ah bu ölümler
bu salgın
bu kısıtlamalar
bu hastalıklı çürümüş zamanlar
işte benim üzgün sabırsız hallerim
susuyorum
cömert ışığıyla ay umut veriyor
gecenin siyahı kadar mutsuzluk var
hüznünü taşıdığım günleri
yakamozlarla yıkıyorum
denizin kenarındaki taş söylesin
bugünler nasıl da tedirgin
her gün sela veriliyor
ölüm ne zaman gelip bulur
ipek kanatları olmasa mehtabın
avare ruhum tükenirdi
hayatlarımız virüs tehdidinde
yokuşlar çıkıp duruyoruz şehirde
bir ağ gibi
şehrin damarlarında akıyor endişeler
cama vuran yağmura koşuyorum
boynum bükük alnım üşüyor
kendimi demliyorum küllerimde
zihnimi emanet ediyorum aynalara
yaş 65 hedef
virüs gibi görüyor toplum
gülleri çürüten bir kabus sanki
mecnun gezinen bir ruh taşıyorum
itirazlarımı nereye assam
iniltiler geliyor
keşke virüs kadar kırıcı olmasalar
ölecekmişiz gibi bakmasalar
çok zalim oluyor insanlar..
