İkindi sonraları

Kızıl renkler okşar ufkun saçlarını

Serilir bir yorgunluk sofrası

Bir anne çocuğunu çağırır;

“Oğlum akşam oldu!

Güneş battı.”

Çocuk isteksiz, söylenir eve gelmeye;

“Anne, biraz daha oynasam

Bak oyunum yarım kaldı

Güneş neden kayboluyor anne?

Güneş şimdi nerede sahi?

Babamın yanında mı?

Yoksa annesinin koynunda mı?”

“Bak çocuğum!

Kızıl renkler uçuştu ya ufuktan

Yine yüreğime yorgun kanatlar kondu

Ne garip, bu akşam yine

Yüreğime bir hüzün yumağı sarıldı

Güneş annesinin koynunda uyurken

Bendeki dertler yine uyandı oğlum

Dertlerimle cebelleşiyorum bak gene.”

“Anne!

Ay dede akşamın arkadaşı mı?

İstersen cevap verme

Biliyorum sende yorgunsun

Yorgunluk uykumun yorganı

Anne bana masal anlatır mısın?

Anlat ki uykum şekerlensin

Uykumdan sonra yine sabah gelsin

Ama unutmasın babamı

Onu da getirsin.”

“Akşam ki; bir hüzzam fısıldar

Beynimin ince kıvrımlarına

Yapraklar dalında karanlıkla öpüşür

Bir çiçek açar sabaha

Bir baban gelmez geri

Şimdi meleklerle beraber onun yeri

Güneş annesinin koynunda uyur

Sabah doğacak yeniden

Yeni bir gün düşecek avuçlarıma

Umudum seninle filizlenecek”

Bak oğlum!

Gözlerime yağmurlar çiseliyor

Tutunuyorum ölüm sonrası duygularıma

Bilirsin gören olmaz duygularımı

İşte o an bak oğlum!

Sen bana bir şiir olursun.

Yaşama tutunurum.”

26.11.2020 Konya

Durmuş Ali ÖZBEK

durmusaliozbek@hotmail.com