ZİYAN

Zehir oluyor günlerim

Ziyan olup gidiyorum.

Yitik bir şehrin

Hüzünlü figüranıyım.

Göz kapaklarım kapanıyor,

Yorgun geçen günler içinde.

Yalnızlığın ayaz koynunda,

Dört bir yanım tanımsız.

Boğazımda kuru bir düğümcük

Yutkunamıyor, nefes alamıyorum.

Çevremi sarmış kirli bulutlar

Serbestçe gezemiyor, göremiyorum.

Körü körüne kör ettim bedenimi,

Taşa dönmüş puslu yüreğim.

Boşu boşuna harcadım yıllarımı,

Düze inmiş karlı dağlarım.

Akar göz yaşlarım sel olur gider,

Gözlerim yok olur, hayat denilen kavramda.

Soğuk zindanlar bekler cansız bedenimi,

Bedenim zindanların değil, nemli toprağındır.