Online Üye
Online Ziyaretçi
Sen şehirde büyümüşsün.
Olabilir ben de mağarada büyüdüm. Ne var yani.
Mağaramızın tavanı basıktı. İçeriye eğilerek girer, içerde de belimizi doğrultamazdık.
Başka başka mağaralar da vardı çevremizde.
Karşı mağaranın sahibi Orfo’nun suratı hep asıktı.
Manzara güzeldi ama.
Newton’un başına henüz elma düşmediği için kafayı sıyırmamıştı o zamanlar.
Ampul bile icat edilmemişti daha. Akşam karanlıkta göz gözü görmez, misafir geldiğinde çıra yakardık.
Mağaranın ağzından çıkınca Orfo’nun kızıyla gözgöze bakardık.
Manzara güzeldi.
“Dam üstünde un eler” türküsünü ben yazmıştım o zamanlar. Ne kadar ileri görüşlüymüşüm meğerse; dam üstü olacağını, unun, eleğin icat edileceğini nasıl akıl etmişim hayret! Hele düğmeyi nasıl düşünmüşüm hala inanamıyorum.
Orfo’nun kızı eline bir çalı alır, mağaranın önünü süpürürdü güya.
Manzara daha da güzelleşirdi. Babamın sonradan oyduğu oyuktaki çatlaktan takip ederdim. Bir kirtik de sabunum vardı.
Öyle bir yürüyüşü vardı ki!
Manzara güzeldi.
Babamın avladığı avlardan bazen bir geyik budunu götürdüğümde dışarıya hep o çıkardı nedense. O da beni mi izliyordu ne?!
Bizi rahat bırakmazlardı ki, anında ya annesi ya da babası yanında biterdi.
Her seferinde “Dam üstünde un eler” türküsüne bir kıta daha eklerdim.
Manzara güzeldi.
Uzak mağaralarda yaşayan birisi gelip gitmeye başladı onlara.
Nemrut suratlı Orfo da nasıl iyi davranıyordu anlayamadım. Kesinlikle eminim ki o maymun suratlı gelince Orfo’nun asık suratı gülmeye başlardı. Hiç bilmediğimiz bir hayvanın kürkünü giymeye başlayınca resmen küçük dağları ben yarattım havasına girdi Orfo ayısı. O yabancı gelince Orfo’nun kızı mağara önünde daha çok dolaşır oldu. İçim bir tuhaf olurdu.
Manzara güzeldi.
Manzarayı güzelleştirmek için daha çok uğraşıyordu sanki.
Babama bir şey diyemedim ama anneme anlatmaya çalıştım.
Baştan savdı beni.
Bir gün,
Birileri geldi. O maymun suratlı da içlerinde.
Alıp götürdüler Orfo’nun kızını.
Bizden yana umutsuz umutsuz baktı zavallı.
O günden beri dikkat ediyorum da
manzara pek de güzel değilmiş!
-
Suat Zobu
.
Yazarın
Önceki Yazısı