Zihnimi kapatıyorum çoğunlukla,

Dinliyorum gecenin bir vakti,

Geçen arabanın sesini, sokağın sessizliğini…

Yalnızlığım o saatlerde boy gösteriyordu belki…

Penceremin kenarında ay vurmuş şakaklarıma,

Gözlerimi kapatsam da ne fayda,

İçimdeki hüznü silmeye çalışıyor aslında,

Bir dostum oymuşçasına…

Hüzün gecenin diğer yüzüydü oysa,

Ne ay tanırdı ne yıldız tek başına,

Geldiği an da ne düşünce kalırdı ne de paranoya,

Eser gürlerdi bir başına…    

                                           Sudenaz Aksu