Taþtým da içimde bir deniz gibi,

Aðlara tutulmuþ satýlmýþým ben.

Sahilde çiðnenen bir çakýl gibi,

Dingin bir yüzeye atýlmýþým ben.

Kendimden uzaða kaçan yoz idim,

Sýnýrlarý aþmýþ bozuk doz idim,

Ýçine kurt girmiþ çürük koz idim,

Ateþler üstüne çatýlmýþým ben.

Dert, keder baþýma çorabýn ördü,

Ayrýlýk ve hasret yýllarca sürdü,

Ýnsanlar içinde hep beni gördü,

Þimdide çöllerde itilmiþim ben.

Yanmýþ da yüreðim küle dönmüþüm,

Dostlardan uzakta yele dönmüþüm,

Baþ kalbi tanýmaz ele dönmüþüm,

Zoraki nisyanla[1] ütülmüþüm ben.

Özbekoðu piþman hem de bin naçar,

Aynaya bir baksa kendinden kaçar,

Mevla’m kullarýna kapýlar açar,

Hakka giden yola katýlmýþým ben.

21.04.2022

Durmuþ Ali ÖZBEK

[1] nisyan: unutmak, ertelemek, bilerek veya bilmeden terk etmek