SAPLANTILARIMIZ

Her yaratýlan, yaratýldýðý için bu dünyada huzur, barýþ, adalet içinde yaþamak ve yaþatmak ister. Ancak insanoðlu varolduðu günden beri içinde yaþattýðý egolarý yüzünden barýþa, huzura ve adalete hasret kalmýþtýr.

Ýnsanlarýn zihninde ve vicdanýnda yuvalanan kötücül duygular diye tanýmladýðýmýz kin, öfke, nefret, aç gözlülük, sahiplenme arzusu ve çekememezlik duygusu insanlarýn hayat yolunu taþlý, dikenli, engebeli ve alevli yollara çevirmektedir. Bu zorlu yollarý aþmak için arada bir sözü dinlenen barýþçý insanlar çýkmýþ, küskünleri barýþtýrmak ve düzeni saðlamak için mücadele etmiþtir. Kýsa süreli olsa da insanlar, huzurun ve barý-þýn muazzam bir þey olduðunu görmüþtür.

Ýnsanlýk tarihi kanla, savaþla yazýlmýþtýr. Her millet, kendi devleti içinde devletin sunduðu imkanlar kadarýyla yaþar. Devletin sunduðu imkanlar her zaman olduðu gibi insanlar için yeterli olmamýþtýr. Zira devleti yönetenler, devletin büyük imkanlarýnýn en büyüðünü gasp etmiþtir. Bu zulme dayanamayýp isyan eden yerliler ve köleler pek çok zaman zulüm çarkýný kýrýp, hak ettiklerini almayý baþarmýþtýr. Roma hukukunun temelinde, mazlumlarýn mücadelesinin kaný ve alýn teri bulunmaktadýr.

Peygamberler vasýtasýyla dinler teblið edilmiþti. Dinlerin temel özelliði adaleti, barýþý ve huzuru saðlamaktý. Dinler, ayetleriyle insan nefsinin terbiye edilmesini saðlamaya çalýþmýþtýr. Samimiyetle dinine inanan bir avuç insan kitlesi, dininin gereðini yerine getirerek yaþamýþ; insanlarýn zihnini ve yüreðini kemiren kötücül duygularý alt etmenin zor olmadýðýný kanýtlamýþtýr. Ýslam Peygamberi Hz. Muhammed’e sahabeleri; “artýk düþmanýmýz kalmadý. Kiminle mücadele edeceðiz?”  diye sormuþtu. Allah’ýn elçisi; “asýl mücadele þimdi baþlýyor ve o düþman nefsinizdir.” diye cevap vermiþti. Müþriklerin arsýzlaþtýðý, insanlarýn köleleþtirildiði o dönemlerde sahabeler Hz. Muhammed’in müþriklerin kahrolmasý için beddua etmesini istemiþti. Allah’ýn elçisi; “ben beddua etmek için deðil, rahmet peygamberi olarak gönderildim.” diye cevap vermiþti. Hz. Ýsa ise bir sözünde inananlara þöyle söylemiþti: “Biri size bir tokat vurursa, öteki yüzünüzü de çevirin.”

Bu yaþanmýþlýklar bizlere birþeyler anlatýyor olmalý. Önce iyi duygular içinde olarak yaþamak ve kötülük yapanýn kötülük yaptýðýný fark ettirmek. Kötülük yapanlara karþý affedici ve güleryüzlü olarak dinin bir barýþ, huzur ve adalet dini olduðunu bizzat kendisi yaþayarak ve yaþatarak göstermek; insanlarýn gönlünü Ýslam’a ýsýndýrmaktý. Bu sebeple kýsa zamanda Hz. Muhammed’in çaðrýsýna kulak verenler küçük guruplar halinde Müslüman olmuþlardý. Ýlk dönemler sayýlarý az olan Müslümanlar, ilerleyen süreçte çoðalmýþ ve müþriklerin düzenini yerle bir ederek Allah’ýn emrini yerine getirmiþtir. Ancak bu hak ve adalet temelli devlet düzeni düzenbaz Muaviye ve oðlu Yezid tarafýndan yok edilmiþti.

Günümüzde manzara nasýl?

Günümüz insanlarýnýn gözünü para, þan þöhret hýrsý bürümüþ. Kapitalist sistemin bir temel felsefesi vardýr; “býrakýnýz vursunlar, býrakýnýz geçsinler. Hedefe varmak için her yol mübah.” Ýþte bu egoizmi körükleyen anlayýþ küresel bir fýrtýnaya dönüþerek bu günlere kadar gelmiþtir. Tüm devletlerin ekonomisinin temelini oluþturmuþtur. 

Önceleri zenginler faiz/riba ile borç veriyordu ve devlet gayrimeþri kazançtan pay alamýyordu. Modern devletler kurulduðunda bankacýlýk sistemi geliþti. Böylece tefecilik ortadan kaldýrýldý. Modern devletler, bankacýlýk sistemiyle payýna düþeni almaya baþladý. Yani mülkiyet-para kontrol altýna alýndý. Her ne olursa olsun, insanlarýn hayatýný zora sokacak tüm faiz ve benzeri iþlemler meþru deðildir. Bana göre günümüzün modern bankacýlýk sistemi geçmiþin tefeciliðinden bir farký yoktur. Bu rezil sistemi kuranlar insanlar olduðuna göre ortadan kaldýracak olan da yine insanlardýr.

Faize karþý bir alternatif yok mudur? Bir ekonomist deðilim ama bir vatandaþ olarak þunu söyleyebilirim. Kâr haddine dayanan bir sistem geliþtirilebilir. Bu ve benzeri tezleri ortaya koyan insanlarýn makalelerini okumuþtum yýllar önce. Bu sebeple, neden olmasýn, diyorum.

Refah seviyesi en düþük ve en yüksek devletlere bir baktýðýmýzda iki kutuplu bir dünya görürüz. Modern devletler genellikle Ýskandinav ülkeleri olarak öne çýkmaktadýr. Ýskandinav ve Avrupa ülkelerinde insan ve hayvan haklarýna büyük deðer verilmektedir. Kiþi hak ve hürriyeti güvence altýna alýnmýþtýr. Fakir ile zengin arasýndaki fark Ýslam coðrafyalarýnda olduðu gibi deðildir.

Adalet konusunda bu ülkeler asla taviz vermezler. Bu ülkelerde de kapitalizm egemen bir ekonomik unsurdur ancak insanoðlu vahþi kapitalizmi ehlileþtirmeyi baþarmýþ; insanlarýn haklarý ve hukuklarý kapitalizme raðmen korunmuþtur. Çalýþma þartlarý ve ücretleri iþçilerin lehine olacak þekilde düzenlenmiþtir. Enflasyon karþýsýnda çalýþan emekçilerin haklarý korunmuþtur. Ýskandinav ve Avrupa ülkelerinde çalýþan emekçiler yýlda bir veya birkaç kez turistik seyahat yapabilmektedir. Ýnsanlarýn sosyal haklarý geniþletilmiþtir. Yani hayat standardlarý üst noktaya gelmiþtir. Dünya genelinde yapýlan mutluluk endeksi de gösteriyor ki yeryüzünün en mutlu insanlarý Ýskandinav ve Avrupa ülkelerindedir. Bu ülkelerde protesto eylemi hiçbir zaman engellenemez. Ýþçiler ve iþverenler hukuk önünde haklarýný alabilmektedir. Hiç kimsenin bir baþkasýný ezmesine müsaade edilmez. Bu ülkelerde terör ve mafyatik yapýlara müsaade edilmez; insanlarýn güvenliði saðlanýr. Bu ülkelerin sosyo-ekonomik durumuna baktýðýmýzda acaba bu mucizeyi nasýl baþarabildiler, diye soruyoruz. Ülkemizden ve Ýslam coðrafyalarýndan fakir, gariban ve geleceði çalýnmýþ insanlarýn ilk tercihleri Avrupa ülkeleri olmaktadýr. Neden acaba, diye sormamýz icap etmez mi?

Sonuç olarak:

Araþtýrmalarýn ortaya koyduðu gerçeklere baktýðýmýzda insanlarýn hayat yolunu ateþe çeviren kötücül duygularý besleyen unsurlar ortada kaldýrýldýðýnda o ülkede insanlarýn doðru bir çizgiye geldiðini görüyoruz. Yani insanlarýn hayat standardý yükselirse, hak ve hukuk önünde haklarýný alabiliyorsa, geleceðine güvenle bakabiliyorsa, saðlam bir eðitim aldýðýnda iþsiz kalma kaygýsý yaþamýyorsa, yöneticileri rahatlýkla eleþtirebiliyor, protesto edebiliyorsa insanlarýn içinde yaþayan kötücül duygular da doðal olarak yok olmaktadýr. Refah seviyesi yüksek ülkeler bu iþi çözmüþ görünüyor.

Artýk dini referanslarla kötücül duygularý yok etmenin imkansýzlýðý geçmiþte olup-bitenlerle ve günümüz Müslüman görünümlü þahýslarýn yaptýklarýyla sabittir.

Yeryüzünde tüm kötülükler Ýslam coðrafyalarýndan neþet etmektedir. Kardeþ kaný Ýslam coðrafyalarýnda dökülüyor. Müslüman ülkeler birbirine düþmanlýk besliyor ve Ýslam düþmaný devletlerle iþbirliði yapýyor. Uyuþturucu maddeleri Ýslam ülkelerinde yetiþtirilip diðer ülke baronlarý vasýtasýyla dünyanýn dört bir yanýna daðýtýlýyor. Rüþvet, hýrsýzlýk, gasp, taht ve saltanat kavgalarý ve kellelerin düþmesiyle Müslümanlar nasýl Müslüman olduðunu gösteriyor aslýnda.

Þu Müslüman halimize bakýp þu sorularý sormamýz gerekiyor: Nerede Ýslam? Nerede hukuk ve adalet? Nerede insanlarýn yaþam standardý? Barýþ nerede? Nerede bilimsel eðitimler? Bunlarýn hangisini görüyorsunuz Türkiye’de ve diðer Müslüman ülkelerinde? Elbette hiç birisi yok, maalesef!

Þu çürümüþ halimize bakmadan seksen beþ milyonun gözünün içine baka baka; “dünya bizi kýskanýyor” diyebiliyoruz! Bu söz de hayrete þayan müthiþ bir seda olarak halen kulaðýmýzda çýnlamaya devam ediyor!

Tüm bu olup-bitenleri gördükten sonra elde kalanlara bakmalýyýz. Sýfýra sýfýr elde var sýfýr! Yapacaðýmýz tek þey Ýslam’ý bir inanç olarak yüreðimizin en temiz köþesinde muhafaza edip, yaþamalýyýz.