Ýlkokula ilk gittiðim günü anýmsýyorum. Siyah önlüðüm, beyaz yakalýðým, mavi kadife pantolonum, beyaz spor ayakkabýlarým, küçük beslenme çantam, omuzlarýma taktýðým sýrt çantam ve üç numara traþlý baþým ile tam bir öðrenci olmuþtum. Heyecanlýydým ve korkuyordum. Ýnsan ömründe çeþitli safhalar vardýr. Bu safhalarý yaþamanýz gerekir. O senenin yazýnda benden üç yaþ küçük kardeþimle birlikte sünnet düðünümüz yapýlmýþ, yazýn camiye Kuran öðrenmek için gitmiþ ve sonunda ilkokula da baþlamýþtým.

Okula dedemle birlikte gittim. Okul evimize (ki yirmi dört sene ikamet edeceðim) yani dedemin evine bir-bir buçuk kilometre uzaklýktaydý. Yol boyunca dedeme sorular sorup durdum. Dedem mantýklý olanlarý cevaplamaya çalýþtý. Dedemin elinden tutuyordum, dedem de bir eliyle sigara içmeye çalýyordu. Okul kapýsýndan içeri girdik. Ben o ana kadar hayatýmda böylesi kalabalýk, gürültü ve kaos görmemiþtim. Siyah önlüklü çocuklar oradan oraya koþuyor, hopluyor ve zýplýyordu. Kalabalýk ve gürültü heyecanýmý daha da arttýrmýþtý. Dedemle birlikte bir öðretmenin yanýna gittik. Öðretmenin baþýmý okþadýðýný hatýrlýyorum. Sonra dedemin öðretmenle bir þeyler konuþtuðunu. Ben etrafa bakýyordum. Dedem öðretmenle el sýkýþýp gittiðinde bende dedemden ayrýlacaðýmý anlamýþtým. Sýnýfýn arka sýralarýndan birisine oturdum. Sýnýf gözüme ne kadar da devasa görünmüþtü. Koca koca sýralar, yemyeþil ve devasa bir tahta. Sýnýftaki gürültü dinecek gibi deðildi. Sonrasý silikleþmiþ olsa da zihnimde, ön sýralardan bir kýzýn aðladýðýný hatýrlýyorum. Diðerleri de o kýza elleriyle gösterip “Tuvaletini yapmýþ, tuvaletini yapmýþ!” diye baðýrýyorlardý. Sonra öðretmen elinden tutup dýþarý çýkardý kýzý. Okul hademesi gelip sýnýfý temizledi. Sýnýftaki kaos beni rahatsýz ediyordu. Sonrasý yine silikleþmiþ, kaybolmuþ zihnimde.

Okul bahçesindeyim, zil çalmýþ, teneffüs olmuþ. Her yerde çocuklar siyah önlükleriyle oyunlar oynuyorlar. Kimisi kovalamaca oynuyor, kimisi ip atlýyor. Sanki okul bahçesinde büyük bir düðün varmýþ gibiydi. Ben yalnýz bir çocuktum. Kimseyi de tanýmýyordum. Mahallede de pek arkadaþým olmadý. Naif bir çocuk olduðumdan mý, ebeveynlerimin olmamasýndan mý bilemiyorum; Ýnsanlar bana acýyarak bakarlardý. Bende okul bahçesindeki bu eðlenceli görüntüyü biraz izledikten sonra okul bahçesindeki devasa akasya aðacýnýn altýnda oynamaya baþladým. O yýllarda okulun bahçesinde devasa akasya aðaçlarý, çam aðaçlarý vardý. Sonra hepsini kesip beton döktüler. Çok üzülmüþtüm. Biz neden aðaç sevmiyoruz Allah aþkýna? Topraðý kazýp içine çakýl taþlarý koyuyordum. Oyuna dalmýþým, zil çalmýþ, haberim olmamýþ. Arkamý bir döndün okul bahçesi boþalmýþ, in cin top oynuyor. Ýçimi keskin bir korku kapladý. Koþa koþa okulun ön kapýsýna gittim. Sanýrým beþinci sýnýftan iki büyük çocuk ýzbandut gibi kapýnýn iki yanýnda dikiliyordu. Kollarýnda kýrmýzý üzerine beyaz yazýlý kolluklarý vardý. Korkum daha da arttý ve içeriye giremedim. Þimdi bunun nedenini anlatmak güç ama cesaret edemedim. Sonra aðlaya aðlaya evin yolunu tuttum. Çantam, beslenme çantam okulda kalmýþtý. Dedemlerin evi bahçeliydi. Bahçe kapýsýndan içeri girip bahçeyi geçtim ve eve ulaþtým. Rahmetli babaannem beni görünce þaþýrdý.

-          Ne arýyorsun sen burada? Diye sordu.

Babaannem uyanýk bir kadýndý. Ýlkokulu bile bitirmemiþti ama her þeyi sezinler, anlardý. Annesiz ve babasýz olduðum içinse üzerime titrerdi rahmetli. Benim korkum daha da katlanmýþtý. Babaanneme okuldan kaçtým geldim diyemezdim ya. Bir yalan söylemek geldi içimden ve;

-          Öðretmen beni okuldan kovdu. deyiverdim.

Ama baþýma gelecekleri bilseydim kuþkusuz bu yalaný söylemezdim. Rahmetli babaannem bunu duyunca sinirlendi. Derhal dedeme seslendi;

-          El kadar çocuðu okuldan kovmakta neyin nesiymiþ? Git þu çocuðu okula götür. Ne diye okuldan kovmuþ çocuðu bir yol sor öðretmene! dedi dedeme.

Dedem sessiz bir adamdý ama anlýyordum ki dedem de sinirlenmiþti. Elimden tuttu ve tekrar okulun yolunu tuttuk. Heyecandan ve korkudan ellerim buz kesmiþti.

Okul kapýsýndan dedemle birlikte içeri girdik. Okuldaki o koþuþturmacalar, gürültü ve kaos devam ediyordu. Dedem beni býraktýðý sýnýfa deðil, direk okul müdürünün odasýna gitti. Beraber müdürün yanýna girdik. O arada ne oldu hatýrlamýyorum. Hatýrladýðým müdür öðretmeni çaðýrttý. Öðretmen beni ve dedemi görünce;

-          Hayýrdýr, bir þey mi oldu diye sordu.

Ben elbette bir þey demedim diyecek de yüzüm yoktu zaten yalaným ortaya çýkmak üzereydi.  Öðretmen beni sýnýfa gönderdi. Sonra müdürün odasýnda ne konuþtular bilemiyorum. Ama yüreðim güm güm atýyordu. Sýnýfýn kapýsýna bakýyordum. Dedemin gelmesini bekliyordum. Bir süre sonra öðretmen geldi, sanki hiçbir þey olmamýþ gibi davrandý. Ama benim aklým fikrim öðretmendeydi. Ne yapacaktý diye merak ediyordum. Acaba kýzacak mýydý bana? Cezalandýracak mýydý? Dövecek miydi yoksa? Tüm bu sorularýn içinde zaman geçmez olmuþtu. Derken zil çaldý. Zil çaldý derken merkezi sistem zil sistemi filan yoktu o zamanlar. Bu Hababam Sýnýfý Filminde Adile Naþit’in elinde salladýðý gibi bir zili nöbetçi öðrenci çalarak koþuyordu koridorda. Sýnýftaki diðer çocuklar koþa koþa sýnýftan çýktýlar. Ben hareket edemiyordum. Kilitlenip kalmýþtým. Öðretmen dýþarý çýkmamýþtý. Bana baktý ama ben hemen baþýmý çevirdim. Zira öðretmene bakamýyordum. Öðretmen beni yanýna çaðýrdý;

-          Ben seni okuldan mý kovdum? Diye sordu.

Ben kendimi tutamadým ve aðlamaya baþladým. Acýdan deðil, korkudan aðlýyordum. Öðretmen hiç bir þey demedi, yalnýzca;

-          Haydi çýk dýþarý, arkadaþlarýnla oyna. Ama zil çaldýðýnda geri sýnýfa gel! Dedi.

        Azat olmuþ gibiydim. Koþa koþa sýnýftan dýþarý çýktým. Hiç konuþmadým. Elbette sonrasýný hatýrlamýyorum. Bu öðretmen benim sýnýf öðretmenim olmadý rahmetli. Ama kendisinden her zaman çekindim. Koridorda göz göze gelmemek için her zaman kaçtým. Sonralarý oðluyla fakültede sýnýf arkadaþý olduk, hatta evine de misafir oldum ama her zaman utandým ilk öðretmenimden. Hatta daha sonralarý lise çaðlarýmda yine kötü bir tesadüf eseri bu öðretmenimle kötü bir aný yaþadým. (Onu da baþka bir yazý da anlatýrým)

            Dedem müdürle ve öðretmenle ne konuþmuþtu. Müdür ne demiþti, öðretmen ne cevap vermiþti bilmiyorum. Ama hep üzüldüm ben yaþanan bu olaya. Ne zaman bir ilkokul kapýsý görsem ya da ilkokul öðrencileri ile karþýlaþsam bu hoþ olmayan olay gelir aklýma. Bir de travma oluþturdu bende. Tanýmadýðým bir binadan içeri zorunda olmadýkça ve bazen zorunlu olsam da giremem. Hele bir de kapýsýnda nöbetçi, güvenlik ya da görevli varsa hiç giremem. Hatta böyle bir binanýn önünden bile geçmek bana rahatsýzlýk verir. O kadar yer gezdim, üniversitedeyken bile kendi fakültemden baþkasýna gitmedim, gidemedim…