TÖVBEKÂR

İnsanı topraktan kandan yarattın,

Doğru mu yanlış mı onu bilemem!

Doğru yolu akıl ile arattın,

Elbet senin aklın kadar olamam.

Emrine sunduğun bütün kâinat,

Bir tek benim dedi, sürdü saltanat,

İnsanı insana ezdiren inat,

Kalplerde oldukça asla gülemem.

Nebiler gönderdin düzelin diye!

Kitaplar indirdin düzelin diye!

Ocaklar söndürdün düzelin diye!

Kalbim düzelmeden sana gelemem.

Birdim iki oldum, sonra çoğaldım;

Şeytana uyunca epey dağıldım(!)

Her bir yaşanandan dersimi aldım;

Zalimin yanında artık kalamam.

Coşari yeter be! Bak ölüyorsun;

Yine de umutsuz olma diyorsun.

“Tövbe” diye bir yol var, biliyorsun;

“Affet beni” başka bir şey dilemem.

01.12.2021/Samsun

İbrahim COŞAR