Bugün bir adamla tanýþtým. Ýsmi Agah Bey idi. Yanýnda elinden tuttuðu hayali bir çocuk vardý. Çok benziyordu çocuk Agah Bey’e.  Çocuðu muydu yoksa çocukluðu muydu çok merak ettim. Ama unutmuþum sormayý. Caddeyi beraber yürüdük Agah Beylerle. Bana çocuðun hayallerinden bahsetti. Çocuk ise Agah Bey’in her dediðine bir yenisini ekliyor, detaylara boðuyordu bu hayalleri. Korsan olmak istiyormuþ çocuk, hani bu tek gözü kapalý olanlardan. Çok ünlü bir aþçý olmak istiyormuþ, bir kafe açacakmýþ hatta istersem ben de gelebilirmiþim. Astronot, öðretmen, futbolcu… Agah Bey ile gülüþtük. Agah Bey de muhasebeci olduðunu söyledi. Ama hiç sevmezmiþ iþini. Emekliliðine birkaç sene kalmýþ sonra gidiyormuþ çocuðu da alýp. Geyikli’ ye gidip kafasýný dinleyecekmiþ. Yazlýðý varmýþ orada. Bir de küçük bir kafe hayali varmýþ. Olacaðýndan deðil de belki açarmýþ kendine küçük bir yer. Yolum düþerse bir soruþturmamý söyledi. ‘’Agah Bey’in bir kafesi olacaktý, oldu mu?’’. Sözleþtik, gidecektim birkaç yýla, soracaktým insanlara Agah Bey’i. Bir de balýkçý teknesi istermiþ. Balýk tutmak için deðil ha, içinde oturup kafayý bulmak için. Çok büyük bir þeye gerek yokmuþ ama deniz kýzlarýný görecek olursa davet de edebilmeliymiþ. Bir Agah Bey bir çocuk, uzattýkça uzattýlar bu listelerini.  Uzattýkça da keyiflendiler. Gülüþmelerle geçtik caddeyi. Sonra tabii herkes kendi yoluna. Vedalaþtýk Agah Beylerle. Evimin olduðu sokaða yöneldim. Sonra durdum izledim arkalarýndan onlarý yolun sonuna kadar. Onlar sola saptýktan sonra ancak devam edebildim yoluma. Þimdi vardým evime. Direkt masa baþýna geçtim. Unutmamam lazým çünkü. Birkaç seneye Geyikli’ ye.