiş olarak markete doğru yürümeye başladım , böyle bir engelli , kısıtlı biri olduğumun yüzüme çarpılmasını kaba ve sıkıcı , dehşet olumsuz görüyordum , yine de kural kuraldır devletim için toplumsal güzellikler için razı olmaya seve seve dikkat ederim , itirazım kendi içimde insanız ve duygularımız yaşıyor , buradayız ve titizlikle temizlikle ve özenle hayatımızı devam ettirme bilincindeyiz inşaallah , sonuçta alışverişimi yaptım yürüyerek eve dönmüştüm yorgun bir savaşçı gibi , hatta bozguna uğramış ordunun bir neferi gibi , iyi ki giderken ocağa çay koymuştum dem kokusu yayılmış mutfağa işte şimdi oldu dedim , her şey bir yana az sonra içeceğim çay keyfim bir yana....
