Ak ile karayý ayýramayan minik aklýmla , kapý koluna uzanamayan ellerim , boðazýmdaki yumrudan hallice kalbim ile seni sevmeyi denedim, yenildim. O söz geçiremediðim kalbime yaz mevsimini yaþattýn þiir gözlerinle. Sen ki söylediðim , anlatamadýðým cümlelerimi en iyi anlayan yakamozum. Bir þiirin öznesi þairin katili olur, kurtarýrsýn sandýðým gözlerine düþtüm , kendimi alamadým , bulamadým. Bu gece yüzünün her bir karesini , uzun parmaklarýný, mayhoþ gözlerini , üþüyen omuzlarýný unutmak üzereyim. Bu sana söylediðim o beyaz yalanlardan deðil, umarým kusuruma bakmazsýn.

   Gideceðin günü düþlüyorum, Ýzmir bana daha önce ne zaman bu kadar aðýr gelmiþti diye düþündürecek misin merak ediyorum. Ki ben doðup büyüdüðüm þehrin sokak köpeklerinin yanýna kývrýlýp yatmaya bile razýyým. Ne denli bir acý yaratacak gidiþin? Belki de senin yolunu gözlerken kanatacaðým kalbim ve dizlerimin yardýmýna koþacak uzun boylu iri yarý o çocuk. Sen tanýmaz bilmezsin. Zaten iyi insanlar sana hiçbir zaman iyi gelmemiþlerdir. Ama bu konular onun ve benim aramýzda. Senin gibi 'yaramýzda' býrakmadý çoðu konuyu, kursaðýma dizmedi sevgi sözcüklerimi , ben aðlarken gülmediði için boðazýmdaki o yumru yoktu onun yanýnda. Sen artýk benim ulaþýlmazým deðil, uðraþýlmazýmsýn.