Online Üye
Online Ziyaretçi
SEN NEYMİŞSİN BE KORONA VİRÜS !
Farkında bile değiliz günler yıkılırken üzerimize.
Yavaş yavaş sönerken içimizdeki heyecan,
Anlamsız düşüncelerin esiri olmak üzereyiz,
Ne gücümüz kaldı, ne de şevkimiz.
Çare ararken çaresizlikte..
Umut mu ? o kadar uzak ki benliğimizden.
Halbuki…
Böyle miydik biz, şarkılara eşlik ederken.
Dudaklarımızdan dökülen nağmeler,
Kıpır kıpır yüreğimizin
sesi…
Merhaba demek
bir ömür kadar değerliydi.
Hiç tanımadığımız biriyle bile selamlaşırken.
*** ***
Kesildi birden gece
sohbetleri,
Dört duvara
hapsoldu hafta sonu kaçamaklarımız.
Boşluğa uzanan
ellerde,
Avuçlarda sıcaklığı
hissetmenin özlemi.
Son yolculuğuna bile
uğurlayamadığın
Dostun acısı içinde.
Sen neymişsin be
musibet Korona !
Bizi bizden alıp
savurdun,kopardın attın kör kuyulara,
Yaşamın ateşini
söndürdün, küllerini savurdun etrafa
Mahkum ettin
maskeye, mesafelere.
Gafil avladın
insanoğlunu kurduğun tuzakla.
Sen ne kalleş, ne
musibet mikropmuşsun be Korona!
Yalçın Atamer – 25.Ocak
2021 Bergama