Metruk bir sokaktýr ruhumun yolu,
Çatlamýþ duvarlar yankýlar dolu.
Her köþe baþýnda bir eski hüzün,
Tozlanmýþ aynada gölgeler solgun.

Adýmlarým yanký, boþ evler gibi,
Sessizlik içinde bir cenk sahnesi.
Her taþ bir hatýra, aðýr bir yükle,
Geçmiþin gölgesi asýlý gökte.

Pencerelerde titrer kýrýk camlar,
Yankýlar savurur içimde gamlar.
Rüzgâr, bir aðýtla süzülürken dar,
Kapanýr geçmiþin karanlýk diyar.

Tavan aralarýnda saklý fýsýltý,
Bir zaman çemberi kýrýlmýþ artýk.
Çatý kiremiti gibi dökülen söz,
Ruhumun yollarý hep ýssýz, hep düz.

Bir ýþýk beklerim, ufukta sessiz,
Kaybolur derinlik, belirsiz, renksiz.
Ruhum bu güzergâh, metruk bir þehir,
Yine de içinde doðar yeni bir þiir.

ahmet nejat