Kalp Kelamýnda Aþký Okumak Ve Yaþamak -1-

Bazen yaþadýklarýmýz roman olur bazen baþkalarýnýn yaþadýklarý bir roman olur okumasýný bilene okumak isteyene. Evlenince evladý olmayan Gülümser doktorum çocuk yaparsan hayatýný kaybedersin sözüne raðmen bir tane dünyaya getirmek için dinlememiþ ve eþinden habersiz korunmadan hamile kalmýþtý. Bir kaç saatte olsa kucaðýnda tutarak onun kokusunu içine çektikten sonra dünyaya veda etmeyi o kadar çok istiyordu ki hiç kimseyi dinlemedi. Bu bazen bir tercih bazen de kader denilen her iki seçim ve yazgýnýn sonucu insanýn tercih ettiði ya da tercih ederek hayatýný devam ettirerek yaþamaya çalýþtýðý bir dünya idi. Elbette kimse böyle bir þeyi istemezdi lakin isteyerek kabul edenlerde az deðildi. Adýný ne korsak koyalým hayattý yaþanýlan. Ýnsan aþýk olduðu bir güzelliðin peþinde kendini sürükler ve giderdi iþte Gülümser de evlat kokusunu almanýn peþinden giderek aþkýnýn güzelliðin peþinden kendisini ölüme doðru sürüklemiþti ya da hayat sürüklemiþti her iki durumu çözmek çok zor, herkesin imtihaný ayrý olur diyelim. Kendini unutan doðacak evladýyla birkaç saat yaþamayý özlemle bekleyen Gülümser kýz çocuðu doðduktan iki saat sonra gülümseyerek gözlerini hayata kapatmýþ evladýný annesiz býrakmýþtý ya da hayat kader, Rabbim böyle uygun görmüþtü. Ölmeden önce ismini ”Gül” koyan gülümser aþkýnýn içine düþmüþ koklamýþ ve bu dünyadan ahirete göç etmiþti. Eþi Durmuþ onu deliler gibi severken aþkýna karþý çýkamamýþ onu bu doðumdan vazgeçiremememmiþ kadere rýza göstermiþti.

Aþýklar aþklarýyla geride býraktýklarýyla yaþarlar derler gerçekten doðruydu, kýzý Gül ayný annesiydi. Durmuþ ona baktýðýnda eþi Gülümser’i görüyordu candan sarýlarak kokluyordu, ondan kalan emanetti bir parçaydý. Ýnsan bu dünya diyarýnda gördüðü sevdiði veda ederek gidenin yeniden geliþiyle mutlu olur muymuþ deselerdi belki inanmazdý oysa þimdi üzüntülü olsa da en mutlusu kendisi idi. Bir yaþýna gelinde kucaðýnda mezarýnýn baþýna götürerek seyretmesi için saatlerce kalarak sohbet etti.

-Ey bakmaya doyamayan sevgilim, iþte bakmaya doyamadýðýný yanýna getirdim, doyasýya bak ona ötelerde, ayný sen sanki gitmedin yeniden geldin dünyamýza.

Saatlerce baþýnda dualar okur ve el sallayarak eve doðru gülümseyerek gelirdi. Sözler kelamlar aþkla aðzýndan çýkar, aþkla dualar eder bir dahaki sefere kadar mezarýna bir çiçek diker o susamadan gelir sular giderdi. Dil ölümle söz ölüm karþýsýnda aciz ve kýsýr kalýrdý derlerdi ya iþte bu her durum için deðilmiþ, Mevla dile kelama can verince ölümle bile söz kelam aþkla dile gelir ve ölümün ölmek olmadýðýný aþkla sevenlerin ölmediðini Mevla kuluna yaþatýrmýþ. Ýþte þimdi o minicik kýzýna bakarken ayný Gülümserdi gülüþü bakýþý kokusu…Aþkla sevenler aþkla sýrra erince, kalpten dile göze söze ve duygulara dökülerek ölümle gitse bile ötelere geride kendisinden bir parça iz koku býrakýrmýþ aþkýn sevmenin güzelliðinden olsa gerek diye düþündü.

Bazen sukutla kalmanýn, feryat etmekten güzel olduðunu kýzýný koklarken anladý.

Mehmet Aluç