Baþlýksýz bir hikaye yazamazsýnýz demiþti edebiyat öðretmenim. Her zaman hikayeme baþlamadan bir baþlýk düþünür, bulamazdým ve vazgeçerdim yazmaktan. Bir gün biri gelip tüm yazýp sildiðim satýrlarý tamamlamaya çalýþtý. Sayfalarým yýrtýldý, silinen kelimelerin birer birer izi kaldý. Yazýlan fakat henüz bitmemiþ olan hikayeme bir baþlýk arýyorum hala.  Geleceðin gün bembeyaz bir sayfa açmýþ, seni bekliyor olacaðým. Gülüþün aydýnlatacak sayfamý , hikayem tamda o zaman baþlamýþ olacak. Her hikayenin bir sonu olmasý gerektiðini de düþünmüyorum. Ýnsanlar sonlarý ikiye ayýrýyor nedensiz yere. Sonlar her zaman mutlu veya mutsuz mu olmak zorunda? Ya ona mutlu dediðin zaman mutlu , mutsuz dediðin zamanda mutsuz hissediyorsa hikaye? O zaman her þey deðiþir. Sen benim baþlýðý , konusu, karakteri olmayan hikayemin olaylarýnýn orta yerine düþtün. O orta yerde betimlediðim sözcüklerin köþesine sýkýþýp kaldýn, seni buldum.

Buldum bulmasýna da , aniden bir imla kýlavuzu atýldý önüme, seni yine kaybettim. 'Kaybetmek' fiiliyle bizzat tanýþtým senin sayende, teþekkür ederim.

  Þairin söylediði gibi 'Sana bir þiirler olmuþ sevgilim, yüzün gözün söz içinde…'