Hayatým o sýrlý geceden sonra tamamen deðiþmiþti.

Arkadaþlarým arasýnda ben dahil hepimizin çok sevdiði Cemal adýnda birisi vardý. Bu arkadaþýmýz dev gibi cüssesine raðmen oldukça yufka yürekli ve duygusaldý.. Hepimiz için sýradan olan, küçük üzücü bir olay karþýsýnda gözleri hemen dolar aðlamaklý olurdu. Ama bunun yanýnda gördüðü küçük bir mutluluk tablosu karþýsýnda da ayný ruh haline girer bu kez de mutluluktan gözleri yaþarýrdý. Çok fazla konuþmayý sevmezdi, ama çok iyi dinlerdi. Hangimizin bir sorunu olsa hemen onunla dertleþirdik. Bu arada komik bir olay olduðu zaman biz kahkahalarla gülerken o sadece yüzünde minik tebessümlerle katýlýrdý bize.

Bir gün Cemal’le, evden çýkýp çarþýya doðru yürüyorduk. Bir an durup, önümüzdeki aðacýn tepesine doðru bakmaya baþladý! Ben de merakla onun baktýðý yere baktým. Bir kumru yuvasýnda yavrularýna yem verme telaþýndaydý.. Bu olay benim için sýradandý. Cemal’e baktým; baktýðým anda da þaþýrýp kaldým! Bizim, o koskoca gövdeli Cemal’in gözleri gene dolu dolu olmuþtu.

“Ya oðlum ayýp artýk sana" dedim "Altý üstü kuþ yavrusuna yem veriyor. Ne güzel iþte. Sen de tutmuþ çocuk gibi zýrlýyorsun." Ýþte o an bu lafým Cemal’in çok aðrýna gitti. Oldukça kýrýlmýþ bir halle bana,

“Nereden biliyorsun ikimizin de ayný þeyi gördüðünü?”diye sordu. Ardýndan da sitemli bir þekilde “Hem ne biliyorsun benim sevinmemin aðlamamda olmadýðýný?”dedi. Sonrada arkasýný dönüp hiç bir þey söylemeden çekip gitti.

Bu olayý yaþadýðýmýz günün gecesinde ben evde hala Cemal'le yaþadýðýmýz o tatsýz durumu düþünüyordum. Kýrmýþtým onu biliyorum. Hem de çok kýrmýþtým. Bir çocuk gibi alay etmiþtim onunla. Halbuki yavrusuna yem veren kuþa baktýðýmýzda onun ne gördüðünü, ne hissettiðini bile sormamýþtým. Belli ki ilahi bir gözle bakmýþtý o. Belli ki o an derin bir duygu deryasýna dalmýþtý.. Çok piþman olmuþtum ve kendime þu an çok kýzýyordum! Ben iþte böyle patavatsýz, gamsýz herifin tekiydim. Sadece bugün Cemal'le deðil bütün dostlarýmla böyle dalga geçerdim. Bir an Cemal’i düþündüm. Herkesin çok sevdiði, herkesin her þeyini paylaþtýðý ve her þeyini güvendiði bir insandý. Kendimi onunla mukayese ettim. Bir kere onun kadar merhametli deðildim. Hele onun kadar mütevazi hiç deðildim. Tam tersine kibirliydim, kendine fazlaca güvenen bir tiptim. Gevezeliðim ve dinlemek yerine çen çen konuþmam herkesçe aþikardý. Hele Cemal gibi, en küçük bir olay karþýsýnda duygulanmak, aðlamak bir yana, sulu gözlülerle özellikle dalga geçerdim. Oysa Cemal…. O çok farklýydý. Ýþte ben böyle bir insaný, ve de beni gerçekten çok seven bir insanýn kalbini incitmiþtim. O gecenin sabaha yaklaþan saatlerinde kalbimde büyük bir üzüntü ve uzun zamandýr gözlerimin hasret kaldýðý göz yaþlarýyla uykuya daldým.

Ýþte hayatýmý deðiþtiren o sýrlý rüyayý da bu sýrada gördüm…. Ben uyurken, hiç tanýmadýðým bir ses sürekli benim adýmý söylüyor “Sadýk buraya gel oðlum. Buraya gel” diyordu. Sanki büyülenmiþ gibi yavaþça yataðýmdan kalktým. Her yer zifiri karanlýktý. O ses dýþarýdan geliyor ve hala “Sadýk buraya gel oðlum. Bana gel” diyordu. O karanlýkta el yordamýyla dýþ kapýnýn kolunu bulup açtým. Açtýðým anda bir sürü baykuþ birden önümden öterek havalandý. Ve ardýndan karanlýða karýþtý. Çok korkmuþtum! Ama içimde bilmediðim garip bir duyguyla karanlýklarýn içine doðru yürüyor, beni çaðýran sese gidiyordum. Gözüm bu zifiri karanlýkta hiçbir þey görmüyor sadece beni çaðýran sesle yönümü bulmaya çalýþýyordum. Biraz gitmiþtim ki tüylerin diken diken oldu! Karanlýklarýn içinde bana bakýp gülümseyen bir dedenin yüzünü gördüm. Bana "Gel oðlum. Korkma! Hadi yanýma gel" diyordu. Ben içim ürpererek ve bilmediðim bir þekilde o dedeye doðru sürükleniyordum. Birkaç adým sonra yanýna gelmiþtim.

"Oðlum" dedi bana, insanýn içine ferahlýk veren bir sesle. "Bu gece sen niye bu kadar üzüldün söyle bakalým?" O sýrada benim dilim tutulmuþ, hiçbir þey söylemeden ona bakýyordum. Dede konuþmasýna devam etti. "Yoksa Cemal'in kalbini çok kýrdýn da onun için miydi üzüntün?" Ben de o an hemen "Evet" dedim. Bana gülümsedi. "Demek onu kýrdýðýn için bu kadar üzüldün öyle mi" diye sordu. Ben de yeniden telaþla “Evet” dedim. "Peki piþman mýsýn?" diye sordu. "Hem de çok" dedim. "Kendini affettirmek istiyor musun?"

"Evet... Evet.."

"Hadi oðlum öyleyse iyice bir aðlada için açýlsýn, rahatla. Hem bakarsýn aðlamak sana nice hayýr kapýlarýný açar. Hem Cemal senin bu kadar kahýrlanýp, aðladýðýný görürse bakarsýn o da affeder seni."

Ben, o an nasýl olduðunu bilmediðim bir þekilde aðlamaya hatta, hýçkýrýklarla aðlamaya baþladým. O sýrada gözlerimden oluk gibi akan yaþlar topraða karýþýyordu. Bir müddet öyle aðladým. Sonra topraðýn içinden bir anda simsiyah bir su fýþkýrmaya baþladý! Tam bu sýrada bana bakan dede "Hadi oðlum, þimdi bir daha kimseyi kýrmamak için tövbe et" dedi. Ben yeniden aðlayarak "Allah'ým ne olur beni affet, ne olur beni affet" diye yalvarmaya baþladým. Ben yalvardýkça yerden fýþkýran o katran gibi simsiyah su yavaþ yavaþ berraklaþmaya baþladý. En sonunda da pýrýl pýrýl, billur bir dere oldu. O sýrada, dede elimi sýkýca tutup "Hadi olum gel arýnalým" dedi. Beraberce derenin içine daldýk. Suyun dibinde yüzüyorduk . Dede önde, ben arkada bir süre suyun altýnda yüzdük. Bu arada suyun altýnda olmamýzý raðmen ben nefes alabiliyordum. Sonra sudan çýktýk. Bu kez de bir nasýl olduðunu anlamadýðým bir þekilde ateþ çemberlerinin olduðu bir yere geldik. Dedeyle beraber bu kez de bir sürü alev alev yanan ateþ çemberlerinden geçtik. Ama ben hiç yanma hissi duymuyordum. Onun ardýndan ben, bu sefer tek baþýma yaklaþýk on beþ metre derinliðinde daracýk bir kuyunun en dibine indim. Üzerime nereden geldiðini bilmediðim bir þekilde bir sürü toprak dolmaya baþladý. Her yerim toprakla kaplanmýþtý ama yinede soluk alabiliyordum. Ýlk baþta boðuluyor gibi oldum. Ama bir süre sonra içimde tatlý bir huzur hissetmeye baþladým. Orada ne kadar olduðunu bilemediðim bir zaman bekledim. Sonra o çukurun kenarlarý bir anda bir incecik kaðýt gibi yýrtýlýp açýldý. Bu yýrtýktan dýþarý çýktýðýmda kendimi bir anda yemyeþil bir vadide buldum. Vadinin her tarafýnda insanýn gözlerini kamaþtýran binlerce renkli çiçek vardý. O sýrada vadinin yamacýnda bana el sallayan birini gördüm! Cemal'di bu. "Seni affettim...Seni affettim." Diye baðýrýyordu bana.

Ertesi sabah kalktýðýmda rüyanýn etkisinden hala kurtulamamýþtým. Ýçimde büyük bir heyecanla erkenden Cemal'in evine gittim. Kapýyý açtýðýnda, "Cemal, senden çok özür dilerim kardeþim. Seni dün çok kýrdým. Hatta gece rüyama bile girdin."dedim.
Cemal gözlerime imalý bir þekilde bakarak, "Peki rüyanda sana bir vadinin yamacýndan, "Seni affettim.. Seni affettim diye mi baðýrdým?" diye sordu.

Bir kaç dakika sonra ikimizde birbirimize sarýlmýþ hýçkýrýklarla aðlýyorduk.

Ýþte, o gece gördüðüm rüyadan ve ertesi gün Cemal'le ayný rüyayý gördüðümüzü anladýktan sonra, aðlamakla ne sýrlara varýldýðýný anlamýþtým. Bu olaylardan sonra uzundur aðlamaya hasret kalmýþ gözlerim artýk en küçük bir olay karþýsýnda, sulanmaya ve aðlamaya baþlamýþtý. Eskiden aðlayanlarý dalgaya alýrken, aslýnda aðlayabilmenin ne büyük nimet olduðunu açýlan merhamet kapýlarýmý gördükten sonra anlayabilmiþtim. Aðlayabilmek, gözyaþý dökebilmek ruha ve kalbe ne büyük þifaymýþ ey Allah'ým. Nasýlda açýlýyormuþ insanýn gönül gözü sonuna kadar. Gözümden akan yaþlar týpký, yaðmurun topraðý yeþerttiði gibi, gönlümü güllük gülistanlýk, huzur otaðý yapmýþtý. Artýk abartýlý kahkahalarýmýn yerini yüzümde hiç kabolmayan tebessümler, gülmelerimin yerini de aðlamalarým almýþtý. Az gülünce, az konuþuyordum. Az konuþunca çok düþünüyordum. Ve ancak çok düþününce Cemal'in, o yavrusuna yem veren Kumru da gördüðü mucizeleri görebiliyordum. Aðladýkça kibrimden, dik baþlýlýðýmdan uzaklaþmýþ, sakin, geçimli bir insan olmuþtum. Anladým ki gülmek kolay, aðlamak zormuþ, ama zorluktan sonra gelende emsalsiz bir hazmýþ. Ne mutlu aðlayabilen gözleri olanlara.....