Yazıp bozuyor insan dünyayı
Geceyi gündüzü dünü yarını hanyayı konyayı taşrayı fizanı
İnsan insanı
İnsan her şeyi
Boyalı sözlerle dudaklarına sürüp diline dolayarak eskiyen çürüyen sözlerden
Habeşiştan kızıymış Belkızı hüt hüt ile kim ki sultan taşınır düşünürmüş bana ne
Yapım hatalarıyla dolu ışıldaklı aynaların hep mal sahibine göre yalandan güzelsine kişnediği
Kurak hevenkkerden kök dal budak ve saçak
Sürgünleriyle
Çalınmış
Süpürülmüş
Ölümün hemen iz süren gölgeler ertesine provasız fotoğraflar çektirerek
Ve kabustan kurtulmuşcasına karanlıkta yıldız kovalayarak
Biz o tarz sarılıp öpüşmelerin eşkiya bahşişi yahut korsan haracı değiliz kiii
Aklım fikrim ahdim gönlümle biz o işi şöyle yapıyoruz
Bir ton maviden
Kiraz koyusundan
Defne yeşilinden
Bir fiske leylaktan
Bir gram gülden bir çeyrek gevrekten bir lokma kıtır çıtırdan
Nasılda kıvrak kostaksa çağır gelsin günü güneşi sahili kumsalı gayri
Ben o işi kadınlarla yapıyorum birinin üstüne diğerini öpüp koklaşarak ömür gezdirene
Zevki sefa doyurana
Huzur ile serenserpeler harmanında ben o işi kadın kızlarla yapıyorum
Tabiatın evinde kilitsiz paspassız yapıyorum
Baktım ki posta kutusu dolmuş kabarmış zevkten dörtköşelerimdeki havadis ve heyecanlarımın
Dokunmuş kilim gibi güzellik seren toprağa dünyayı bağlıyor
Atımı doruklara
Divanemi iskeleler ötesi kıyılara
Kışkırtılmış şehvetimiyse beni kendine çekip çağıran al benili bakir yahut rast getiren dullara
Harman olup mevsimler kucağına sarım gülüm
Bin ton gelşicik alası yahut iris karası
Rengi revanlarında haziran temmuz ve diğer gönülçelenlere uçsuz bucaksız ben o işi
Serkeş dalya değirmenlerden yalan dünyanın gerçek nabzını tutup yoklayarak
Öpüp kokladıkkarımın üstüne tomar tomar aşk ve şiir ekiyorum
Böylece güllük gülistanlığın yazgısı oluyor her şey
Her şey sökün edip divanında kuruluyor
Her şey,
Ellerinden öperek sağlıcakla kalsına cümle mutluluğun

Seyfi Karaca….Haziran /24