Sükunet ve suhulet, günümüz insanýnýn en çok ihtiyacý olan hâldir. Dünya hýzla teknoloji çöplüðü olurken, insanlar da gerilimin, stresin acýmasýz kýskacýnda kývranmaktadýr. Günümüz insaný hoþgörüsüz, tahammülsüz bir durumdadýr. Trafik de olsun,iþ hayatýnda olsun saygýsýzca davranýþlarla sýk sýk karþýlaþmak artýk sürpriz deðil, vakayý adiye kabilindendir.


Kentin telaþý ve gürültüsü içinde bunalan insan sessizliði özlemektedir artýk. Sessizlik asude bir þarkýdýr. Güftesi olmayan; ama bestesi dinlendiren bir þarký. Ýmkaný olanlar, fýrsat buldukça mesire ve sayfiye yerlerine gidip soluklanmakta kendini dinlemektedir. Maalesef, insanlýk olarak kendimizin ve dünyanýn felaketini hazýrlamaktayýz. Dünyayý yaþanýr olmaktan çýkarmaktayýz hýzla...


Oysa, güzeldir sessizlik, insan kendini dinler. En ufak bir hýþýrtý duyulur sessiz ortamda. Günlük güneþlik bir hava hissidir sessizliðin çaðrýþtýrdýðý. An, sessiz bir bestedir. Kulaklar dingin bir anýn içinde sakin. Gözlerinizi kapayýnca, asude bir iklime yolculuk baþlar. Ruhunuza ve yüreðinize ince ince bir bahar yaðmuru yaðar. Adeta, huzuru yudum yudum içersiniz.


Bu sessizliðin üstüne bir kuple kuþ sesi pek iyi gelir. Korna sesi, motor sesi gibi itici deðildir; cývýl cývýl yaþama sevinci veren sestir bu ses. Gökkuþaðý güzelliðinde bahar nefesli bir sestir kuþ sesi. Duyunca içiniz açýlýr.


Bir de su sesi vardýr ki paha biçilmez. Bir dað çeþmesinin ay ýþýðýnda türkü söylemesi misal. O anlarda taç olur gecenin sessizliðine su sesi. Ben, sessizliði sevdiðimden çok su ve kuþ sesini severim ; ama kaba gürültüye hiç dayanamam.
Ankara, 24.05.2010 Ý.K