Vedalaþýrken çocukluðumla gitme diyemedim.
Çöktüm yere tuttum omuzlarýndan.
Hafifçe gülümsedi. Olabildiðince latife, katabildiðince kadife bir sýcaklýkla.
Ona dedim ki, dik duracaksýn!
Pes etmeyeceksin.
Lakin baþýndan neler geçeceðini söylemedim.
O yaþtayken inan ki ben kaldýramam gerçekleri
Ama ya öyle ya böyle yaþayacak.
O gözlerindeki masumluðu,
gülünce kýsýlan gözleri,
küçücük narin elleri
hiçbirinin kalýcý olmadýðýný þuan daha iyi anlýyorum. Çocukluðumu çok isterdim. Yaþadýðým onca bedbahtlýða raðmen tekrar doðsun. ama o bunu ister mi, benim onu özlediðim gibi, arzuladýðým gibi ister mi?…