Online Üye
Online Ziyaretçi
Bizi eli ayağı bağlı, kundaklı şekilde, beşikte sallayarak alıştırdılar aslında bu coğrafyaya...Tek farklı yönü annemizin ninni sesi yerini tüm canlının feryat sesi aldı..
Şubat ayı dediğimizde Kahramanmaraş'ta parmağımızla Kurtuluş Bayramının gelmesini sayarken parmak sayısı yarıya düştü. Şimdi
Yaklaşan yas günümüzü sayıyoruz ...Bu, Yüce Yaratıcının büyüklüğünü göstermez mi? ''Bugüne kadar bayram ettiniz, biraz da yas tutun . Mutluluğu veren de benim, derdi veren de benim.'' demek değil midir ...
Şubat 1 dediğinde başlardı büyüklerimiz anlatmaya; Sütçü İmamdan, Mulliş Nuri'den ,Abdal'dan bahsederlerdi..Düşman askerlerinin nasıl kovulduğunu anlatırlardı. Büyüklü küçüklü çete elbisesi giyilir çete bayramı beklenirdi.. Şimdi ise tüm hikaye deprem anında ve sabahı ne yaşandığı... Kaç canın göz yaşlarıyla toprağa verildiği, kaç yuvanın yıkıldığı, kaç hayalin yarım kaldığı ...
Şehir yarım, insanlar yarım, 6 Şubatta buz tutan duyguları, değerleri hala çözülmüş değil..
Şehrin içinde Şubat ayındaki bayraklar Deprem Şehitlik Mezarlığına taşındı..
Yası ve bayramı topluma aynı anda yaşatan Allah'ım ! Sen tekrarını gösterme..
Hatay,Hassa,İslahiye,Türkoğlu,Pazarcık, Ekinözü,Elbistan,Göksun,Gölbaşi,Adıyaman, Elazığ daha sayamadığım bir sürü semt,köy,höyük ....
Geçmiş olsun ,başımız sağolsun, Allah tekrarını göstermesin..