Kelebek Mektuplarý - 4

" sen yüreðimin maviliklerinde kanat çýrpan bir kelebektin... "

en çok korktuðum þey yalnýzlýktýr
ve yalnýzlýðýmýn ilk adresi annesizliðimdir

Ayrýlýðýn ilk acýsýný annemde tattým. Babam gittiðinde henüz bilincinde deðildim, belki de olanlar, baþta annem bana o acýyý hissettirmedi. Birinin, seni koruyan, seni seven birinin seni býrakýp gitmesi, üstelik bir daha dönmemesine gitmesi nasýl bir acýdýr bilmiyordum. Ýlerde anlayacaktým ve henüz zamaným vardý. Daha ayrýlacak çok kimsem olacaktý. O zamanlar çocuksu bir üzgünlükten baþka bir þey deðildi.

Sonra annem de gitti. Hiçbir acýyý, hiçbir yokluðu bize tattýrmamak için bedenini günden güne tüketen, eriten, varlýðýný bizim varlýðýmýz için yokluða çeviren annem gitti. O zaman da bilemedim ayrýlýk ne kadar acý. Sonra anlayacaktým. Altý kiþilik bir aileden hiç birinin çantasýnýn sýrtýndan inmediðini görünce anlayacaktým. Göçebe insanlar gibi her an çadýrýmýzý baþka bir yere taþýyýnca anlayacaktým. Altý kiþinin bir defada bir araya gelmesinin imkansýzlýðýný görünce anlayacaktým.

hiçbir toprak hasret kalmamýþtýr yaðmura
sana olan kuraklýðým kadar
hiçbir gece aramaz
sende aradýðým güneþin aydýnlatýþýný
hiçbir aðaç yoktur
hasretine kök saldýðým kadar
hiçbir su bulmaz gözlerimde üç damlayla
sende aradýðým vuslat nehrini

Artýk özlem diye bir þey kalmýyor, kim gelmiþ kim gitmiþ önemi olmuyor artýk. Her þey öyle tersine dönmüþ ki, yokluða alýþýp kavuþmalarda daha çok acý duyar hale geliyorsun. Ve içinden keþke gelmeselerdi ya da keþke gitmeseydim diyorsun. Nasýl olsa geçici bir birleþme ertesinde, sonunda daha büyük ayrýlýklar, daha büyük acýlar var.

Evet alýþmýþtým ayrýlýða, ama unutmamýþtým. Çünkü sen girince hayatýma ve senden her ayrýlýþýmda, her ayrýldýðýmda, duyduðum acýyý tazeledim içimde ve sende yaþadým hepsini. Her birinin acýsý sende buldu rengini. Bu, diðerlerinden farklý olsun demiþtim. Bunun için çok yanlýþ yaptým ama ne yaptýmsa seni kaybetmemek için yaptým. Varlýðýn bana tüm aciz yokluklarýmý unutturuyordu, yokluðun beni yokluklarýmýn içinde daha bir boðuyordu.
Varlýðýnda korkmuyordum yalnýzlýktan.

(çünkü en çok korktuðum þeydi yalnýzlýk)
Yokluðunda ise annesizliðimi yaþýyordum.

(benim yalnýzlýðýmýn ilk adresi annesizliðimdi)

Bugün sana daha önceden yazmýþ olduðum birkaç dörtlüðü buraya not etmeye gelmiþtim. Ama öðrendim ki ben hep kendi kendime gelin güvey oluyormuþum. Benim sana yazdýklarým ve konuþtuklarýmdan baþka kim ne yaptý bilmiyorum, ama ben bir tek þeye inanmýþtým; o da senin de benim için bir þeyler hissettiðine olan inancýmdý. Eðer buna karþý en ufak bir kuþku duysaydým içimde, hiçbiri olmazdý bunlarýn. Hatýrlarsan, bunlarýn aynýsýný defalarca dile getirmiþtim sana karþý. Tek çözümünü bulamadýðým soru da bu zaten. Senin her türlü davranýþýnla, bana karþý ilgin olduðunu gösterip, söze gelince hep bundan kaçman en büyük çeliþki oldu. Bazen öyle bir týkanýyorum ki, hiçbir þey yazmak gelmiyor içimden. Hatta senden uzaklaþtýðýmý, dahasý sana bunca duygu yüklemekle hata ettiðimin yoðun çeliþkisine düþüyorum.
Bu arada aklýmda yer etmiþken, verdiðim ilk gülü son yapraðý kuruyana dek beklemen ve bir kitap arasýnda saklaman, sýrf güllere olan sevginden kaynaklanmasa gerek...!

sensizliðin þiirlerini okudum yine bu gece
doyamadým sensizliðe
çünkü
yok hiçbir sensizliðin yerini tutacak
bu yara bende hep saklý kalacak

Daha önce de dediðim gibi bu sayfaya seninle ilgili, daha çok senden kaynaklý, benim kýsa süreli, hýzlý baþlayýp hýzlý biten serüvenimden arta kalan hatýralarý aktarmaya karar vermiþtim. Zaman zaman bu kararýmda dalgalanmalar, yazma yönünde isteksizlikler olsa da artýk karar verilmiþti bir sefer. Kaldýðým yerden devam edebilirim, belki sonra...

gecenin bir yarýsý olmuþ
seni düþünmekten mutlu, ama iyice bitkin düþmüþ beynim
bir de gecenin aþký en güzel hatýrlatan çakýrkeyif etkisiyle
aþkla ilgili birkaç dize karalamaya baþladý kalemim
sarhoþtum
ayýldým
haykýrdým
...


demir-ci