Kelebeğin Ölüm Dansı
Konarken çiçekten çiçeğe isteksiz ve üzgün
Alıp başını gitmek ölümsüzlüğün peşinden.
Son dansını sergiliyor,
Nefesinin yetmeyeceğini bilse de.
Gökyüzü mahcup, çiçekler mahzun,
Yapraklar boynunu bükmüş çaresiz.
Gül hüzünlü,
Biten özgürlüğün tanıklarına son bir bakış
Duyulmayan son bir çığlık
Ruhu maviyle buluşmanın eşiğinde
Kanatlarını çırpıyor kelebek yaşamın kıyısında.
Kanatlarını çırpıyor...
Kanatlarını...
Kanat…
Rüzgar susmuş matemde.
Karanlık çöküyor, zaman duruyor adeta
Ne kuşların cıvıltısı, ne
yaprakların hışırtısı…
Ve perde iniyor son solukta…
Yalçın ATAMER - 18 Aralık
2020 Bergama