Hayat iki kelimeden ibaret; “La” ve “Ýlla”. Ýlla diyebilmek için önce La’larý hayatýmýzdan temizlemek “La” zihniyetlere geçit vermemek, ne kadar “La” engeli mevcutsa onlarla amansýz mücadele etmek gerekir.  

“LA” “hayýr” demek; inanca, insani deðerlere, insani özellikleri bertaraf eden bütün kötülüklere, “Dur” demektir.

 Ýslam ve tevhid inancýnda “La”lara yer yok, “La”nýn olduðu yerde inançsýzlýk vardýr. Ýnançsýzlýðýn bulunduðu yerde de; birliðin bozulmasý, düzenin alt üst olmasý, huzurun kaçmasý, insanî deðerlerin heba olmasý söz konusudur.

  Konumuzu ilgilendiren “Hayýr” içinde; “Lâ” anlayýþý vardýr. “Lâ” olmadan, “Ýllâ” olmaz. Onun için; “Lâ Ýlahe Ýllallah” ilkesinde; “Allah’tan baþka bütün ilahlara, ilah yerine konulanlara, Allah’ý devre dýþý býrakmayý kendine meslek edinmiþ Allah’ý inkâr eden bütün ÝZM’lere, dünyayý teröre gark eden, barýþý baltalayan her felsefi akýma “Hayýr” diyorum.

Burada; þirk, küfür, ateizm ve benzeri bütün Þeytani sistemler “Hayýr” deme kapsamýndadýr. Yani لآsýnýrý içinde mütalaa edilir.

Baktýðýmýz zaman; Hz. Adem’in yaratýlmasý, insanýn yaratýlýþ serüveni, Allah’ýn ruhlardan aldýðý; “elest” akti, Hz. Peygamberin; “beni Hud suresindeki; “ Emir olunduðun gibi dosdoðru ol” ayeti yaþlandýrdý” ifadesi, Kur’anda çokça zikredilen; düþünce, fikir, aklý kullanma emirleri, ayetlerin hep; “Kâmil insan” olmayý öðütlemesi, Ameli Salih yapanlarýn kurtuluþa erecekleri… önce olumsuzluklarý temsil eden, “hayýr” diyerek, olumluya adým atmayý temsil eden, “Ýlla”ya yani; batýl, Allahsýz, inançsýz bütün sistemleri temelden yýktýktan sonra yepyeni bir sistem kurmak meselesine kafa yorar.

Ýþte bütün bu olumsuzluklara; “HAYIR” deyip, bunun yerine; insanlýðýn ikamesi için; “EVET” i koymaya çaba harcamalýyýz. Çalýþmamýz bunu ele almaktadýr. Bütün bilgilerimizi belgeye dayandýrýyor, temel kitabýmýz olan Kur’an ve Sünneti mesnet alýyoruz.  

Allah, insaný kendisine kul olsun, ibadet etsin diye yarattý. Bununla ilgili olarak; “ben cinleri ve insanlarý ancak bana kulluk etsinler diye yarattým”, “yakin (ölüm) gelinceye kadar rabbine ibadet et” ifadeleri karþýmýzda durmaktadýr.

 “Müslüman’ým”, “Ýnanýyorum” demek yetmiyor. Eylem, hareket, fiil, iþ ve aksiyon gerekmektedir. Müslüman aksiyon adamýdýr. Kur’an, aksiyoner olmayý istiyor. Bakýnýz Þems-i Tebrizi bu konuda ne diyor?

Alah’ý tanýdýðýnýzý iddia ediyor, fakat ona olan borcunuzu vermiyorsunuz. Bu borcu, fakir ve muhtaçlara ihsanda bulunarak ödeyin.

Kur’an-ý Kerim’i okuyorsunuz fakat hüküm ve kurallarýndan haberiniz yok. Okuduklarýnýzý uygulayýn.

Þeytanýn, düþmanýnýz olduðunu iddia ediyor, fakat ona itaat ediyorsunuz. Onun tekliflerini geri çevirin.

Kendinizi Muhammed (SAV) ümmetinden sayýyor, fakat sünnetini uygulamaya çalýþmýyorsunuz.

Cennete girmek istediðinizi söylüyor, fakat ona girmek için gerekli hiçbir ameli iþlemiyorsunuz.

Ateþten kurtulmak istiyor, fakat günahlarýnýzý ve kötü amellerinizle kendinizi durmadan ona doðru sürüklüyorsunuz.

Ölümün herkese geldiðini biliyor, fakat ona hiçbir hazýrlýkta bulunmuyorsunuz.

Bütün din kardeþlerinizin kusurlarýný görüyor, fakat kendi kusurlarýnýzý görmüyorsunuz.

Allah’tan gelen bütün nimetleri þükretmeden yiyor ve kullanýyor, fakat O’na olan minnettarlýðýnýzý size verdiði nimetlerden muhtaçlara tasadduk ederek göstermiyorsunuz.

Ölülerinizi, ayný sonun sizin de baþýnýza geleceðini bile bile, ibret almadan, gömüyorsunuz. [1]

Kur’an bizden, aksiyoner olmamýzý, tembellikten, mýymýntýlýktan, bana necilikten, beni ilgilendirmez tavýrlarýndan, aymazlýktan, vurdumduymazlýktan, kendine Müslüman olmaktan, sadece kendi çýkarýný düþünmekten… -ki hepsi “LA”kapsamýndadýr- kurtulmamýzý ister. Baþkasýnýn aklýyla deðil, kendi aklýmýzý kullanmayý, baþkasýnýn düþünmesi deðil kendimizin düþünmesini, baþkasýnýn inanmasý deðil kendimizin inanmasýný, þeyhlerin, hocalarýn, hacýlarýn, üstadlarýn, müftülerin, imamlarýn… aklýyla deðil, onlarýn mesnetsiz dedikleri deðil, Kur’anýn dediði, Peygamberlerin ve Allah’ýn buyurduðu istikamette ve de kendi aklýmýzý da devreye sokarak yaþamak en doðru ve en ideal olanýdýr.

Kur’an, emanet akýl istemez. Kendi aklýmýzýn, kendi irademizin, kendi düþüncemizin, kendi fikirlerimizin devreye sokulmasýndan yanadýr. Onun için þöyle denir; “sað gözün sol göze faydasý yoktur”, “insan yalnýz doðar, yalnýz sýkýntý çeker ve yalnýz ölür.”

ZALÝMÝN RÝÞTE-Ý ÝKBALÝNÝ BÝR ÂH KESER,

MÂNÝ-Ý RIZIK OLANIN RIZKINI ALLAH KESER!

Zulümlere, haksýzlýklara, kan dökmeye, kavga çýkarmaya ve savaþla dünyayý kan gölüne çevirmeye engel olmanýn en etkili formülü; “Tevhid inancý” yani; “LA”dan “ÝLLA”ya yükseliþtedir. Allah, kullarýnýn, ilerde bu tür olumsuzluklara gireceðini bildiði için, ilk baþtan tedbir almýþ, ilk insaný peygamber olarak göndermiþ ve “tevhid Ýnancý”ný anlatmak, korumak ve bu uðurda mücadele etmesini istemiþtir.

Onun için “Tevhid Mücadelesi”nin en etkili isimleri peygamberlerdir. Allah da, her millete peygamber gönderdiði, peygambersiz hiçbir millet olmayacaðýna göre yeryüzünde Tevhid bayraðý dalgalanacak, Allah’ýn ismi ve kanunlarý asla yok olmayacaktýr! Her insan, Allah’ýn kulu olduðuna göre, mutlaka O’nun emirlerini yerine getirme konusunda kesintisiz mücadele verecektir, vermelidir. Allah’ýn yolunda mücadele edenlerin ödülleri vardýr.  Dünyayý, inananlar imar edecektir. Müslümanlar, peygamberlerin yolunu izlemek, onlarýn yaptýklarýný- peygamberlik dýþýnda- eksiksiz yerine getirmek zorundadýrlar. Kötülükleri gidermek, haksýzlýklara dur demek, zulmü önlemek için el birliði içinde olmak, iyiliði emretmek, kötülükten sakýndýrmak… durumundadýrlar.  

Bugün, yarýn ve her zaman dünyanýn neresinde bir hukuksuzluk, insan hakký ihlali varsa orada Müslümanlar olmalýdýr. Müslüman; ilgisiz, sessiz kalamaz, vurdumduymaz olamaz. Hiçbir peygamber, sessiz kalmamýþ, tevhid’e gelebilecek saldýrýlarda her türlü mücadeleyi vermiþlerdir. Hayat o zaman deðer kazanýr![2] 

Biz Müslümanýz. Müslüman; düþünen, fikir üreten, beyni terleyen, dertli insandýr. Toplumun derdi, Müslümanýn derdidir. Toplumla ilgilenmeyen, olumsuzluklara ses çýkarmayan, olumlu olaylara ilgisiz kalan, bana neci tavýrlar… müslümana yakýþmaz. Kur’an, mýymýntý Müslüman istemez. Ýnceleyin peygamberlerin hayatýný; hiçbirisi bir köþeye çekilip toplum meselelerine ilgisiz kalmamýþlardýr.

Kur’an; insaný inþa eder. Bu,

“Ne olursan ol gel,

Ýster kâfir, ister putperest,

Ýster yüzbin kere tövbeni bozsan da yine gel,

Bizim dergahýmýz ümitsizlik dergahý deðildir.”  Ýlkesine uygun bir hayat çizgisi içinde olmayý öðütler.

Akýl terletmek, alný terletmekten önemlidir ve önce gelir. Aklýný terletmeyenlerin; sözleri, davranýþlarý, tavýrlarý…yapmacýktýr. Yapmacýk tavýrlara devam edildiði sürece, toplumda huzur olmaz. Iþte bu yüzden; “Ýbrahim’leri yetiþtirmeyen toplumlar, Nemrutlarýn zulmüne hak kazanýr!” denmiþtir.

Müslüman olarak temel vazifemiz dinin yaþanmasý ve yaþatýlmasý; hem kendi nefsimizde hem de toplumsal ortamda Ýslami esaslarýn hâkim kýlýnmasý çabasýdýr.

Kur’anca düþünmek için, Bezm-i elest’e ram olmak þarttýr. “Bezm- i elest”; Allah’a verilmiþ olan sözdür.

Tahir’ül Mevlevi þöyle der:

“ Eli boþ gidilmez gidilen yere,

Rabbim boþ gelmedim suç getirdim,

Dünyalar çekemezken bu aðýr yükü,

Ýki büklüm sýrtýmda pek güç getirdim.”

KALU BELA;   bir sözleþmedir. 

Bezm-i elest; “la ilahe illallah Muhammeden resulullah” Allah’tan baþka ilah yoktur. Muhammed (SAV) O’nun resulüdür cümleleri içinde cereyan eder.

“Fe’stekým kema ümirte” Emir olunduðun gibi dosdoðru ol.

Bunun adýna; “L”dan “ÝLL” ya demek doðru olmaktadýr.

“Doðrudan Kur’an’dan alarak ilhamý,
                          Asrýn idrakine söyletmeliyiz Ýslâm’ý” (M.Akif Ersoy)

Kur’an; sakýnanlar ve arýnanlar için bir yol göstericidir.

Kur’an;                                                                                                                      

 Ýnancý düzeltmek, ahlaký güzelleþtirmek, dünya hayatýný düzene koymak, ilahi irade, rýza ve düzene uygun bir dünya hayatýndan sonra ebedi mutluluklarýný kazandýrmak için gönderildi.

Kur’an’ýn; “belhum adal” dediði; “hayvanlardan daha aþaðý” duruma düþmemek, Kur’an’la yaþamakla mümkündür.

Kur’an’la yaþamak, ayný zamanda Kur’an’la Ýletiþim kurmaktýr. 

“LA ÝLAHE” dediðimiz zaman ilk önce bütün sahte tanrýlar zihinlerden siliniyor, sonra da “ÝLLALLAH” ifadesiyle; hakiki, tek, eþi ve benzeri bulunmayan Allah kalbe ve zihne yerleþtiriliyor. [3] 

“ALLAH” yerine, “TANRI”, “RAHMAN” yerine; “ESÝRGEYEN” , “RAHÎM” yerine; “BAÐIÞLAYAN” kelimeleri tam olarak anlamlarýnýn yerini tutmaz.

“ALLAH” ismi; tek, eþsiz, benzersiz, bütün kemal sýfatlarýna sahip ve eksikliklerden uzak, varlýðý zorunlu(Olmazsa olmaz) olan yüce varlýða mahsustur. Bu sýfatlarý taþýmayan hiçbir varlýða ALLAH denemez.

Ýnsanlarýn uydurduklarý, kendilerine göre bazý nitelikler yükledikleri mabutlara TANRI denir. [4]

Allah’ýn birliðini, O’nun, tüm yetkin nitelikleri Kendisinde topladýðýný, yaratýlmýþlara özgü noksanlýklardan uzak olduðunu, eþi ve benzerinin olmadýðýný, yegâne yaratýcýnýn ve evrendeki her iþin asýl çekip-çevireninin O olduðunu bilip buna iman etmek; O’ndan baþkasýna tapmamak; yapýp ettiklerimizi sadece O’nun rýzasýný gözeterek yapmak gibi kapsam alaný oldukça geniþ manalarý içeren tevhid, dinin özüdür.

 Ýslam, esasen tek bir esas üzerine kuruludur, o da tevhiddir. Dinin temeli olan tevhid esasýnýn ilk tebliðcisi, þüphesiz insanlýðýn atasý Hz. Âdem’dir. Bu kutsal görevi, daha sonra insanlýðýn ikinci atasý ve azim ve sebat sahibi (ulu’l-azm) peygamberlerin ilki sayýlan Hz. Nuh devam ettirmiþtir. Ancak ne var ki, zamanla insanlarýn pek çoðu, tevhid akidesinden uzaklaþarak, þirkin, Allah’a ortak koþmanýn, söylem ve eylemlerinde tevhide aykýrý düþmenin türlü versiyonlarýna sürüklenmek suretiyle akla, kesin bilgiye dayalý gerçek, doðru (sahîh) bir tevhidî imandan sapmýþlardýr.

Böylece sahih tevhit inancý, yerini, þirkin envâ-ý çeþidine býrakmýþ, yaratýcý ile baðlar kesilmiþ, tek bir Tanrý’ya tapma ve sadece O’na ibadet etme düþüncesi terk edilmiþ ve yeniden cehalete, bilgisizliðe dayalý kör bir taklidî inancýn pençesine düþülmüþtür. Haliyle insanlýk, böylece yeniden Allah’ýn birliði (tevhit) düþüncesine yabancýlaþtýðý gibi; tevhit inancýnýn, soyut söylemler dýþýnda kapsadýðý geniþ manalarý ve bu anlam bütünlüðü baðlamýnda yapýlmasý zorunlu eylemlerin mahiyetini kavrayýp gereðini yerine getirmekten de uzaklaþmýþtýr. Böylece Hz. Nuh’un teblið ettiði tevhit akidesi uzun bir müddet kaybolmuþtur. Bu yüzden Allah, “Nuh’tan sonraki nesillerden nicelerini helâk etmiþtir.” Tanrý, dinini, zaman zaman insanlar arasýndan seçip onlara gönderdiði peygamberler aracýlýðýyla tevhidî çizgiye çekmek istemiþtir. Nitekim O, Hz. Nuh’tan asýrlar sonra, Hz. Ýbrahim’i de iþte bu amaçla, yani insanlara tevhit esasýný doðru bir þekilde teblið etmek üzere peygamber olarak seçip göndermiþtir. [5]

Mümin þahsiyet; Kur’an’la iletiþim içine girer. Kur’an’ý, yükseklere koyarak, gelin ve damatlarýn odalarýnda süs olsun diye nakýþlý kaplarda saklamakla þahsiyet elde edemeyiz.

Mümin; ayný zamanda ve her þeyden önce Allah’la iletiþim kuran, Kur’an okudukça, Allah’la konuþtuðunu bilen insandýr.

Kur’an’la iletiþime geçen; hurafelerden, akýl ve düþünceye aykýrý davranýþlardan, ilme ters tutumlardan uzak kalan, Kur’an’ca iletiþimi hayat iksiri olarak gören, barýþý, kardeþliði, diðer dinlerden olanlara karþý hoþgörüyü, insan sevgisini, adaleti, eþitliði, “veren el” olmayý, “bugün Allah için ne yaptýn?” anlayýþýna ilgisiz kalamayan kimsedir.

Aslýnda Kur’an bizden, aksiyoner olmamýzý, tembellikten, mýymýntýlýktan, bana necilikten, beni ilgilendirmez tavýrlarýndan, aymazlýktan, vurdumduymazlýktan, kendine Müslüman olmaktan, sadece kendi çýkarýný düþünmekten… kurtulmamýzý ister. Baþkasýnýn aklýyla deðil, kendi aklýmýzý kullanmayý, baþkasýnýn düþünmesi deðil kendimizin düþünmesini, baþkasýnýn inanmasý deðil kendimizin inanmasýný, þeyhlerin, hocalarýn, hacýlarýn, üstatlarýn, müftülerin, imamlarýn… aklýyla deðil, onlarýn dedikleri deðil, Kur’an’ýn dediði, Allah’ýn buyurduðu istikamette ve de kendi aklýmýzý da devreye sokarak yaþamak en doðru ve en ideal olanýdýr.

Kur’an, emanet akýl istemez. Kendi aklýmýzýn, kendi irademizin, kendi düþüncemizin, kendi fikirlerimizin devreye sokulmasýndan yanadýr. Onun için þöyle denir; “sað gözün sol göze faydasý yoktur”, “insan yalnýz doðar, yalnýz sýkýntý çeker ve yalnýz ölür.”

Mümin; ayný zamanda ve her þeyden önce Allah’la iletiþim kuran, Kur’an okudukça, Allah’la konuþtuðunu bilen insandýr.

Kur’an’la iletiþime geçen; hurafelerden, akýl ve düþünceye aykýrý davranýþlardan, ilme ters tutumlardan uzak kalan, Kur’an’ca iletiþimi hayat iksiri olarak gören, barýþý, kardeþliði, diðer dinlerden olanlara karþý hoþgörüyü, insan sevgisini, adaleti, eþitliði, “veren el” olmayý, “bugün Allah için ne yaptýn?” anlayýþýna ilgisiz kalamayan kimsedir.

Mümin, Kiþilik sahibidir. Kurandan yolu geçmeyen veya ruhu, gönlü Kur’an’la sulanmayan insanlar; fedakârlýk, vefakârlýk, sorumluluk, elini taþ altýna koyma bilincinden uzaktýr.

 Kur’an’ý hayatýmýzýn mihveri yapmak zorundayýz. Kur’an’ý hayat mihveri yapmayan insanlar empati kuramaz, “Salih amel” içinde olamaz, “emir olunduðun gibi dosdoðru ol” anlayýþýný idrak edemez. Kur’an’ca iletiþime þaþý bakanlar; “niçin yapmadýðýnýzý söylersiniz?”, “ya olduðun gibi görün, ya da göründüðün gibi ol” ruhundan habersizdir.

Temiz toplumun anahtarý; Kur’an’ca yaþamakta yani Kur’an’la iletiþimdedir. Çünkü bu ruhla iletiþime girenler; ticarette hile yapamaz, müþterisine bozuk ve hileli mal veremez, yaya kaldýrýmlara mal koyup yayalarýn geçmesine engel olamaz. Teraziyi hileli tutamaz. Faizle alýþveriþin “haram” olduðu þuuru içindedir. Borçlandýðý zaman; yazýlý hale getirir ve þahitlendirir.

Bu çalýþmamýzda; Tevhit ve tevhit mücadelesine yer verip, “Emir olunduðun gibi dosdoðru ol” ilahi fermanýna uygun hayat sürmenin yolunun; “la ilahe illallah”tan geçtiðini, dünyanýn bu ilkeyle ayakta durduðunu anlatmaya çalýþacaðýz.

Dolayýsýyla tevhidi mücadelenin mihverini peygamberler oluþturduðu için onlarýn ve özellikle ülü’l azim peygamberlerin mücadelesini ele alacaðýz. Çalýþma bizden, muvaffakiyet Allah’tandýr. 

Hayatýmýza yön veren, yaþamaya anlam katan, bütün problemlere kesin çözüm getiren, dünyayý cennet kýlan… Ýlahi nizamý ortaya koyan Kur'an'ý Kerim, Fatiha suresinden, Nas suresine kadar hep; Vahdetten, birlikten, Allah'ýn güç ve kuvvetinden, dünyanýn ve ahiretin yed-i kudretinde olduðundan dem vurur. O'nun varlýðýna, birliðine, kudretine kafa tutanlarýn, yaratma ilkelerini ýskalayanlarýn akýbetlerinden söz eder.

Dünya nizamýný bozmamamýzý, fitne çýkarmamamýzý, birliðe ket vurmamamýzý hatýrlatýr. O kadar ki fitnenin, adam öldürmekten daha tehlikeli olduðunu gözler önüne serer.

"La”dan, "illa”ya, kelime-i tevhidi anlatýr. Bu konuda Ýslam alimlerinin bir kýsmý; "Vahdet-i Vücut”, bir kýsmý; "Vahdet-i Þuhut” der. Öyle veya böyle, ister þuhut olsun ister vücut, hepsinin özünde Vahdet vardýr.

Vahdetten, birliket, Allah'ýn yegane yaratýcý olmasýnýn dýþýnda bir durum yoktur ve olamaz. Bunu görmek için önce kendi varlýðýmýza bakalým. Kendi varlýðýmýzdan netice alamadýk mý? O vakit; hayvanata, semaya, daðlara, taþlara, yýldýzlara, aya, güneþe…bakalým. Baktýkça aciz kalýrýz. Ýlim adamlarý; veterinerler, Týp uzmanlarý, botanikçiler, uzay bilimciler, jeologlar, astronomlar…mutlaka vahdetin güzelliðini, yaratanýn kesin olarak mevcut olduðunu ve kýyamete kadar ebeden var olacaðýný kabullenirler.