Sen Leyla oldun, aþkýnla Mecnun’luða giderim,
Yalnýzým diye hayýflanma, deme: “Ah, ne yazýk”
Bir zaman gezip eðlenirdik, þimdi gurbet yarasý,
Geceye býrakýlmýþ, aþkta fakir adamým, ne yazýk!..

Kimsesiz gecelerim eþsiz! Karanlýk dolu göðüm,
Sen için atýyorsa kalbim, bütün, gözlerinin suçu,
Baþta ‘Derdin’, gönülde ‘Hasretin’ boðmakta,
Ömür oldukça yürüsem, gelmez gurbetin ucu!..

Hiç düþünmedin ki, bu kopuþlar, bu gidiþ nere,
Hani güzel hayallerimiz, nerede ‘sevgiye’ adým,
Yokluðunun ateþiyle, yandýkça yanmaktayým,
Haksýzdan haksýzlýk görmek, bumu muradým!..

Desem ki: “ Dünya fani”, yine düþmen peþime,
Ne yaþadýðýma bakmazsýn, ne yaþlanan yaþýma,
Nefsine mi tabi oldun, yardan uzak, halim ne?
Bel bükülüp, saç aðarýr, kýraðý düþer baþýma!..

Felekten da acýmasýzsýn, söyle niye ektin derdi,
Hüzün beni mutlu eder mi, niye, yazar oldun,
Gün olmadý ki, geçsin, aným, karsýz - boransýz,
Her dem, gönlümde gam, baþa duman oldun!...

Görüyorsun iþte, gönlüm, hep merakýndadýr,
Sevdiðim, kadýným, uzaðým da, ne halde diye,
Soluðum, demirci körüðü, ne yana dönsem,
Son ver hasretine, dönüþünle, bulsam hediye!...

Vefasýz gecemde, yokluðun þimdi süreli yanýmda,
Güzelin penceresi çiçekli, mor-pembeli, aydýnlýk,
Özlemleri ben duyarým, en hüzün dolu hicraný,
Býrakýp gidiþinle, hiç mi duymadýn, piþmanlýk!..


Veysel Kimene
Sevda Þairi
(Kemal Yenice)