Ýstanbul’u Çekerim Gözleri Kapalý

aðrýlarýn gelir geçer içimden

gözlerimde Ýstanbul’un

uçmak için havalanýr kanatlarýnda

bütün kuþlarý Ýstanbul’un

hani bir denizin vardý, Haliç’ten bakýlasý

o güzel Pierre Loti’de ýlýk bir akþam havasý

Eyüp Sultan’da kulaðým baþlar Perþembe Selâ’sý

Fatih’lerin gelir geçer içimden

yedi tepeden bakýyorken Ayasofya’na

aklýmdan çýkmaz elbet Sinan’ýn harikasý

yaðmurlarýn vardý yollarýma düþen damlasýnda

sokaðýna gölgesini saklar ekþi tadý adýmlarým

ayrý bir gülümseyiþ ýslak sabi yüzlerinde

Gülhane parkýnda oturur hep ergenlerin

limanýna dizilir yine sarmaþýk gemilerin

dalgalarýn gelir geçer içimden

her vuruluþunda geri çekilir sularýn

bir ben kalýrým ýssýz bir kýyýnda

ve sana mahpus bir Ada’nda

bulutlarýn vardý özünün nefesini taþýyan

yýldýzlarýn arasýnda ay misali parýldayan

fýrtýnalarda bile gülümsemek için çabalayan

sisli ve bembeyaz

yine gezeceðim her gün bulutsuz sahilini

tebessümün gelir martýlarýn gözünde

bütün kentini güneþ gibi aydýnlatan

engin maviliðinde

sahillerin gelir geçer içimden

beklenen Ada’larýnda

ormanlarýn vardý nefesine ses veren

bülbülün sesine gül-ü veren

yaralý bir kuþun konmak istediði yuvan

bir havasýna bin ömür harcadýðýn

bir zeytin dalý, bir incir çekirdeði

bir kabuk gibi dolduramýyorum cevizini

hayallerin gelir geçer içimden

yanmýþ, budanmýþ, yarým kalmýþ bir dað gibi

mavi sularýn vardý, ab-ý hayatýnda

bir balýk olmak gezmek yüreðinde

dalmak derinliklerine Marmara’nýn

damarlarýndan kopan bir damla sudan

kana kana içmek, içtikçe doyamamak

çocuklar gibi þen olmak pusatsýz dünyanda

sokaklarýn gelir geçer içimden

gönül vermek oynamak oyunlarýný

Arnavut kaldýrýmlarýnda

seni bekleyenler vardý her satýrýnda

bir dað baþýnda, bir deniz kýyýsýnda

mum ýþýðýyla aydýnlanmýþ izbe odalarda

rengarenk ýþýklarýn yanýp söndüðü

ölçüsüz çýðlýklarla dolu þarkýlý türkülü salonlarda

her sabah güneþin doðumunu sevinçle bekleyen

her akþam onu hüznüyle birlikte tekrar uðurlayan

hüzünlerin gelir geçer içimden

elinde bir gül

bekleyenler aldýkça dudaklarýnda tebessüm

ve her gece seni kirletmek için çabalayan

kara bir safderun

bir Kule’n vardý

adýna Kýz ismini verdiðin

kafesten kurtulmaya çalýþan minik kuþlarýný

alýyorum yüreðime

teker teker uçururken avuçlarýmdan

süt beyaz martýlarýma veriyorum saçlarýný

yedi tepene birden daðýtýyorum

balýk ekmek kokularýný

tepelerin gelir geçer içimden

hafiften esen bir rüzgarýn söylediði türküden

ister buradan, ister eski bir Ýstanbul’dan

çýkarýyorum ateþten gömleklerini

þairlerin vardý

adýna þiirler yazan

bir cevher gibi kaleminden süzülen mürekkebi

akýtýyor boðazýndan geçen bir geminin üzerinde

Sarýyer’den uzanýrým ellerine

Galata’da vurulurum gözlerinin ferine

köprülerin gelir geçer içimden

kaç vapurun geçti bugün Boðaziçi’nden

sizlerin olsun bütün köprüleri bu þehrin

ben köprüleri ikimizin arasýna kurmuþum zaten

kömür gözlerime sürme çekerim Haliç’ten

Haliç beni çek’er içine

bir iç çekerim

bir nefes çekerim

ben, Haliç’ten çok çek’erim

filikalarýndan geceyi boðazlasa da boynuzlara

ve umulmadýk yaralar konuþlansa da sarnýçlara

Orhan Veli

bu cuma

gözleri kadar çekemez beni Ýstanbul’a

çekilin

Ýstanbul’u görmem gerek gözlerim kapalý…

demir-ci