Bu sefer sayacaðým adýmlarýmý.Her gün þu yokuþu týrmanýrken aklýma gelir yarýn evden baþlayýp sayayým okula kadar kaç adým ediyor diye.Þimdi asansörden indim, apartmandan çýkýnca baþlayacaðým saymaya. Bir, iki, üç, dört…

Geçen gün bir kitap okudum ölümü en çok kimin hak ettiði hakkýnda. Yaþama sýký sýký tutunup ölümden korkanlar mý bir an önce bu dünyadan göçmeyi isteyenler mi? Hayalleri, planlarý olan insanlar için de var mýdýr ölüm?

Beþ, altý…

Birkaç gün önce bir kadýnla tanýþtým, o akþamý beraber geçirdik. Bir sonraki gün mesaj attý bana. Saat üçe randevu verdi. Þehrimin en iþlek caddesinde olacaktým, saat müsaitti… Gittim ben de. Hatýrlamýyordum ki bir önceki günü sarhoþluktan. Kadýn kendini pazarlýyormuþ. Beni de aldý yanýna bir o tarafa bir bu tarafa sürükledi.

Yedi, sekiz, dokuz…

Ýnsan eti gerçekten ne iþe yarýyor? Ne zamanýn akrep yelkovanýna katkýsý var ne de dünya onun hatýrýna dönüyor. E ama biz en önemlisi deðil miydik. Hani ne iþe yarýyorum ben?

On. Fakültenin kapýsýna gelmiþim bile. E yarým saatlik yolu da on adýmda geldim ya bana da helal olsun.