ATTAN FARKIMIZ MI KALDI EVLADIM

                                              Koronalý günler

            Her gün olduðu gibi o günde “saðlýklý ol saðlýkta kal” diye kendi kendine adlandýrdýðý yürüyüþe çýkmýþtý yaþýna, baþýna aldýrmadan.

           Ahmet Çavuþ yetmiþine merdiven dayasa da yaþýný göstermeyecek kadar genç ve zinde duruyor, bu yüzden de ara sýra arkadaþlarýnýn “ ne olacak dümüksüz, gaylesiz, hiç yýpranýr mý bu adam” gibi yarý kýskançlýk þakalarýna maruz kalýyordu.

            Yýllarca esnaflýk yapmýþ, zamanla göz ve kulaklarýnda aksamalar olmuþ, bu yüzden müþterileriyle iletiþim kurmada zorlanýyordu. Ailesini bir araya toplayarak ticareti býrakma kararýný onlara açýkladý makul karþýlanacaðýný biliyordu.

            Ýþ yerini kapatýrken arkadaþ sorunu olmayacaðýný zannediyordu. Dükkanýna kendisini günde en az yirmi arkadaþý ziyarete gelirdi, iþi býraktýðýnda bunlardan her gün bir tanesiyle buluþsa yalnýzlýk sorunu olmayacaðýnýn zannederdi. Ama durum hiçte öyle olmadý, ‘evdeki hesap çarþýya uymaz’ misali meðer yanýna gelenler vakit geçirmeye gelen eli boþ tahifesi olduðunu anlamakta gecikmedi.

            Kahve ve park yaþantýsý olmadýðýndan dolayý bir müddet bir arkadaþýnýn teklifiyle öðretmen evine takýldý. Orada hayata tekrar yeniden baþlarcasýna huyunu suyunu öðrenmeye çalýþtýðý birçok yeni arkadaþ edinmeye baþlasa da bu bir sabýr iþiydi. Yeni takýlan kiþiler burada giyim kuþamdan tut ki konuþmalarýný,  eski huylarýný ortama uyup ister istemez deðiþtirmek zorunluluðu hissediyordu.

            Günler, haftalar, aylar birbirini kovalarken Ahmet Çavuþ önceden sadece selam alýp vererek tanýdýðý hemþehrisi köylüsü ve belediyeden emekli Halil, Yüksel, Mehmet yine belediyeden emekli yakýn köyden Özdemir’le atmýþ yaþ üstü olarak yeniden tanýþmak suretiyle selam arkadaþlýðýný gerçeðe dönüþtürerek baþkalarýný kýskandýracak boyutta pek samimi oldular.

            Ahmet Çavuþ soðuk betonlar üstünde yýllarca dükkanýnda nasip beklerken kendi kendine ”eðer þu iþten emekli olursam her gün bir toplu iðne getirmeye üþenmeden beþ km. yol yürürüm” diye hayýflanýrdý. Dediði de oldu yýllar sonra.

             Ýlk önceleri yalnýz baþladýðý yürüyüþleri kýsadan uzuna olmak üzere zamanla günlük beþ altý km. ye çýkardý. Aradan bir müddet geçtikten sonra arkadaþlarýna yürüyüþ önerdiðinde Yüksel ve Mehmet bel ve dizlerindeki rahatsýzlýðý öne sürseler de Halil ile Özdemir beyler kendisine ayak uydurmakta gecikmediler. Yüksel’inde kendisi gibi bað evi olmasýndan dolayý arada sýrada  beraberce köye gidip orada üç dört gün kalarak bað iþleriyle uðraþýyorlardý.

            Ýki bin on dokuz yýlýnýn bitimine üç dört ay kala Çin de henüz adý, saný konmamýþ bir hastalýðýn yayýldýðý, yakalananlarýn fazla zaman geçmeden teni topraða teslim ettikleri haber kanallarýnda dünyaya yayýlmaya baþladý. Hatta öyle zaman oldu ki içimizde buna sevinenlerin kahkahalarý ayyuka çýkar duruma geldi. Güya Çin devleti bünyesinde yaþayan Uygur Türk’lerine yýllarca acýmasýzca çok zulüm yaptýklarýndan dolayý Allahýn onlara verdiði bir ceza olarak yalan,  doðru bir takým yorumlamalar sosyal medyalarda dolaþmaya baþladý.

            Aslýnda durum pek farklýydý, dünya bir salgýn hastalýkla baþ baþaydý. Adý sonradan “korona ya da Covit on dokuz” diye adlandýrýlan bu illete aþý bulma gibi çalýþmalar boþa çýkarken hastalýðýn yayýlmasýnda ekonomik rekabette bulunan Amerika ve Çin birbirini suçluyorlardý.

            Hýzla dünyaya yayýlan hastalýk iki bin yirmi yýlý Mart ayý baþlarýnda da Türkiye’de görülmeye baþladý. Ýlk önceleri durum fazla ciddiye alýnmasa da gün geçtikçe artan vakalar ve ölümlerden dolayý iþ baþýndaki hükümet sýký tedbirler almaya baþladý. Ýþ yerlerinin çalýþma saatleri kýsaltýlýrken sokaða çýkma yasaklarýna gerek görüldü. Zamanla bazý iþ kollarýnda kepenk kapatýlma zorunluluðu getirdi. Bundan dolayý da ekonomide zorluklar baþ göstermeye baþladý eline imkan geçen fýrsatçýlar bundan yararlanmada vakit geçirmekte gecikmediler. Üstelik baþka devletlerce bu hastalýðý sanki biz yaymýþýz gibi haksýz yere üzerimize kur baskýsý ve turizm kýsýtlamalarý uygulamaya baþladýlar.

            Yaz sezonuna gelindiðinde hükümet bazý iþ kollarýnda iþi gevþetme yollarýna gitti, malum iþin ucu ekonomiye dayanýyordu, sýkýntý çeken iþ kollarýna fýrsat tanýnmalýydý ki adamlarýn cebine üç beþ kuruþ girsin ki geçimleri kolaylaþsýn, evlerine ekmek götürebilsinlerdi.

            Sosyal mesafe, temizlik ve maske gibi kurallara uymak gerekliliði vardý, ne de olsa bu tedbirler hastalýða karþý insanlarý koruyordu.

            Ahmet Çavuþ ve iki arkadaþý bu kurallarý ön planda tutarak günlük rutin yürüyüþlerine aralýksýz devam ediyorlardý. Hastalýðýn ilk çýktýðýnda herkes gibi onlarda kurallarý hiçe sayarak yürüyüþe þehrin kalabalýk Terme ya da Ankara caddesinden baþlayarak maske kolda, ‘polisleri görünce takmak suretiyle’ Kent parktan Ankara yolu üzerindeki þehirlerarasý otobüs terminaline kadar devam ediyorlar, bir yandan da  yol kenarýndaki terk edilmiþ bahçelerden elma, dut, ceviz gibi yiyeceklerden yemeyi ihmal etmeyip akþama yakýn bir nakitte  evlerine dönüyorlardý.

            Güz mevsimi girip vakalar tekrar artýp ikinci dalga sesleri kulaktan kulaða yayýldýkça bizimkiler iþin vahametini anlayarak yürüyüþlerine tenha sokaklardan devam etmeyi akýl ettiler, ne de olsa can tatlýydý.

            Ahmet Çavuþ öðleye yakýn arkadaþlarýyla her zamanki gibi buluþmak üzere öðretmen evinin yolunu tutmuþtu ki birden telefonu çaldý, arayan arkadaþý Halil’di, “Gardaþlýk ben bað evindeyim, sobayý yaktým, fýrýnýna kümbülü (patates) sürdüm, Özdemir’e haber et sizi eve bekliyorum, aman ehmal gelmeyin ha, bir saat de buraya kadar benim için yürümüþ olursunuz, ölecek deðalsiniz ya” .

            Özdemir önde Ahmet arkada kurallara uyarcasýna birbirlerine laf yetirerek aðýr aðýr yürüyorlardý. Halil’in evi Ankara Kayseri yolu üzerinde bulunan Galericiler sitesinin üstünde çarþýya takriben yaya bir saate yakýn mesafedeydi. Ýki arkadaþ yarým saati geçkin yürüyüþten sonra önceki adý Uður Mumcu, þimdiki adý basýn anýtýna geldiler.

            Anýta geldiklerinde imam öðle ezaný okuyordu. Anýt çevresinde günler öncesinden belediye ekiplerince yol ve kaldýrým çalýþmasý baþlatýlmýþtý. Yol ve kaldýrýmlar makinalarca kazýnmýþ yerine göre bazý kýsýmlar toz toprak, bazý kýsýmlar her nedense çamur deryasýný andýrýr bir vaziyetteydi. Öðle yemek tatili olduðundan etrafta bekçiden baþka belediye personeli gözükmüyordu. Oradan ara sýra geçen kimi vatandaþlar nefes almada zorlandýðý için kimseye çaktýrmadan maskesini burun altýna indirirken kimileride düþen maskesini burun üstüne çekerek olumsuz yollarda zar zor yürümeye çalýþýyorlardý.

            Özdemir kendisine yola devam etmek için yürümeye uygun

zemin ararken “adam boþ ver çayýrý, çimeni; çiðneyerek kese (kýsa) yoldan gidelim” diyen Ahmet'in çaðrýsýna kulak dahi asmýyordu.

            Uyanýklýk yapan Ahmet’i görevli bekçi görerek  “hop hoop, abi hoop, çimi çiðniyorsun yasah yasaah”  diye ikaz etse de kim anlar. Ahmet duymamýþlýða gelerek hiçbir þey olmamýþ gibi çimi çiðneyerek karþýya geçmeye çalýþýyordu.

            Görevli bekçinin ikazlarý Ahmet Çavuþ’a fayda etmiyor iþine geldiðince hareket etmeye çalýþýyordu, bu durum gittikçe bekçiyi sinirlendirmeye baþladý, hatta bir ara öyle kýzdý ki “gidip þu uyanýða bir iki sumsuk (yumruk) savurup canýný yakayým ”diye düþünse de sonra birden vazgeçti. En iyisi baþýný derde sokmadansa bu adamý kelime oyununa getirerek yaptýðý harekettin yanlýþlýðýný ona bildirmeliydi.

           Bu düþünceyle sesini yükselterek “Amcaa, amcaa; dýþarýsý öðleyi geçti, sen ellaam acýktýn, þimdi sorsam yeminde kalmamýþtýr, torban boþ durduðuna göre.” Karþýdakinde en ufak bir tepki görmeyince daha da öfkelendi. “Emmi, dayýýý, at mýsýn, her ne mahluksan torbaný çýkarda çimleri rahatça yayýl, (otlan) gayri ben görmem.”

            Ömrü ticaretin sabrýyla geçen Ahmet Çavuþ’ta yýllar sinir denen hiçbir þey býrakmamýþtý, yoksa mesleðinden ekmek yiyemezdi, öyle kolay kolay her þeye kýzmazdý.

            Olduðu yerde durdu, yönünü oðlu yaþýndaki bekçiye çevirdi, serde ‘hazýr cevaplýlýk’ vardý “yaptýðým hatanýn bende farkýndayým, bu melanet hastalýk kimi ata çevirip torba taktýrmadý ki” Az nefes aldý, ister istemez o da genç bekçinin yaptýðý terbiyesizliðe kýzmýþtý, “Attan farkýmýz mý kaldý guzum, evladým” diyerek karþýya geçmeye çalýþýrken bekçinin ummadýðý bu laf karþýsýnda nutku durmuþ, at yerine koyduðu adamýn ardýndan baka kalmýþtý.

 ERDOÐAN ÇALIÞKAN KIRÞEHÝR 29 11 2029 KORONA GÜNLÜÐÜ

Öyküde anlatýlanlar hayal ürünüdür, kiþiler gerçek, Ahmet benim