Ey iki cihanın sultanı,
Sen doğdun "ümmetim dedin
Ümmetin için ömrünü verdin.
Sana söz verdi ensarin, muhacirin:
Kanları, canları gitse de
Koruyacaklardı seni canları pahasına.
Durdular onlar sözlerinde,
Çünkü iman vardı özlerinde.
Uhut'da can verirken yetmiş şehit
Davan davalarıydı, melekler buna şahit.
Düşmedi Mus'abın, elinden yere sancak
Bir beşer, bu kadar yükselebilirdi ancak.
Gövdeler siper oldu ,
Bir vücut ki islamla şeref buldu.
Muhacirin, Ensarın vardı
Allah için can veren onlardı.
Kardeşlerim" demiştin bizlere ey Resul!
Olabilir miyiz ki onlara kardeş?
Senin için dökülen bir damla gözyaşına
Canım , ruhum, herşeyim olamaz ki eş.
Ezelde söz vermiştik,
Dönmeyecektik yolundan.
Ama bugün boynu bükük,
Mahcup, sözünden dönek...
Geldim manevi huzuruna.
Özür diledim senden yana yana.
Olamadım yolunda giden
Bir muhacir bir ensar
Diyemem ki ya Resul
"Benim de yaramı sar."
Kur'anın raflarda asılı kaldı
Eyvah! bu ruh, nefse aldandı.
Dökülürken zalimlerce ümmetin kanı
Alkışladık beraberce sünneti yıkanı.
Perişan dünyada alem-i islam
Şimdi nasıl o gül yüzüne bakam?
Dökerken gözlerimden kanlı gözyaşı
Kaldıramaz bu vebali ne dağı, ne taşı.
Ay yüzlü peygamberim' affet ... affet beni
Ben memnun edemedim ki dünyada seni.
Varacağım huzuruna yüzüm kara
Budur içimdeki onulmaz yara.
Ama yine de sen affedersin
Günahkar da olsa "ümmetimdir "dersin.
nuri baş