6 Þubat günü yaþadýðýmýz deprem felaketinin ardýndan aylardýr deprem ile yatýp kalkýyoruz. Her an, her saniye yeni bir deprem felaketi daha yaþayacaðýz korkusu içerisindeyken can dostum Yücel Doðanþahin’in anýsýna çýkarmýþ olduðum “Can’ým Tenimden Ayrýldý” kitabým hakkýnda almýþ olduðum anlamlý ve bir o kadarda güzel yorum bir nebzede olsa yerle yeksan olan psikolojimin düzelmesine vesile oldu.

Kitapsever bir dostu kazanmama vesile olan eðitimci, yazar ve þair olan deðerli dostum Ferman SALMIÞ hocama ve bu güzel yorumu için de geç de olsa tanýþmýþ olmaktan dolayý mutlu olduðum Kevser ÝPEK DEMÝRTAÞ’a ayrý ayrý teþekkür ediyor ve yorumuyla sizleri baþ baþa býrakýyorum.   

“Can’ým Tenimden Ayrýldý” kitabýyla Ferman SALMIÞ hocamýn,

 “Kanýyor

O, unuttum sanýyor,

Bilmez ki adý geçince

Yüreðim hala kanýyor...” dizelerinden olan bir paylaþýmýyla tanýþmýþtým.

Bir caný bu kadar güzel seven bir insaný okuduðum için çok mutluyum. Ve imrenilecek derecede çok güzel sevilme þansýna sahip olan Yücel Hanýmýn da ruhuna rahmet dileyerek baþlamak istiyorum...

Ýnsan diye yazýlan þeyleri can diye okuyamayanlarýn bütün cümleleri yanlýþ olur...

Ali Haydar KOYUN belki de yaþadýðýmýz hayatýn en adil imgesi olan Ölümü konu almýþ. Onun býraktýðý acýyý, hüznü, çaresizliði. Ve sevgilerin en temizini en güzelini... Kitabýn baþlýðý kitabýn bütününe dair bilgiyi de veriyor zaten, acýklý bir þarký, bir þiir gibi.  Kitapta, ölüm, deprem, pamdemi, çaresizlik, mücadele ve en özel olan sevgi, dostluktan oluþan anýlar yer alýyor... Kitabýn öznesi, babasý, en sevdiði can yoldaþý, onun annesi babasý ve çaresizliði... Benimle akrabalýðý olan cümlesi ise, babasýyla ölmeden hemen önce iç dünyasýnda konuþmasý ve babasýnýn onu dinlemiþ olmasý, musalla taþýnda “Baba beni dinlediðin için teþekkür ediyorum ve ayný teþekkürü can dostu Yücel DOÐANÞAHÝN’e etmesi varlýðýmýn kýrýlganlýðýný, faniliðini, sýzýsýný hissettirip öbür âleme, ruhuma, kulaç attýrdý. Koptum orada. Kalbinde kendine kulak olacaklarý belirleyip onunla konuþmasý, gerçek hayatta bizi kalp kulaðýyla dinleyecek insanlarýn sayýsýnýn yok denecek kadar az olduðunu hissettirdi. Kapattým kitabý orada bir þarkýya koþtum, “Turna göçü katar katar / derdime derdini katar / talihi kör olan kulun / günü þafaðýnda batar.” Dert sahibi olmak kötü bir þey deðildir, öyle insanlar dünyayý deðiþtirmeye niyetli konfor alanýnda olanlar neyi deðiþtirebilir ki... Bu yüzden aktivist kendisi, engelli, engelsiz herkesin haklarýna, özgürlüðüne, eþitliðine vurgu yapar. Bize gerçek anlamda insan olmak demek isteklerimize göre yaþamak deðil de samimiyet, þefkat ve özveri ile kendi hayatýmýzý önemli kýlmanýn tek yolunun diðer insanlarýn yaþamlarýna deðer vermekten geçtiðini öðretiyor. Yüreðinin yarýsý sönmüþ, külü savrulmuþ, kalmýþ geriye kocaman bir sevgi. Týpký koparýldýktan sonra kokusunu veren papatyalar gibi. Kader bazen bize yakýþaný yaþatmaz ne kavuþmaya izin verir ne de vazgeçmeye gönül razý gelir. Çaðýmýzýn en temel sorunu belki de anlamsýz bir dünyaya savrulduðumuzu düþünmek. Boþluða uzun uzun baktýran bir yorgunluk bu...

Ýnsan kendini bulduðu kalbe baðlanýr, orada güvende hisseder, iyi hissettiði, deðerinin bilindiði bu yerde ruhu geliþir, serpilir, insanýn kendini bulduðu sözler, þiirler, þarkýlar kalbinin kandili olur, içini aydýnlatýr.

Ve o sevgiyi kaybettiðinde insanýn yüreðinde kýrk mum yanarmýþ. Her geçen gün bir mum söner ve kýrkýncý gün geriye tek mum kalýrmýþ ve o mumun ateþi sonsuza dek yaþarmýþ. Hatýrasý köz de olsa yüreðinde saklarmýþ. Evet, sonunda hepimiz hatýra olacaðýz, geride býrakacaðýmýz içten bir gülümsemenin sonunda edilen dualarýn serinliðiyle anýlsýn hep hatýralarýmýz. Zaten asýl evimize dönmekten ibaret deðil mi ki bu hayat.

Meltemin estiði gökyüzünde,

Seni bekleyen özgürlük var...

Gel gör ki sen;

Ya düþersem? diye sorup duruyorsun,

Peki canýmýn içi,

Ya uçarsan?

Eric HANSEN

Ya o gün güneþ olmazsa?

Neyse ki bulutlar olacak,

Ya o gün her þey gri olursa?

Neyse ki aðaçlar olacak.

Ya o gün karanlýk çökerse?

Neyse ki bir ýþýk olacak.

Ya o gün her þey son bulursa?

Neyse ki her þey yeniden baþlayacak...

“Sýrat'tan incedir sevda köprüsü...

Beraber geçelim tut ellerimden.

Niyet ak güvercin, vuslat gökyüzü...

Beraber uçalým tut ellerimden...”

Þiir; Ali Haydar KOYUN’un sevgili arkadaþý Yücel DOÐANÞAHÝN’in anýsýna...