Belki de aþk sandýðým, kalbimde dinmez yara,

Ýstemem arþý senden, avuntum yeter dedim.

Geçti gitti zamandan, bunu da yaz zarara,

Utandým saçlarýmdan, gör halim beter dedim.

Affet beni sevdiðim, neyleyeyim sevmiþim,

Aþk oldu kýlavuzum, dar-ý ummana daldým.

Geçer sensizde vakit, ben nezdime sövmüþüm,

Tükendim asumanda, öylece kalakaldým.

Masumdu hayallerim, sessizce söylemiþtim,

Ýçimin her rengini, yüreðine dökerek.

Karanlýk rüyalarý, bergüzar eylemiþtim,

Her anýn ravzasýna, gülüþünü dikerek.

Hiç utanmam aldanma, sevmek olur muymuþ suç,

Ademe    kavi   olan,   mýsralara  yazmaktýr.

Þimdi   ayrýlýk    vakti,    aþka    tutarken   oruç,

Usul   usul  kalemle,   mezarýmý   kazmaktýr.

Âdem Efiloðlu