Ýnsanlar hayatta her türlü hata yapar, bu bazen küçük ve önemsiz bir þey ve cezalandýrma yerine af gerektirilebilirken bazense sonucunda çok büyük deðiþimlere uðrayarak önüne geçilmesi için ceza verme gereði duyulur. Bunun sonucunda ise "cezalandýrma" ortaya çýkar. Bugünkü tartýþma yazýmýzda "Cezalandýrmada bireylerin sosyo-ekonomik durumu göz önüne alýnmalý mý yoksa alýnmamalý mý? " konusu iþlenecek. Burada ise "alýnmalý" fikri savunulacak. 

Öncelikle herkesin ayný þartlarda geçinmediði göz önünde bulundurulmalýdýr. Yani her bireyin farklý bir kazanca veya bütçeye sahip olduðu, her bireyin geldiði kesimin iþ olanaklarýnýn veya sosyal olanaklarýnýn farklý olduðu göz önünde bulundurulmalýdýr. Buna adalet denir. Örneðin farklý bir bölgeden iþ için gelen bir birey geldiði yerde ya evini, ailesini maddi olacak geçindiremediði için gelmiþtir ya da orada yeteri kadar iþ imkaný bulamadýðý için. Sosyal olarak zorlanma ve istismara uðrama olasýlýðýndan bahsetmiyorum bile. Þimdi bir yerde ehliyet kontrolü görevlisi olduðumuzu düþünelim. Ve kontrol sýrasýnda az önce bahsettiðim sebepten ötürü gelen bir bireye rastladýk ve ne yazýkki ehliyeti yanýnda bulunmamakta. Ona kanun gereði ceza yazmak zorundayýz fakat burada daha yeni çalýþmaya baþlamýþ veya iþ bile bulamamýþ olduðu için yanýnda yeteri kadar para yok. 

Özetle tabiki bir suç iþlenmiþse cezasýz kalmamalýdýr ama ben þahsi görüþlerime dayanarak þahýs kendisini kanýtýyla beraber açýkladýðý ve ayrýntýlý bir þekilde gözden geçirildiði taktirde bazý haklar tanýnmasý, pozitif ayrýmcýlýk yapýlmasý tarafýndayým. Teþekkürler.. 

Rüya Uzun