GÝRÝFT BÝR DENEME
iç/ten içimden

Durgundum, hayatýn ötesinde bekliyordum sevinci.

Dalgýndým, beklemelerin içinde buluyordum hayatý.

Cennetin arka kapýlarýndan, baðýranlarýn iniltilerinden, özgür esirlerden, ben kalýyordum yanýma. Gençtim on yediydim henüz. Küçücük çocuklarýn neden buz gibi sokaklarda, büyük adamlar gibi öldüðünü, hayatýn neden bu kadar soðuk olduðunu ve yaðan kârýn neden dünyayý beyazlaþtýramadýðýný bilmiyordum, anlamýyordum. Otobüslerin kavuþmayý, duraklarýn sarýlmayý ve aþkýn iki baþýnalýðý yaþattýðýna inanarak genç kalýyordum ve belki de geç kalýyordum.

Heyecanlarým, aðlamalarýmýn yankýsýnda ýslanýyordu. Þehir saçlarýma dokunamayacak kadar yasaktý. Ve annem habersizce her sabah umuduyla tarayacak kadar rüzgârý emanet etmiþti saçlarýma. O zamanlar olgunlaþan baþaklara ben vuslat diyordum. Baþkasý baþka baþkalarý hep baþka. Yýkýk dökük hayallerle bakmayý öðretiyordu haber bültenleri, zamanýn aynasýndan yarýnlara. Oysa gerçek olan, hayallerin bir gün mutlaka gerçek olacaðýydý.

Þimdi gözlerinin buðusunda kan izleri taþýyan, sýrtýndaki leþlerden kamburlaþan bedenine yeni roller arayan bir yaþlýyým. Sandalyesinde oturan ve diriliþ gününe dek kalkmayacak olan bir gençliðin varlýðýna þehidim.

Gölgem içinde ölümü, ölümler içinde sol köþemi anýmsýyorum. Caddeler kýrýk fay hatlarýnda beklediklerimi, kaldýrýmlar meçhul ovalarda gezinen dolambaçlý bir otogar sarhoþunu besliyor. Daðlardan yuvarlanýyor salýncaklarým ve düþüp ömrüme bulaþýyor Nuh tufanýndan kalma hatalarým. Suskumun isyanýna bulanýyor yýldýzlar ve annem kanamaktan yorulan yanlarýný düþürüyor yirminci yýlýma. Babamsa gece nöbetlerinde tek, sabah uyanýþlarýnda yalnýz kalýyor çok baþýna.

Kurþun kokusunda kalýyor ruhum. Rotasý yeminli bir infilak kokuyor, müntehir yanlarýmdaki yazgýnýn. 

Hangi þehir, hangi kent benim
ya da bilmem þimdi O sevgili kimin?
Sevmiyorum doðrudur.
Bu yürek hala sever.
Sevmek kýsa sürdüyse, unutmak uzun sürer.

Arkamda, sonra bulamayacaklarým yanýmda, sonra yaþayacaklarým ve önümde kandýrmadan kandýklarým var. Baharýmda Sür’dan kalan son piþmanlýklar. Sonbaharýmda kuyudan kalma tenhalýklar saklý. Bulutlar kalýyor içimde yaðmurdan miras. Oysa aðlamak adýmýn ardýna tutunan bir yanýmdý önceden. Öldürdükçe ölen ellerimle maviyi ve kendimi öldürmeden. Mansur’dan sýçrayan kanla kandýðým, içimin sesi rüyamýn öfkesi ve hayallerimin hicreti Ýstanbul’a birikiyorum bekleyiþlerimle. O’na aðlýyorum aðlamanýn kutsandýðý gecelerde. Aslýnda ben Ýstanbul’u su perisi sanmýþtým.

Çocuklar sütlerini siyaha bulayanlarý, anneler öldürülen kadýnlýklarýný ve erkekler emanet yaþamlarýna katil olanlarý bilmeden yaþýyorlar. Her diyarda kayalaþan yürekler ve her yürekte uçmayý bilmeyen kýrlangýçlar barýnýyor. Oysa taþ her yerde kutsal deðildir ve her kadýn her yerde sapan yürekli erkekler doðurmayý bilmez.

Kapýlarý yüzüme kapadýðýmda, bana ayalarý ayrýlýktan usanmýþ ve firakýný kaybetmiþ elleri kalýyor aþkýn. Buz mavisi bir serüvenin itidalini yaþýyorum. Yapacak hiçbir þeyim kalmadý. Öyleyse ölüyorum. Ellerimde kalýn geç kalýþlar, ayakucumda ince yollar ve içimde sen zede infazlarla infilak eden inþirahlar. Asýlýyorum “sen” aðacýnda. Sonra son acýma ve çýrpýnýyorum, bu dünyanýn ortasýnda kendim’siz kalýþýma.

demir-ci