yaðmur yaðýyor...

Bir damla düþtü topraða. Kim bilir kaç kere böyle baþlamýþýmdýr yazmaya. Hatta kâðýdý kalemi elime almamýn yegâne nedeni bu nerdeyse. Sanki yaðmur yaðmasa, ben böyle ilhamlý hissetmeyeceðim kendimi. Topraða bir damla düþtü mü telaþa kapýlýyorum. Düþen bir damlayý yakalamak kadar zor bir iþ aslýnda, yüreðimden aksedenleri kâðýda aktarmak. Telaþým sýrf bu yüzden.

Odamdayým. Grinin her tonuna yenilmiþ bir þehirde yaþýyorum ama bir ihtimal belki toprak kokusu pes etmemiþtir diye. Yaðmurun þarkýsýný dinliyorum sessizce. Penceremde beyaz bir güvercin beliriyor. Öyle garip bakýyor ki, sanki keder gözlerinden taþacak. Pencereyi açmak istiyorum birden. ve sonra gecede kanat sesleri...

gece...

Yýldýzlar kararsýz, hüzünlü gibi. Gitmekle kalmak arasýndalar sanki, þaþýrmýyorum buna. Fotokopiyle çoðaltýlmýþ iliþkilerin baðrýnda, solunum yetmezliði çeken bir kentin yýldýzlarýndan, betonlar arasýndaki göz kýrpmalarýnýn ötesinde, daha ne beklenebilirdi ki..! Ama sokak lambasý öylemi ya! Köþe baþýnýn efendisi derim ben ona. Çünkü kendini vatanýna adamýþ bir hükümdar gibidir. Orda öylece durur, hiçbir þeyin kendisine mani olmasýna izin vermeden. Kýþ olur karlar birikir ayak uçlarýna, güz olur kurumuþ yapraklar dolar gözlerine. Ya da yaz gelir bütün sýcaklýðýný bastýrýr üzerine, ama o vazgeçmez. En çok bu yüzden hayraným o'na. Bahanelere yâr etmediði için kendini. Herkes uyusa bile köþe baþýný aydýnlatmaya devam eder, bilirim. Ta ki toprak güneþin ilk ýþýklarýyla kavuþana kadar. Vefakar bir dost, müþfik bir anne gibi. Hele bir de þavkýný yaðmura verdimi, güzelleþir damlalar üstüne üstüne... Aþk gibi…


rüya...

Rüyadayým, beyaz bir güvercinim. Yalnýzým, en az bu denize küskün insanlar kadar. Güneþ ýþýðý nerdeyse çekildi üzerimden. Yaðmurda yaðmaya baþladý iyice. Ama gizlenecek bir saçak altý bulamadým hâlâ. Belki bu pencere. Bu da kim? Ne kadar garip bakýyor, sanki keder gözlerinden taþacak. Hayýr,  sakýn açma pencereyi..!

...
..
.

Düþüyorum.
Kanatlarýmý duvarlara çarpýyorum, baþým kanýyor, aðrýyor gözlerim. Bulunduðum yer neresi bilmiyorum. Bu yüzden arayýþlara adýyorum kendimi, aradýkça kanlar süzülüyor kanatlarýmdan. Aldýrmýyorum, devam ediyorum aramaya. Oysa bir an görebilsem etrafýmý, belki vazgeçeceðim. Belki yaralarýmý bile sarabileceðim. Ama olmuyor. Her seferinde ilk kezmiþ gibi çýrpýyorum kanatlarýmý, ama her baþlangýç daha kötü bir sonun habercisi oluyor sadece. Sonunda bir kaldýrým kenarýnda, sokak lambasýnýn altýnda, kanlar içinde kalýyorum. Öylece. Sabaha daha çok var...

sabah...

Evden çýktým. Karþý kaldýrýmda bir grup çocuk. Hepsi birden konuþtuðu içinde dediklerini anlamadým. Ama bilirsiniz, onlar garip masumlardýr. Birbirlerini bizim gibi kendini yetiþkin diye adlandýran, cesaretini ve masumiyetini yitirmiþ koca þaþkýnlardan daha iyi anlarlar. Merakýmý yenemeyip yanlarýna gittim, aralarýna daldým. Hayýr bu olamazdý..! Can çekiþen beyaz bir güvercin, kanlar içinde. Öyle korkmuþ ki, öyle aciz, öyle çaresiz. Þaþkýnlýðýmýn ötesinde bir korkuydu bu. Hani bazý geceler sayýklayarak uyanýrsýn ve þükredersin "Rüya'da yaþadýklarým gerçek deðil" diye. Ama bu seferki idraki mümkün deðil. Belki de ilk defa hakikaten yüzleþiyordum kendimle. Tam ellerimi uzatacakken nasýl oldu bilmiyorum güvercinin canýndaki son zerre de, aðzýndaki son dem kanla birlikte çýkýp gitti...

Hiçbir þey söyleyemedim. Sadece bir soru bombardýmaný zihnimde, o kadar. Ne demekti bu, Asýl yaralý olan güvercinin kanatlarý deðil, yüreðiydi. Ok deðerse bir güvercinin ancak kalbine deðerdi. Son anýnda, son bir çýrpýnýþla yaþamaya karar vermiþ bir cân'ýn hak ettiði bu muydu? Can herkeste ve her bedende ayný deðil miydi? Bir fil'de, bir karýnca'da bir güvercin'de ve bir insanda. Peki herkes hak ettiðini yaþayabiliyor muydu? Kim tayin ediyordu, Kimin neyi hak ettiðini. Yoksa ölen ben miydim?

kaldýrýma oturdum aðlýyordum
sokak lambasýnýn þahitliðinde...